«Ο κ. Μητσοτάκης όταν έκανε απολύσεις γελούσε. Ο κ. Βενιζέλος, όταν λήστευε επί της ουσίας με το PSI τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους φορείς, γελούσε. Ο κ. Γεωργιάδης ήταν περήφανος και γελούσε όταν διέλυε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οταν επιβάλλονται λοιπόν τέτοιες πολιτικές, που είναι η συνέχιση των πολιτικών και στην αντίληψη και στην ιδεολογία του κ. Μητσοτάκη, εμείς δεν μπορούμε να γελάμε. Στεναχωριόμαστε. Αυτό δεν είναι κακό. Δείχνει και άλλα πράγματα». Ποιος τα είπε όλα αυτά; Μα ο Χρήστος Σπίρτζης φυσικά. Ο οποίος έβλεπε πολύ ασπρόμαυρο κινηματογράφο, τότε που ο πόνος ξεχείλιζε από την οθόνη για την άπονη ζωή και πονούσαν μαζί με το αδικημένο παλλικάρι – πρωταγωνιστή, με το μικρό ορφανό, οι θεατές. Όσους «θεατές» πιάσουμε, κέρδος θα είναι, σκέφτηκε το γελοίο επιχείρημα του πονεμένου και καταφρονεμένου υπουργού. Κάποιοι ευσυγκίνητοι μειωμένης αντίληψης, θα κυκλοφορούν στην πελατειακή πιάτσα να κλάψουμε μαζί τα ορφανά περιστέρια, για την άπονη ζωή που μας πέταξε στου δρόμου την άκρη μας αδίκησε…
Απονη ζωή
