Στο κοσμικό νησί της Ροδου, υπάρχει ενα μέρος που δεν είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο, ουτε στην καρδιά του λιμανιού, δεν έχει μεγάλη ταμπέλα και πολύχρωμα διαφημιστικά… Παρά μονάχο του στέκει περήφανο δίπλα στην αρχαία της Ρόδου κληρονομιά, στο Μόντε Σμιθ. Πρόκειται για το Θεατρικό Εργαστήρι “Μανος Κατράκης” υπό τη καλλιτεχνική διεύθυνση του σκηνοθέτη-ηθοποιού Ζαχαρία Αγγελάκου. Σε αυτόν τον ζεστό και δημιουργικό χώρο ολοκληρώθηκε στις 7 Φεβ 2016 το πρώτο σεμινάριο με θέμα :
“Προσέγγιση στο Θεατρικό Λόγο και την Ποίηση.
Τρόποι ανάλυσης χαρακτήρων και ερμηνείας θεατρικών ρόλων, ακολουθώντας τη μέθοδο Στανισλάφσκι”.
Κεντρικό πρόσωπο του σεμιναρίου ο κ. Δημητρης Παπαγιάννης Διευθυντής της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Δήμου Αγ. Βαρβάρας “Ιακωβος Καμπανέλλης”, πλαισιωμένος απο τις δασκάλες του εργαστηρίου Βάσω Αγγελάκου και Άννα Έλενα.
Δεν υπάρχει καμια συνταγή επιτυχίας για να μιλήσεις στη ψυχή και στο μυαλό του μαθητή-θεατή! Ποια γλώσσα να επιλέξεις; Τη ξύλινη και άδεια ή αυτή που μιλά στα πρωτόγονα ένστικτα των αρετών, των επιθυμιών και των παθών τους!
Και έτσι ξεκίνησε το μαγικό του ταξίδι… του λόγου, της λυρικής ποίησης, του αρχέγονου χορού, της δημοτικής μουσικής, του αρχαίου δράματος, του θεάτρου!
Ανέλυσε το υπερφυσικό, αφηγηματικό, δραματικό τραγούδι
“Του νεκρού αδερφού” τονίζοντας τον κοινό πολιτισμό των Βαλκανίων στα οποία διαδόθηκε καθώς και τη δύναμη του όρκου, της κατάρας, της απώλειας του θρήνου, της ξενιτιάς, προσθέτοντας και πινελιές απο το βίο και τη γλώσσα ιδιωμάτων του λαού της ελληνικής υπαίθρου με την αναφορά του στο σκωπτικό ποίημα του Ζαν Ρισπέν, μεταφρασμένο απο τον μεγάλο ποιητή Ζαχαρια Παπαντωνίου, απαγγελωντας το με ενα ιδιαίτερο ύφος που άγγιξε όλες τις ευαίσθητες χορδές του κοινού και το έκανε να μονιάσει λες και συνυπηρχε μαζι μέρες!!!
Τη επόμενη μέρα μας ανέβασε στου φεγγαριού τη πλάτη … Και μετα να προσγειωνόμαστε απότομα διπλα σ ένα ρυάκι βλέποντας το άψυχο κορμί της Οφηλίας..Και μετά να βουτάμε-με ή χωρις θάλασσα- στην ονειρεμένη ποίηση του Ελύτη..Στο Μονόγραμμα! Σε αυτή την υπέροχη ερωτική τραγωδία, τον ύμνο στην απώλεια…Τρυφερότητα, συγκίνηση, συμπλέγματα, πόνος, αγαπη. Πόσο δύσκολα να αφομοιωθεί απο εμας τους θνητούς…Και πόσο εύκολο το έκανε ο δάσκαλος…
Χωρίς πομπώδεις φιλοσοφικές αναλύσεις τουναντίον το έδωσε να το επεξεργαστούμε…εμείς… Να το πουμε με τον δικό μας τροπο, λιτά κι απέριττα χωρίς έπαρση και υπερβολή. Και τα κατάφερε!
Ερωτευτήκαμε ξανά- μ´ακους? Χορεύοντας ένα βαλς…
Των ονείρων και των πόθων μας!!! Μ’ακούς;
Την τελευταία ημέρα αναλύσαμε πιο βαθιά τους ρόλους των ποιημάτων,”μπήκαμε” μέσα πιο πολύ στους χαρακτήρες, ταυτιστήκαμε με τους ήρωες, γίναμε ένα! Αναπαραστήσαμε σκηνές όπως αυτη του χωρισμού της μάνας απο τη κόρη, εκφραστήκαμε ελεύθερα, φωνάξαμε με μανία (προξενητάααααααδες), νιώσαμε τη πικρή γεύση των φιλιών του χωρισμού, συλλογιστηκαμε τον πόνο της ξενιτιάς. Με όλα αυτα-του κ.Παπαγιάννη τα μαγικά-αποκτήσαμε τη τεχνογνωσία να διαβάσουμε νιώθοντας την ασφυξία των ανάμικτων συναισθημάτων χωρίς να πνιγόμαστε!! Δεν ειμαστε στη θεση να αποφασίσουμε αν τον φοβούμεθα-για τον απαράμιλλης ομορφιάς τρόπο ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ της ποίησης ή αν τον θαυμάζουμε για τις γνώσεις του!! Αυτό ομως που ξεστομίσαμε όλοι με σιγουριά ειναι οτι τον θέλουμε πάλι κοντα μας…Νιώθουμε υπέροχα που ήρθε και…Πόσα έφερε…και Πόσα δεν ήρθαν ακόμη ….
Υπερβολικα μικρό ένα τριήμερο για να χωρέσει τις απορίες, τις ανησυχίες και τις αγωνίες μας…
Και υπερβολικά γλυκό για να συμβιβαστούμε!!!
Και περιμένουμε σε μια νέα συνάντηση και όσοι δεν ήρθαν γιατί δε ρωτήσανε ή δε μάθανε…απλά χάσανε!!!
Εκφράζοντας όλα μέλη – μαθητές του Θεατρικού Εργαστηρίου
ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ-Φώτης Αθανασόπουλος (μέλος του εργαστηρίου).
Στον απόηχο του σεμιναρίου
