Χειροτερεύει και εξαπλώνεται ακόμη και σε «σοβαρά» ειδησεογραφικά site. Η ακραία ανοησία των τίτλων «που πουλάνε». Τα σκουπίδια της ενημέρωσης. Δημοσιογραφικά υποπροϊόντα, κακές αντιγραφές από διαβολοσκορπίσματα και μπουρδολογίες κάθε είδους. Υπονοούμενα για αποκαλύψεις και μισές φράσεις που περιμένουν να τις συμπληρώσεις όταν διαβάσεις την «δημοσιογραφική» αηδία που ακολουθεί. Ας μη μιλήσουμε για αντικειμενική, αδέσμευτη δημοσιογραφία. Τις στημένες δημοσκοπήσεις, τις ψεύτικες ειδήσεις, την πρόκληση πανικού. Σε ένα συνέδριο που είχε κάνει το American Press Association στις αρχές του περασμένου αιώνα ακριβώς πάνω στο θέμα της Ελεύθερης Αδέσμευτης και Απρόσκοπτης Δημοσιογραφίας ο χαρισματικός διευθυντής των New York Times John Swinton, είπε όταν τον κάλεσαν στο βήμα να κάνει την πρόποση για την έναρξη του συνεδρίου. «Πόσο γελοίο, (άρχισε) να κάνεις πρόποση στον Ανεξάρτητο Τύπο. Καθένας από σας που είναι σήμερα παρών γνωρίζει, ότι δεν υπάρχει Ανεξάρτητος Τύπος.. Το ξέρετε οι πάντες και το ξέρω κι εγώ. Κανείς σας δεν θα τολμούσε να γράψει την πραγματική του άποψη. Ξέρετε εκ των προτέρων ότι δεν θα τη βλέπατε ποτέ δημοσιευμένη. Πληρώνομαι 250 δολ τη βδομάδα για να κρατάω την γνώμη μου έξω από την εφημερίδα που δουλεύω. Κι άλλοι από σας παίρνουν την ίδια αμοιβή για παρόμοια δουλειά. Αν έδινα την άδεια να δημοσιευτεί μια σοβαρή άποψη, σε οποιοδήποτε τεύχος θα έχανα τη δουλειά μου, σε λιγότερο από 24 ώρες. Ο δε αρκετά τρελός που θα δημοσίευα ατόφια τη γνώμη του, θα βρισκόταν κι αυτός στο δρόμο ψάχνοντας καινούργια δουλειά».
Κρατάει χρόνια
