Σε… «ανάκριση» από την IAAF υποβλήθηκε η Νικόλ Κυριακοπούλου, η οποία κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις που αφορούσαν την πρώτη της φορά στον αθλητισμό, τους αγώνες και άλλα πολλά.
Ορίστε οι απαντήσεις της 29χρονης πρωταθλήτριας του επί κοντώ
Πρώτο άθλημα
Ενόργανη γυμναστική. Ασχολήθηκα πέντε χρόνια και αγωνίστηκα και σε πανελλήνια πρωταθλήματα. Στην αρχή είχε πλάκα, στη συνέχεια όμως αποφάσισα πως δεν κάνει για μένα και πήγα στο στίβο. Δοκίμασα μήκος, εμπόδια και τα σπριντ, αλλά ερωττεύτηκα το επί κοντώ.
Πρώτος αγώνας
Ήταν ένας αγώνας επίδειξης στην ενόργανη. Ήμουν οκτώ ετών και φυσικά η περήφανη μητέρα μου το κατέγραψε με βιντεοκάμερα που είχε αγοράσει για το λόγο αυτό. Αργότερα το βράδυ ξαναείδαμε τον αγώνα πολλές φορές.
Πρώτος προπονητής
Τον έλεγαν Θανάση και ήταν ο πρώτος μου προπονητής στην ενόργανη γυμναστική. Οι προπονήσεις και οι αγώνες ήταν πολύ δύσκολοι και δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Ο πρώτο μου προπονητής στο στίβο, ήταν αυτός που είμαστε μαζί μέχρι σήμερα, ο Μανόλης Καραγιάννης ο οποίος ήταν πρώην επικοντιστής.
Πρώτος διεθνής αγώνας
Ήταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα νεανίδων το 2004 στο Γκροσέτο της Ιταλίας. Πέρασα τα 4.00μ. ισοφαρίζοντας το ατομικό μου ρεκόρ και κατέλαβα την 6η θέση στον τελικό. Αυτός ήταν ο πρώτος και τελευταίος αγώνας στη ζωή μου που αντιμετώπισα άγχος. Θυμάμαι πως είχα απογοητεί πάρα πολύ που είχα βγει έκτη ενώ ο προπονητής μου, έλεγε ότι πρέπει να χαίρομαι που στον πρώτο μου αγώνα σε διεθνές επίπεδο ήμουν στην έκτη θέση.
Πρώτη συνέντευξη
Μετά την εκτη θέση το 2004 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νεανίδων, σε μια αθλητική εφημερίδα. Ήμουν ενθουσιασμένη που όλοι οι φίλοι μου και η οικογένεια μου μπορούσαν να διαβάσουν για μένα σε μία μεγάλη ημερήσια εφημερίδα.
Πρώτη αθλητική απογοήτευση
Ήταν το 2007 σε ένα διασυλλογικό. Είχα πυρετό αλλά ήθελα πολύ να αγωνιστώ. Τελικά, επειδή ήμουν πολύ αδύναμη έχασα τη λαβή μου στο κοντάρι κατά τη διάρκεια ενός άλματος και ενώ ήμουν ανάποδα, έπεσα με το κεφάλι στο έδαφος. Έπρεπε να μείνω ακίνητη, ξαπλωμένη, περιμένοντας το ασθενοφόρο να έρθει για 45 λεπτά. Ο τραυματισμός ήταν σοβαρός και έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο για δύο μέρες, ενώ έμεινα στο σπίτι κλινήρης άλλες 10. Λίγοι πίστευαν ότι θα μπορέσω να ξαναπηδήξω, αλλά τρεις εβδομάδες αργότερα ήμουν και πάλι στις προπονήσεις.
Πρώτη παιδική φίλη
Η Ειρήνη. Ήταν διπλανή μου στο θρανίο. Νομίζω ήμουν έξι χρονών.
Πρώτο παιχνίδι
Ένας μεγάλος αρκούδος, ο οποίος ήταν μεγαλύτερος και από εμένα. Πρέπει να ήμουν 3-4 ετών και πίστευα ότι με προστάτευε όταν κοιμόμουν. Ήταν ο πρώτος καλύτερος μου φίλος.
Το πρώτο ρούχο που αγόρασα
Ένα τζιν παντελόνι όταν ήμουν 14 ετών με τα πρώτα χρήματα που κέρδισα μόνη μου. Μέχρι τότε ήθελα μόνο αθλητικά ρούχα. Από εκείνη την ημέρα όμως ανακάλυψα ότι υπάρχει ζωή και εκτός αθλητισμού.
Πρώτη ενδυματολογική καταστροφή
Ευτυχώς δεν είχα καμία. Από τη στιγμή που ξεκίνησα τον αθλητισμό, φοράω αθλητικά ρούχα συνέχεια, λόγω της προσήλωσης μου στην προετοιμασία.
Το πρώτο πράγμα που έμαθα να μαγειρεύω
Μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας και τυρί γκούντα. Ήθελα να εντυπωσιάσω κάποιους φίλους μου που με επισκέφτηκαν στο σπίτι. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό και ευτυχώς ήρθε γρήγορα η παραγγελία από την πιτσαρία.
Πρώτο αυτοκίνητο
Ένα μικρό, κίτρινο Fiat Panda. Το αγόρασα στα 18α γενέθλια μου με δικά μου χρήματα τα οποία μάζεψα μόνη μου και μέχρι σήμερα οδηγώ το ίδιο αυτοκίνητο. Ελπίζω κάποια μέρα να μεταμορφωθεί με κάποιο μαγικό τρόπο σε Φεράρι.
Πρώτο κατοικίδιο
Ένα μικρού μεγέθους μαλτέζ (σκυλί) το οποίο ζύγιζε μόλις δυο κιλά. Εκείνη την περίοδο ήμουν σε περίοδο ανάρρωσης από εγχείρηση στο γόνατο εξαιτίας της οποίας έχασα την περίοδο του κλειστού το 2012. Γι’ αυτό αγόρασα το κατοικίδιο. Από τότε, με κάποιο τρόπο πάντα καταφέρνει να μου φτιάχνει τη διάθεση, όταν είμαι πεσμένη.
Η «ανάκριση» από την IAAF
