O Μανώλης Χατζηκαντής αποτελεί το τελευταίο μεταγραφικό απόκτημα του Γ.Σ. Δωδεκάνησος. Ο Ροδίτης αθλητής, ο οποίος διαμένει στην Αρχίπολη, έχει ενταχθεί στις προπονήσεις της ομάδας μας και είναι έτοιμος να βοηθήσει την προσπάθεια του συλλόγου. Τι λέει ο ίδιος; «Είμαι πολύ χαρούμενος και αισθάνομαι υπέροχα που θα παίξω στην πρωταθλήτρια και κυπελλούχο ομάδα της Ελλάδας. Έχω να αγωνιστώ τέσσερα χρόνια και τελευταία φορά που έπαιξα ήταν το 2011 στον Μέγα Αλέξανδρο, αφού βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Φέτος έφτασε η ώρα να επιστρέψω στο παρκέ και να παίξω στην ομάδα που έχει πάρει όλους τους τίτλους τα τελευταία χρόνια».
Όσον αφορά στους στόχους του; «Να βοηθήσω τους παλαιότερους και να πάρουμε ξανά το πρωτάθλημα. Οι παλιοί θα τραβήξουν στο δρόμο τους, εμάς τους νεότερους. Ο Γ.Σ. Δωδεκάνησος είναι το πιο οργανωμένο σωματείο στην Ελλάδα και πάντα ως αντίπαλος με τον Μέγα Αλέξανδρο σεβόμουν αυτή την ομάδα. Υπάρχουν άνθρωποι στη διοίκηση αλλά και οι αθλητές που αγαπούν το σωματείο. Από την πρώτη στιγμή όλα τα παιδιά με αγκάλιασαν. Ο αθλητισμός είναι σημαντικό κομμάτι για όλους μας και μακάρι να τραβήξουμε κι άλλα παιδιά στο χώρο».
Ποιος είναι όμως ο Μανώλης Χατζηκαντής; Γεννήθηκε το 1987, έχει καταγωγή από το Παραδείσι, ενώ μένει στην Αρχίπολη απ’ όπου και κατάγεται η μητέρα του. Ο 29χρονος αθλητής έχει τη δική του ιστορία, ενώ με πολύ κόπο και προσπάθεια έχει καταφέρει να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει. Ο ίδιος πέρασε στη Σχολή Ευελπίδων και το 2005 είχε το ατύχημα κατά τη διάρκεια ασκήσεων. Νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, ωστόσο η ζωή του δεν σταμάτησε στο ατύχημα. Ίσα-ίσα… Πείσμωσε και κατάφερε να περάσει στη χρηματοοικονομική σχολή και λογιστική διοίκηση του πανεπιστημίου «Μακεδονία» στη Θεσσαλονίκη, παίρνοντας μάλιστα το πτυχίο του. Τι είπε ο ίδιος; «Η ζωή δεν σταματάει σ’ ένα ατύχημα. Αυτό που συνέβη σε μένα και σε πολλά ακόμη παιδιά, δεν αλλάζει. Όσο και να κλαις και να μεμψιμοιρείς δεν υπάρχει νόημα. Το σημαντικό είναι να φτιάξεις το μέλλον σου. Το να κλαίω για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν θα με κάνει να περπατήσω. Πάντα κάνω όνειρα και βάζω στόχους. Η ζωή συνεχίζεται, σταματάει μόνο όταν πάψεις να αναπνέεις. Άρα κοιτάζω μπροστά με αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο».
«Η ζωή δεν σταματάει στο ατύχημα»!
