Παρακολουθώντας άλλον έναν εμφύλιο που στήθηκε (ναι, αυτό που μας λείπει είναι να «σφαχτούμε» για τον Ξηρό), διάβασα πως το 1983, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσίασε το έργο «Μπρεχτ-Χίτλερ». Ηταν μια πρωτότυπη σύνθεση του Μάριου Πλωρίτη, ο οποίος επιχειρούσε έναν συνδυασμό ντοκουμέντου, επικού θεάτρου και αυτοβιογραφίας, χρησιμοποιώντας κείμενα από το βιβλίο του Χίτλερ «Ο Αγών μου», ιστορικό υλικό από την άνοδο και πτώση του Ναζισμού, καθώς και υλικό από το έργο του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Ψάχνοντας στο γνωστό google, δεν βρήκα τίποτε, που να παραπέμπει σε αντιδράσεις και διαμαρτυρίες και σκέφτηκα, τι κακός χαμός θα γινόταν αν αυτή η παράσταση παιζόταν σήμερα. Για όλα πια είμαστε ικανοί να στήσουμε μικρούς εμφυλίους πάνω σε τραπέζια ταβέρνας και πάνω στα πληκτρολόγια. Δεν έχω καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα, τι είναι αυτό που μας οδηγεί να κατασπαράζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Λένε πως ο χρόνος είναι βάλσαμο για τις πληγές. Εδώ είναι σαν να παραμένουν ολάνοιχτες κι ο χρόνος να τους ρίχνει αλάτι. Υ.Γ. Το 2008 προβλήθηκε και στις ελληνικές αίθουσες, η ταινία «Σύμπλεγμα Μπάαντερ Μάινχοφ» . Μια ταινία-ντοκιμαντέρ βασισμένη στο ομώνυμο πολιτικό βιβλίο του Στέφαν Άουστ, αρχισυντάκτη του Spiegel, για μια ομάδα που έσπειρε την κόλαση στις γερμανικές μητροπόλεις, με 34 πολιτικές δολοφονίες. Ναι, άνοιξε δημόσιος διάλογος στην Γερμανία για την ταινία, ενώ παράλληλα την έβλεπαν στους κινηματογράφους κι ενώ ήταν η γερμανική υποψηφιότητα για το Όσκαρ ξενόγλωσσης Ταινίας του 2009.
Ταπεινή μου άποψη: Πιστεύω πως μερικές φορές υπάρχει ο κίνδυνος, να λειτουργήσουμε σαν τα μικρά παιδιά όταν οι μεγάλοι προσπαθούν να μας κρύψουν κάτι . Να κατασκευάσουμε μύθους εκεί που δεν υπάρχουν και να κάνουμε ήρωες όσους εύκολα μπορεί να αποδομηθούν, εάν δεν τους «κλειδώσουμε» στο ντουλάπι.
Αλάτι στις πληγές μας
