O έρωτας στα χρόνια της κρίσης. Δύσκολο το εγχείρημα εξαρχής. Κι αυτό γιατί, η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κρίση ηθικών και αξιών, είναι κρίση αρχών. Ένα το κρατούμενο. Κι ύστερα είναι και ο έρωτας, δύσκολος από τη φύση του, δύστροπος και απαιτητικός.
Και κάπου εκεί μέσα στην αντικειμενικά δύσκολη και ζοφερή πραγματικότητα, πρέπει σήμερα να χωρέσει και ο εορτασμός του Αγιου Βαλεντίνου. Κοντράστ. Από την μία πλευρά, τα φρουρού και τα αρώματα και από την άλλη η πραγματικότητα που μας ζώνει απειλητικά, όπως τους καμικάζι λίγο πριν την έκρηξη.
Όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, μας έχουν αφαιρέσει τον ερωτισμό. Και ερωτευμένος μπορεί να είναι κανείς με πολλά πράγματα. Πρώτα πρώτα με τη ζωή την ίδια, με όλα όσα η φύση μας προσφέρει και αδιάφορα τα προσπερνάμε, με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, με την τέχνη, με όλα όσα μας εμπνέουν και μας κάνουν καλύτερη την καθημερινότητα. Κι είναι και ο έρωτας εκείνος που σε συνεπαίρνει και που όσο και να τον έχουν εξυμνήσει απλοί άνθρωποι και μεγάλοι ποιητές, όσο και να έχουν ασχοληθεί μαζί του φιλόσοφοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, νευροβιολόγοι αλλά και ανειδίκευτοι ερωτευμένοι, αυτός πάντα ξεφεύγει βγάζοντας επιδεικτικά τη γλώσσα σε όποιον τολμήσει να τον εξετάσει σχολαστικά.
Εχει θέση ο έρωτας στη σημερινή εποχή; Αν του αφήσουμε χώρο, θα έχει. Το πρόβλημα είναι πως είμαστε απασχολημένοι περισσότερο με τα προβλήματα της καθημερινότητας και αφήνουμε στην άκρη τις πινελιές εκείνες που θα μπορούσαν να χρωματίσουν την καθημερινότητά μας. Είτε ως ζευγάρια που πνίγονται στην ρουτίνα, είστε ως μονάδες που έχουν περιχαρακώσει την ζωή τους με τρόπο τέτοιο, που δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια να χωρέσει ο οποιασδήποτε μορφής έρωτας.
Η σημερινή μέρα δεν είναι απαραίτητα εκείνη που θα μας κάνει να αφήσουμε λίγο χώρο στην γκρίζα καθημερινότητά μας για να χωρέσει και ο έρωτας, ίσως να είναι η αφορμή. Ισως πάλι όχι. Επειδή κατά κύριο λόγο πρόκειται για μια εμπορική, κυρίως γιορτή, είναι πολλοί εκείνοι που πάνε κόντρα στο «έθιμο». Το μόνο βέβαιο είναι πως, μέρα είναι και θα περάσει, ως γιορτή τουλάχιστον. Το ερώτημα παραμένει πάντως αναπάντητο επί της ουσίας. Χωρά ο έρωτας σε αυτή τη δύσκολη εποχή; Σε μία εποχή που έχει διαβρώσει αισθήματα, συνειδήσεις, αξίες και ανθρώπινες σχέσεις;
Κι είναι εκείνες οι, λίγες, εξαιρέσεις όμως που σε οδηγούν σε δεύτερες σκέψεις. Μήπως τελικά χωρά;
Ερώτημα – παγίδα. Αναπάντητο. Τροφή για σκέψη. Κλειδί για κλειδωμένες προοπτικές.
