Με μια ειλικρίνεια που… σκοτώνει, ο κ. Σόιμπλε –μετά την ολοκλήρωση του πρόσφατου Eurogroup–, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, δήλωσε ότι πραγματικά ο ίδιος δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει στη Γερμανία τα μέτραπου εφαρμόζει σήμερα η Ελλάδα.
Παρ’ όλα αυτά, επέμεινε και αρνήθηκε μέχρι τέλους να δεχτεί τις απαιτήσεις του ΔΝΤ για την άμεση ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Την ίδια στιγμή, όμως, έδωσε τις “ευλογίες” του για την εκταμίευση της όχι και τόσο ευκαταφρόνητης δόσης των 10,3 δισ. ευρώ.
Κάπως έτσι, και με το ΔΝΤ φαινομενικά να υποχωρεί ως προς την εφαρμογή της κεντρικής του απαίτησης για άμεση ελάφρυνση του χρέους, έκλεισε η συμφωνία της 24ης προς 25η Μαΐου στο Eurogroup.
Το “κλειδί”, όμως, αυτής της συμφωνίας βρίσκεται, παρ’ όλα αυτά, και πάλι στην Ουάσινγκτον.
Και έχει όνομα: έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους (DSA) και οριστικά θα έχει εκδοθεί πριν από τον Δεκέμβριο (2016).
Η έκθεση αυτή είναι η πραγματική ατζέντα του ΔΝΤ από εδώ και πέρα και αυτή θα καθορίσει το κατά πόσο στο τέλος του χρόνου η κατάσταση θα επιστρέψειεκεί που ήταν 24 ώρες πριν από την προχθεσινή συμφωνία ή το ελληνικό χρέος θα βγει για αρκετά χρόνια και σχεδόν “οριστικά” από το κάδρο της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κρίσης χρέους.
Αυτής που, όπως πανθομολογείται στη συνάντηση των G-7 στην Ιαπωνία, παραμένει το Νο 1 πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας από το 2008, που κατέρρευσε η Lehman Brothers.
Η ατζέντα του ΔΝΤ
Όπως σχολιάζουν στο “Κ” κοινοτικά στελέχη που είχαν άμεση σχέση με τις διαδικασίες στο δωδεκάωρο της προχθεσινής διαπραγμάτευσης, ο κ. Ντάισελμπλουμ αρχικά είχε θεωρήσει ότι οι απαιτήσεις του κ. Τόμσεν ήταν μια μπλόφα. Όταν, όμως, ο κ. Τόμσεν παρουσίασε το κείμενο των όρων του ΔΝΤ, περίπου 2 ώρες πριν από τη λήξη της συνάντησης (ήταν μόλις περασμένα μεσάνυχτα της Τρίτης), όλοι κατάλαβαν, ακόμα και ο κ. Σόιμπλε, ότι κάποια πράγματα έπρεπε να αλλάξουν και ότι έπρεπε να βρεθεί τρόπος να λυθεί το άλυτο πρόβλημα του… τετραγωνισμού του κύκλου.
Και, επειδή στην κλασική γεωμετρία αυτό είναι αδύνατο, κατέφυγαν στην ευρωπαϊκή… άλγεβρα.
Το ΔΝΤ έλεγε με τη δημοσίευση της έκθεσης 48 ώρες πριν το Eurogroup, ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο.
Κατά συνέπεια, έπρεπε να αναλάβει κάποιος να το κάνει βιώσιμο αμέσως.
Και αυτό, σύμφωνα με το ΔΝΤ, μπορεί να γίνει μόνο με τα ακόλουθα μέτρα:
– Επιμήκυνση των διμερών δανείων (GLF), όπως και των δανείων του EFSF και του ESM κατά 17 και 20 χρόνια, αντίστοιχα.
– Μεγάλη επέκταση περιόδου χάριτος στην καταβολή τόκων και στα δύο είδη δανείων.
– Μακροπρόθεσμη διασφάλιση συγκράτησης των επιτοκίων στο 1,5%.
– Πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018 όχι πάνω από το 1,5%.
