Ο Απρίλιος μπήκε ορμητικός με «παλλόμενα πέη» όπου κι αν κοιτάξουμε. Από ΜΜΕ, social media, κόμματα. Μέχρι στη Βουλή σφαχτήκανε, για τα παλλόμενα πέη του Γιαν Φαμπρ. Και ακόμα δεν έχει παρέμβει η Εκκλησία να φανταστείτε. Προσωπικά ουδόλως ενοχλούμαι, αν και μόνο τέχνη δεν τα θεωρώ. Ενοχλούμαι από κάτι «δήθεν», που προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι τέχνη κι απλά δεν την καταλαβαίνω, διότι που να το φτάσω η πτωχή τω πνεύματι το επίπεδο του «αριστερού» ψευτοκιλτιρέ. Δεν είναι καθόλου αυτό το πρόβλημά μας με τον Διευθυντή-παρντόν: Curator του φεστιβάλ Αθηνών-παρντόν: Βελγίου. Χάρμα οφθαλμών και οι εθνικιστικές σάχλες που διάβασα πως τάχα του Φαμπρ ήταν μικρά ενώ των αρχαίων Θεών μεγάλα. Πάλι μετεξεταστέοι θα μείνουν, διότι, ως πασίγνωστον από τα αγάλματα και τα αρχαία κείμενα, οι Αρχαίοι Έλληνες περιφρονούσαν ως κωμικά ζωώδη και κτηνώδη τα μεγάλα πέη τα οποία βλέπουμε μόνο στο Διόνυσο, τον βασανισμένο Πρίαπο και ως συμβολικούς φαλλούς. Το… chic πέος κατά τους αρχαίους μικροφτιαγμένο, λεπτό κι ελαφρώς μυτερό στην άκρη του.
Κατά τα λοιπά ακούστηκε από πολλούς « έπρεπε ο Μπαλτάς να φέρει τον Διευθυντή παρντόν: Curator του φεστιβάλ Αθηνών-παρντόν: Βελγίου, για να μαζευτεί όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος σε μια συγκέντρωση; Εξι (6) χρόνια μνημόνια, εξαθλίωση, προσφυγική φρίκη, πνιγμένα παιδιά, η μισή χώρα σε κατάθλιψη, δεν τους ώθησαν να συγκεντρωθούν όλοι για τα παραπάνω; Σωστά, η Τέχνη οφείλει να υπηρετεί την κοινωνία, κάτι που είναι απλώς ευσεβής πόθος. Οι περισσότεροι άνθρωποι της Τέχνης, και λυπάμαι που το λέω, το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους. Στρατευμένοι καλλιτέχνες, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, σ’ όλες τις εποχές και σ’ όλες τις κοινωνίες, μόνο που αυτό ουδόλως αφορά το επάγγελμά τους, αλλά το ποιόν τους ως άνθρωποι…
Α… και ο ποταμίσιος Φωτήλας, που μίλησε για «αριστερή ιδεολογία της τσουτσούνας» μπορεί να ενταχθεί στο πολιτιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ. Πιο γραφικός και από την καλντέρα της Σαντορίνης.
