Kάποιοι, εκτός από αυγά, είπαν να βάψουν και το άγαλμα που βρίσκεται κάτω από το ΝΟΡ μπλε. Ετσι, για να είναι ασορτί με το μπλε της θάλασσας.
Ποιοι; Μα οι τραμπούκοι της πόλης, οι βάνδαλοι, αυτοί που γράφουν συνθήματα πάνω στα τείχη της Παλιάς Πόλης και σε μνημεία, που σέρνουν τα κλειδιά και χαράζουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, σπάνε τα καθρεφτάκια σε μηχανές.
Έτσι, για την πλάκα τους, τους, επειδή κάτι προεξέχει από την στρογγυλή ηλιθιότητά τους. Δεν είναι αριστεροί, δεξιοί, αναρχικοί, δεν είναι τίποτα. Είναι ηλίθιοι, κούφιοι.
Μπορούν μόνο να καταστρέφουν και να τραμπουκίζουν. Δεν μπορεί να επινοήσουν τίποτα καλό, δημιουργικό, μελλοντικό,
Κάθε πόλη έχει και τους τραμπούκους της. Προ ημερών στην Αθήνα, βρέθηκε αποκεφαλισμένο και με κομμένα τα κάτω άκρα το άγαλμα της «Βορείου Ηπείρου». Το άγαλμα του Κώστα Σεφερλή, ήταν ένα εθνικό σύμβολο που ενέπνευσε την Κική Δημουλά να γράψει το «Σημείον αναγνωρίσεως». Εναν ύμνο στην καταπιεσμένη γυναίκα.
Γιατί το έκαναν; Μα γιατί είναι «σημείον αναγνωρίσεως» πολιτισμού. Λευκό, όμορφο, αποτύπωμα δημιουργίας ανθρώπου, μνημείο. Με λίγα λόγια, αισθητικά επιλήψιμο. Με πιο λίγα λόγια, απαράδεκτο για την μαυρισμένη, από μίσος σε κάθε τι που αποπνέει πολιτισμό, ψυχή αυτών των ανεγκέφαλων εγχώριων που τον μόνον Σεφερλή που ξέρουν, είναι ο Σεφερλής του Δελφινάριου,
Μια βαρβαρότητα δηλωτική της σχέσης μας τόσο με την τέχνη όσο και με τον δημόσιο χώρο.
