Για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
«Αλήθεια – των αδυνάτων αδύνατο/ ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε/ το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου/
το εφήμερο της παράλογης ζωής του/ κι ανακαλύπτουνε διαφορές/
γιομάτοι μίσος διαφορές/ σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»
Νίκος Εγγονόπουλος, απόσπασμα από το βιβλίο «Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες», 1978
Η φετινή ημερά κατά του Ρατσισμού, που συμπίπτει με την Ημέρα Ποίησης, έχει ιδιαίτερους συμβολισμούς αλλά και μια δυναμική λόγω της εν εξελίξει προσφυγικής κρίσης. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία και ο φασισμός είναι συμπτώματα που δεν έχουν εκλείψει από τη δική μας σύγχρονη κοινωνία. Μπορεί να έχουν περάσει 56 χρόνια από τις 21 Μαρτίου 1960, όπου 70 φοιτητές έχασαν τη ζωή τους στην πόλη Σάρπβιλ της Νοτίου Αφρικής μετά την εν ψυχρώ δολοφονία τους από την τοπική αστυνομία, ενώ διαδήλωναν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, ο φόβος όμως για τον ξένο και το μίσος δεν έχουν μετριαστεί.
Ο ρατσισμός, είναι πολυποίκιλος και δυστυχώς, σύμφωνα με όλες τις επιστημονικές εκθέσεις, είναι ένα φαινόμενο που έχει συνηθίσει η κοινωνία μας. Η χώρα μας εδώ και χρόνια καταγράφει πολλά περιστατικά ρατσιστικής βίας εναντίων των μεταναστών, εκμετάλλευσης των αλλοδαπών εργατών γης, άρνησης αναγνώρισης των παιδιών μεταναστών, βία ενάντια σε ζευγάρια ΛΟΑΤΚΙ, εγκλήματα της χρυσής αυγής.
Μανωλάδα, Παύλος Φύσσας, οροθετικές που διαπομπεύτηκαν από τον ίδιο τον Υπουργό Υγείας είναι μόνο οι μεγάλοι τίτλοι ενός χρονικού αύξησης της βίας και στοχοποίησης του διαφορετικού. Παρόλα αυτά, η ελληνική κοινωνία με ριζωμένες τις αξίες της ανθρωπιάς, αντιστάθηκε, αντιστέκεται και πολεμά οργανωμένες ή και μεμονωμένες μορφές βίας.
Για πρώτη φορά, η κυβέρνηση της Αριστεράς, άνοιξε μέσα στη Βουλή τη συζήτηση για όλους αυτούς που ζούσαν στο περιθώριο, χωρίς καν νομικά δικαιώματα και νομοθέτησε: Αναγνώριση της Ιθαγένειας για τα παιδιά των μεταναστών που ζουν και μεγαλώνουν στη χώρα μας, Σύμφωνο Συμβίωσης για Ομόφυλα ζευγάρια, Σύσταση του Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας για τον σχεδιασμό πολιτικών πρόληψης και καταπολέμησης αυτών των φαινομένων, Πρωτοβουλίες για τον ορισμό Ειδικού Εισαγγελέα για τη Ρατσιστική Βία σε περισσότερες πόλεις και βελτίωση των στατιστικών καταγραφής των ρατσιστικών εγκλημάτων, τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, ώστε να μην απαιτείται η διαπίστωση του ρατσιστικού «μίσους» του δράστη, αλλά το αδίκημα να θεωρείται ρατσιστικό όταν ο δράσης επιλέγει το θύμα του λόγω των χαρακτηριστικών του.
Αναμφίβολα, όμως, η φετινή Παγκόσμια ημέρα κατά των Φυλετικών Διακρίσεων, έρχεται να υπογραμμίσει το τρέχον, γκροτέσκ, σκηνικό της Ευρώπης. Κλειστά σύνορα, συντηρητικές κραυγές που τείνουν να γίνουν παγιωμένες πολιτικές και μια αυξανόμενη ρητορική μίσους είναι αυτό που η Ευρώπη αντιτείνει, απέναντι σε εκατομμύρια πρόσφυγες που έχουν προσφύγει στο κατώφλι της.
Μέσα σε αυτό το νεορατσιστικό πλαίσιο που διαμορφώνεται, η Ελλάδα προσπαθεί να περισώσει τις αξίες της Ευρώπης αλλά και να ανοίξει δρόμους για επαναπροσδιορισμό του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξάλειψης κάθε μορφής ξενοφοβίας. Σε αυτό τον αγώνα, ο λαός της χώρας μας έχει αποδείξει ήθος, σθένος και ανθρωπιά που προκαλεί συγκίνηση. Η χώρα μας- βαθιά ταλαιπωρημένη από την οικονομική κρίση, βιώνει και ανταπεξέρχεται σε μια δεύτερη ανθρωπιστική κρίση, την προσφυγική, με παρρησία και εφόδια τα εκ των ενόντων ψυχικά αποθέματα του λαού της.
Η μάχη κατά της στοχοποίησης της διαφορετικότητας είναι συνεχής και η μετεξέλιξη της κοινωνίας μας, σε μια κοινωνία ανεκτικότητας, είναι υπόθεση όλων μας.