Επειδή ο κ. Ντάισελμπλουμ δεν μπορούσε να εκφράσει τον θυμό του στον κ. Τόμσεν, τα… έριξε στον κ. Τσακαλώτο, διαφωνώντας στο πώς διαβάζεται ο χρόνος στη λέξη “μεσοπρόθεσμα” όσον αφορά τη διάρκεια υποχρέωσης πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5%…
Ο κ. Τόμσεν κάπου εκεί, και με την ώρα να έχει ξεπεράσει την πρώτη πρωινή της Τετάρτης, δήλωσε την κατανόησή του στους περιορισμούς που υπάρχουν σε κάποιες πλευρές (εννοούσε τη δηλωμένη αδυναμία Σόιμπλε να πάει στο Κοινοβούλιό του με μια τέτοια πρόταση) και αποδέχθηκε έναν “συμβιβασμό” ο οποίος θα επέτρεπε την εκταμίευση της δόσης, αλλά θα διατηρούσε στο τραπέζι τις (προαναφερθείσες) απαιτήσεις του ΔΝΤ.
Η συμφωνία και τα μυστικά της
Η “μορφολογία” της συμφωνίας κατέληξε, έτσι, στο ότι το ΔΝΤ θα δηλώσει την πρόθεσή του να καταθέσει πρόταση συμμετοχής στο ελληνικό πρόγραμμα(προϋπόθεση απαραίτητη για να περάσει η συμφωνία από τα Κοινοβούλια), αλλά με την προϋπόθεση ότι στο μεταξύ η Ευρωζώνη θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει απαρέγκλιτα τους όρους του τρίτου Μνημονίου.
Αυτό θα κριθεί και θα αποτυπωθεί στο DSA που θα συντάξει το ΔΝΤ μέχρι το τέλος του έτους.
Με άλλα λόγια, θα μπορεί να τινάξει στον αέρα τη συμφωνία αν εκτιμήσει ότι τα μέτρα της Ευρωζώνης ή της Ελλάδας δεν είναι επαρκή (!).
Ο στόχος των αλλαγών που ζητά το ΔΝΤ είναι η επαν-ιδιωτικοποίηση του ελληνικού χρέους. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει, να βγει δηλαδή η Ελλάδα στις αγορές, παρά μόνο σε ένα προστατευμένο –από τον ESM– περιβάλλον, που θα λειτουργεί εγγυητικά για τις αγορές…
Αυτή η διατύπωση δεν μπορούσε να περάσει από τα Κοινοβούλια. Χρειάστηκε, όπως εύστοχα είπε κάποιος εκ των παρευρισκομένων, “να θαμπώσει κάπως”.
Και έτσι έγινε.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ο ESM είχε ετοιμάσει τη δική του πρόταση, που απέρριψε ή, για να το πούμε διακριτικά, “δεν αποδέχθηκε καταρχήν”, το ΔΝΤ.
Και η οποία πρέπει τώρα, και μέχρι να ετοιμάσει την έκθεσή του το ΔΝΤ, να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του Ταμείου.
Αυτή προέβλεπε τη χρησιμοποίηση πάνω από 20 δισ. ευρώ από το δάνειο των 86 δισ. ευρώ για αποπληρωμές δανείων, τη χρήση των “κερδών” από τα ομόλογα των κεντρικών τραπεζών για εγγύηση της χρηματοδότησης από το ΔΝΤ, εξαετή επιμήκυνση της περιόδου χάριτος και επέκταση της διάρκειας των δανείων κατά δέκα χρόνια, στα οποία θα μετακυλίονταν τα ποσά από την εξομάλυνση της αποπληρωμής της κανονικής διάρκειας.
Το σημαντικό, βέβαια, ήταν ότι για πρώτη φορά η Ευρωζώνη άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο “μεσοπρόθεσμα” να μειωθεί η απαίτηση για πρωτογενή πλεονάσματα από το 3,5% σε 2% του ΑΕΠ.
Αναδημοσίευση από το “Κεφάλαιο”
