Και εγένετο διαδήλωση… Η απεργιακή κινητοποίηση της Πέμπτης 4 Φεβρουαρίου ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό, ήταν από τις μαζικότερες στην νεότερη ιστορία της Ρόδου.
Συνδικαλιστές, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, άνεργοι, ήταν εκεί. Εκεί για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους ενάντια στην λαίλαπα που έρχεται να σαρώσει τα πάντα (και είναι σχεδόν αδύνατον να αποφευχθεί).
Η ικανοποίηση για το γεγονός ότι οι Ροδίτες, επιτέλους, κατάφεραν να σηκωθούν από τον καναπέ, ήταν διάχυτη. Σε αυτή την πορεία και την συγκέντρωση διαμαρτυρίας δεν είδαμε μόνο τους γνωστούς συνδικαλιστές αλλά είδαμε και ανθρώπους της διπλανής πόρτας, όπως είδαμε τον γιατρό μας, τον δικηγόρο μας, τον ασφαλιστή μας, τον δάσκαλό μας, τον περιπτερά μας να διαμαρτύρονται.
Αν κάτι κατάφερε αυτή η κυβέρνηση, είναι να βγάλει στους δρόμους μαζί ανθρώπους με «αντικρουόμενα» συμφέροντα και ζητούμενα. Και τον εργοδότη και τον εργαζόμενο, και τον συνεπή φορολογούμενο και τον φοροφυγά, και το καλό «αφεντικό» και τον μπαταχτσή με τους απλήρωτους υπαλλήλους.
Ένα ανομοιογενές μείγμα ανθρώπων γέμισε την πλατεία Δημαρχείου στη Ρόδο, όπως συνέβη και στην υπόλοιπη χώρα. Το ζητούμενο όμως είναι αν όλοι όσοι -δικαίως- διαμαρτύρονται έχουν αντιληφθεί ότι το Ασφαλιστικό είναι ένα «αγκάθι» που όσο το «κουκουλώνεις», τόσο πιο βαθιά θα μπαίνει στην σάρκα μας. Ο τρόπος με τον οποίον προσπαθεί η παρούσα κυβέρνηση να βγάλει το αγκάθι, είναι βέβαιον ότι θα σκίσει τη σάρκα μας. Ο,τι γίνεται πρόχειρα, βεβιασμένα και υπό πίεση ποτέ δεν έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Ωστόσο, το πρόβλημα του Ασφαλιστικού πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η κοινωνία έχει ωριμάσει τα τελευταία χρόνια και μπορεί πλέον να αντιληφθεί ότι πρόκειται για μία «βόμβα» που θα σκάσει από στιγμή σε στιγμή. Γνωρίζει πλέον ότι δεν υπάρχουν κάνουλες που να γεμίζουν με λεφτά, πηγάδια χωρίς πάτο.
Η ώρα του λογαριασμού έχει έρθει και για το Ασφαλιστικό. Ευθύνες για την σημερινή κατάσταση, για τα άδεια ταμεία, για τις «τράμπες», για τις μαύρες τρύπες, για τις εμβαλωματικές λύσεις δεν έχει η κυβέρνηση Τσίπρα. Ευθύνες έχουν οι προηγούμενοι. Και πολιτικοί και διοικητικοί και συνδικαλιστές. Γιατί δεν έβλεπαν μακριά ή γιατί προτιμούσαν να μην βλέπουν μακριά, γιατί επέλεγαν την εύκολη λύση και γιατί μετέθεταν το πρόβλημα για αργότερα. Και το αργότερα είναι τώρα.
Οι πλατείες θα ξαναγεμίσουν. Ισως την επόμενη φορά βγει στους δρόμους ακόμα περισσότερος κόσμος, από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και με διαφορετικά ζητούμενα. Το αίτημα θα πρέπει να είναι όμως, μια δίκαιη λύση με αρχή την αναλογικότητα. Να μην βρέξει επί δικαίους και αδίκους.
Χρήματα δεν πρόκειται να πέσουν από τον ουρανό. Οι αντιλήψεις προηγούμενων δεκαετιών, μας έφεραν εδώ. Αν κουκουλώσουμε και αυτή τη φορά το Ασφαλιστικό, τότε η «βόμβα» θα σκάσει. Και θα σκάσει στα χέρια μας ή στα χέρια των παιδιών μας. Το αργότερα είναι τώρα.
Α-τυπος και υπογραμμός: Το αργότερα είναι τώρα
