Το ενδιαφέρον, βεβαίως, στρέφεται στο θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, έπειτα και από τις αντιδράσεις της Κίνησης των 53 στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τη Realnews της Κυριακής να αποκαλύπτει χθες τη σκέψη του πρωθυπουργού ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας να εκλέγεται από τη Βουλή με πλειοψηφία 200 βουλευτών, πλην όμως να προβλέπεται προσφυγή στον λαό, στην περίπτωση που δεν καθίσταται εφικτή η εκλογή του στην πρώτη και τη δεύτερη ψηφοφορία.
Την είδηση επιβεβαίωσε χθες και ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης, υποστηρίζοντας ότι θα ήθελε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται με μεγάλη πλειοψηφία από τη Βουλή.
Τονίζοντας, ωστόσο, την ανάγκη να λυθεί το θέμα διάλυσης της Βουλής σε περίπτωση μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, υποστήριξε ότι «αν δεν εκλεγεί δύο φορές Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Βουλή, τότε να πάμε σε δημοψήφισμα».
Οι βασικοί άξονες, στους οποίους αναμένεται να κινηθεί απόψε ο πρωθυπουργός, παρουσιάζοντας τις θέσεις της κυβέρνησης για το θέμα, έχουν να κάνουν με την ανάγκη αλλαγής του Συντάγματος στην κατεύθυνση:
• Ενδυνάμωσης του λαϊκού παράγοντα και της άμεσης Δημοκρατίας, με βασική πρόταση τη διενέργεια δημοψηφισμάτων, είτε επί ενός νόμου εθνικής σημασίας, είτε με τη μορφή δημοψηφίσματος αρνησικυρίας. Στόχος του κυβερνητικού επιτελείου είναι να μπορεί να παρεμβαίνει ουσιαστικά στα πολιτικά πράγματα του τόπου ο πολίτης.
• Θωράκισης του Κράτους Δικαίου
• Άρσης των στεγανών μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας και κοινωνίας, με βασική προτεραιότητα την ενίσχυση του Κοινοβουλίου.
Σύμφωνα με αυτήν, ακόμα και αν η πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση συγκεντρώνει 151 βουλευτές, η χώρα δεν θα οδηγείται αυτόματα σε εκλογές.
Αντίθετα, για να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις, η πρόταση δυσπιστίας θα πρέπει να συνοδεύεται από πρόταση για νέο πρωθυπουργό και νέα κυβέρνηση. Μόνο τότε, θα αίρεται η εμπιστοσύνη της Βουλής προς την κυβέρνηση.
Στην ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας αναμένεται να προσδιορίσει και ορισμένες από τις διατάξεις του Συντάγματος, την αναθεώρηση των οποίων επιθυμεί η κυβέρνηση.
Μεταξύ αυτών ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, η κοινοβουλευτική ασυλία και άλλα προνόμια των βουλευτών, καθώς επίσης η χρηματοδότηση των κομμάτων.
