Δεν είναι πρώτη φορά που τοπικές κοινωνίες αντιδρούν φοβικά σε οτιδήποτε θεωρούν ότι μπορεί να διαταράξει την κανονικότητά τους. Το ίδιο θα έκαναν, εάν τους έλεγαν ότι δίπλα τους θα γινόταν ένα κέντρο απεξάρτησης, ένας ξενώνας για χρήστες. Το έχουμε δει να συμβαίνει….
Τώρα είναι οι «ανεπιθύμητοι» πρόσφυγες: «Σπίτι μου δίπλα να μην είναι, κι όπου θέλει ας είναι!».
Και που να είναι; Ας είναι στην… Ψέριμο λέει ο ένας. Στη Γυάρο λέει ο άλλος.
Δεν σας θυμίζει κάτι; Κάποιο τόπο εξορίας έψαχναν και για τους χρήστες.
Στη συντριπτική τους πλειονότητα, βέβαια, ουδείς δηλώνει ρατσιστής, συνήθως κρύβονται πίσω από «τα παιδιά μας», που γενικώς κι αορίστως «κινδυνεύουν». «Θα πέσουν στα ναρκωτικά» τότε, από τους αιμοβόρους τζιχαντιστές με τις χατζάρες τώρα.
Σαφώς και ευθύνες δεν έχουν μόνο οι κάτοικοι, αλλά και η Πολιτεία, που δεν φροντίζει σε τέτοιες περιπτώσεις αφενός να διαχειριστεί εξαρχής ορθολογικά το ζήτημα, αφετέρου να τον ενημερώσει σωστά και έγκαιρα.
Γίνονται έτσι κάποιοι εύκολα έρμαια του πανικού στον οποίο συνηθίζουν να επενδύουν τα μεγάλα ΜΜΕ, ακόμα κι όταν υποκρίνονται πως συγκινούνται βαθύτατα από το «δράμα».
Λάθος και η a priori ταύτιση όλων αυτών των ανθρώπων που διαμαρτύρονται με τους Καιδιάρηδες. Τα «χρυσά παιδιά» με τις μαύρες μπλούζες είδαν απλά φως και μπήκαν. Δεν θα άφηναν ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία . Οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται δεν είναι όλοι Χρυσαυγίτες.
‘ Ανθρωποι ανασφαλείς είναι, που η ζωή τους έχει αναστατωθεί έξι χρόνια, που δεν ξέρουν τι θα τους φέρει η επόμενη ημέρα. Τι θα τους φέρει η επόμενη κωλοτούμπα των πολιτικών που άλλα λένε κι άλλα κάνουν.
Ανθρωποι που εύκολα φορτώνουν όλα τους τα προβλήματα σε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο.
Αλλά όταν εθίζεσαι σε τέτοιες ιδεοληψίες, επόμενο είναι η απόσταση που σε χωρίζει από τους πολιτικούς τους εκφραστές ολοένα να μικραίνει.
Παράγει πολύ θυμό και μίσος αυτή η κατάσταση, αλλά οι πολιτικές ανθυπομετριότητες που είναι στα πράγματα, δεν έχουν καιρό να το σκεφτούν.
Στην αυλή του γείτονα
