Κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθω σαν άγριο ζώο που καταστρέφεται ο βιότοπός του και απειλείται η ύπαρξή του από την ανθρώπινη ηλιθιότητα, δίχως να καταλαβαίνει το άμοιρο γιατί γίνονται όλα αυτά.
Είδη απειλούμενα γίναμε όλοι.
Όπως τα ελάφια και κάθε λογής άγρια ζώα που χάνουν συνεχώς κομμάτια των ζωτικών τους χώρων, των βιοτόπων τους, για να επεκτείνεται λαίμαργα και αχόρταγα η ανθρώπινη ηλιθιότητα .
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν ξέρω τι να γράψω…
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων…
Η φωτογραφία είναι του κ. Νίκου Θεοδωρίδη
