Από όλες τις φρικαλέες ειδήσεις που προέρχονται από την γείτονα, αυτή, για μένα, είναι η πιο αποτρόπαιη: «Με απόφαση της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων δεν θα τελεστούν οι κηδείες των πραξικοπηματιών, που “ποδοπάτησαν το δίκαιο ενός ολόκληρου έθνους”» Εδώ ακριβώς θυμάσαι την γραμμή αντίστασης της Αντιγόνης απέναντι στην τυραννία του Κρέοντα και χαράσσεις τη δική σου γραμμή ανάμεσα στον πολιτισμό και την βαρβαρότητα. Θυμάσαι στην υπόθεση των 8 Τούρκων αξιωματικών τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή, όπου η Εκκλησία του Δήμου της Αθήνας παραχωρεί άσυλο στον ικέτη Οιδίποδα αψηφώντας τις απειλές που εκτοξεύει ο Κρέων. Τις Ικέτιδες του Αισχύλου όπου πενήντα Δαναΐδες δραπετεύουν από την Αίγυπτο για να αποφύγουν έναν ανεπιθύμητο γάμο και ζητούν άσυλο από τον Πελασγό, βασιλιά του Αργους. Η πόλη αποφασίζει να τους το παραχωρήσει παρ’ όλο που αυτό σημαίνει απειλή πολέμου . Φροντίστε να εκδώσετε τους 8 αξιωματικούς που ζήτησαν άσυλο, σε μια χώρα που λιντσάρει και περνάει από στρατοδικείο απλούς στρατιώτες και της οποίας ο ηγεμών δηλώνει ότι δεν μπορεί να αγνοήσει την επιθυμία του λαού (ποιου λαού άραγε;) για την επαναφορά της θανατικής ποινής. Τουλάχιστον θυμηθείτε κάτι πιο πρόσφατο. Το αντιτορπιλικό «Βέλος»…
Αρχαίο δράμα
