“Ειλικρινά δυσκολεύομαι να κατανοήσω την συμπάθεια ή και τον ενθουσιασμό, κάποιων προοδευτικών φίλων για το Brexit. Ο αμεσοδημοκρατικός τρόπος λήψης της απόφασης, δικαιώνει άραγε και εξαγνίζει την ουσία της; Το ότι είναι αναμφισβήτητα σεβαστή απόφαση, σημαίνει αυτόματα ότι είναι κι η καλύτερη;
Είναι μήπως απόφαση αλλαγής της σημερινής αποκρουστικής Ευρώπης που επωάζει το αυγό του φιδιού σε κάθε γωνιά της; Είναι μήπως απόφαση υπέρ μιας Ευρώπης των λαών, της αλληλεγγύης, της συνοχής, της ισόρροπης ανάπτυξης; Αν θες μιαν άλλη Ευρώπη, την αλλάζεις, δεν σηκώνεσαι και φεύγεις.
Μήπως τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από μια ακραία έκφραση και ταυτόχρονα συνέπεια, της σημερινής κυρίαρχης ευρωπαϊκής πολιτικής του εθνικού απομονωτισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού, των κλειστών συνόρων, της διατήρησης «των δικών μας» εθνικών κεκτημένων αντί της αλληλέγγυας πορείας των ευρωπαϊκών λαών; Όσο κι αν ανατρέχω ξανά κα ξανά στη ρητορική και στην επιχειρηματολογία του Brexit (τη βρετανική όχι την εγχώρια), αυτό βλέπω. Τίποτα παραπάνω!
Όπως και να έχει το πράγμα, ας μην βιαζόμαστε. Προσωπικά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα υλοποιηθεί. Κάποιο παραθυράκι-φόρμουλα θα βρουν τα Βρυξελλιώτικα μαγειρεία, για να το ανατρέψουν ή να το ενσωματώσουν στα μαλακά στο ευρωπαϊκό «κεκτημένο”.
Γιώργος Υψηλάντης: Περί Brexit …
