Τα παλιά τα χρόνια τα ιερατεία των εκκλησιών και των συναγωγών αφόριζαν και κήρυτταν αποσυνάγωγους τους αιρετικούς. Την σήμερον ημέρα οι επαγγελματικοί σύλλογοι έπαθαν επιδημία και διαγράφουν μέλη τους που διαφοροποιούνται από τις πολιτικές πεποιθήσεις ή τις δράσεις του ιερατείου του συλλόγου. Πόσο «δημοκρατικό» είναι να απειλούνται με διαγραφές οι βουλευτές που ψήφισαν το ασφαλιστικό; Εντάξει! Μπορούν να τους κατηγορήσουν ως ψεύτες. Ως πολιτικούς απατεώνες. Αν περάσει, όμως, η απειλή των διαγραφών, τότε μιλάμε για μία νίκη της συντεχνιακής δημοκρατίας. Εχουν μπερδέψει λίγο τους διακριτούς και θεσμοθετημένους ρόλους. Τους διαφεύγει το άρθρο του Συντάγματος: « Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της ΓΝΩΜΗΣ και ΨΗΦΟΥ κατά συνείδηση» και νομίζουν ότι μπορούν να εξακολουθούν να ζουν στην εποχή που οι συντεχνίες πήγαν χέρι- χέρι με το πολιτικό σύστημα και τον εκβιαστικό ρόλο που έπαιζαν, δίπλα στην εκάστοτε αντιπολίτευση. Η χώρα δεν είναι ένα σύνολο επαγγελματικών σωματείων. Δεν είναι ένα σύνολο μερικών συμφερόντων επαγγελματικών ομάδων. Ούτε πολιτική είναι να εκφράζεις αυτές τις επαγγελματικές ομάδες. Κι αν έτσι ήταν μέχρι τώρα, καιρός να το πάρουν αλλιώς όλοι. Πολιτικοί και συντεχνίες.
Συντεχνιακή δημοκρατία;
