Ένα ευχαριστήριο από την οικογένεια του Στάθη Τριανταφύλλου, Νατάσα και Μαρία, σε όσους παρευρέθησαν, στήριξαν, έκλαψαν, γέλασαν, γλέντησαν και χρωμάτισαν μαζί τους το μαύρο της απώλειας.
Τα ξημερώματα της Παρασκευής 12/8 “έφυγε” στα 58 του ο Στάθης Τριανταφύλλου. Ο Στάθης της “Μέθεξης”, ο Στάθης των νέων, της αλληλεγγύης και συντροφικότητας, της μουσικής, των κινημάτων, ο πάντα γελαστός φίλος μας Στάθης. Η οικογένεια, Νατάσα και Μαρία, έγραψαν το παρακάτω:
“Ένα βαθύ ευχαριστώ σε όσους παρευρέθησαν, στήριξαν, έκλαψαν, γέλασαν, γλέντησαν και χρωμάτισαν μαζί μας το μαύρο της απώλειας. Φίλοι, συγγενείς, γνωστοί και άγνωστοι.
Ευχαριστούμε όσους ήρθαν μέχρι την Απολακκιά, αλλά και όσους δεν ήρθαν γιατί δεν άντεξαν –ή γιατί θέλησαν να κρατήσουν την ανάμνηση αλλιώς, όσους προτίμησαν τη σιωπή και ένα βλέμμα ή μια αγκαλιά από λόγια βαρύγδουπα, όσους κρατήσανε λίγο από τον πόνο τους για αυτούς, όσους στάθηκαν δίπλα μας αφανείς και σωτήριοι, όσους μοιράστηκαν μια ιστορία γελώντας, όσους αργότερα προσφέροντας σούμες και τραγουδώντας μετουσίωσαν τον πόνο και τη φρίκη της τελετής σε κάτι άλλο, απροσδιόριστο και σίγουρα λιγότερο δυσάρεστο…
Ένα βαθύ ευχαριστώ στα παιδιά της ”Μέθεξης”, που στήσανε έπειτα μαζί μας μια ”γιορτή” για όλους εμάς, μα πρώτα και κύρια για τον ίδιο το Στάθη, που δεν του ταιριάζουν μοιρολόγια και θρήνοι. Στους φίλους μουσικούς εκ των οποίων κάποιοι ήρθαν από μακριά, για να ντύσουν τη γιορτή με αγαπημένες μελωδίες. Στους φίλους επίσης, που βοήθησαν να βγούμε όλοι σώοι από μια τέτοια βραδιά.
Ευχαριστούμε όσους χαμογελούσαν και χαμογελάνε ακόμα, όσους δεν ήταν πελάτες αλλά συνοδοιπόροι, όσους κατάλαβαν εκείνο το βράδυ ότι η ”Μέθεξη” χωρίς το Στάθη δεν υφίσταται αλλά θα συνεχίσουν να προσπαθούν για μια μέθεξη όπου βρεθούν, όσους φωνάζαν στα τραγούδια, όσους φύγανε τρεκλίζοντας, όσους φύγαν τραγουδώντας…
Γιατί, αφού μας ”γλεντάει” έτσι ο θάνατος, τι μένει, παρά σε πείσμα του εμείς να γλεντάμε τη ζωή;
Το λοιπόν, όπως θα έλεγε και ο Στάθης με μια σούμα στο χέρι: Στην υγειά μας! Στην αγάπη, στον έρωτα, στην ανθρωπιά, στο χαμόγελο, στη φαντασία, στη συντροφικότητα, στη μουσική, στα ταξίδια, στη δημιουργία, στο διαφορετικό, στην αλληλεγγύη και στις ομορφιές της ζωής. Να βαδίζουμε δίχως φόβο. ”Νικάμε και μόνο που υπάρχουμε”, έγραφε σε μια απ’ τις πολλές με αποφθέγματα μπλούζες του. Μας το χάλασε βέβαια, αλλά εμείς που καλώς ή κακώς συνεχίζουμε να υπάρχουμε, ας πιούμε άλλη μια σούμα μετά μουσικής για όλα τα παραπάνω…
Ευχαριστούμε όσους αντί άσκοπων στεφάνων, συνεισέφεραν χρήματα τα οποία θα δοθούν: στο ”Χαμόγελο του Παιδιού”, στο ίδρυμα ”Άγιος Ανδρέας” της Ρόδου και σε είδη ανάγκης ασυνόδευτων ανήλικων προσφυγόπουλων της Θεσσαλονίκης.
Τέλος, ευχαριστούμε πολύ τους παλιόφιλους και συνεργάτες που συνεχίζουν να μας στηρίζουν ώστε να ανταπεξέλθουμε σε αυτό το γραφειοκρατικό χαμό που σαν τραγική ειρωνεία έπεται ενός θανάτου.
Υ.Γ. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ θα το κρατήσουμε για τον ίδιο το Στάθη, που μόνο καλά μας άφησε, καταφέρνοντας το στοίχημά του: ”Να μην ακούσει το βλαστάρι μου κακό λόγο για μένα..”
Και τώρα, ας αφεθούμε πια στο Χρόνο, το χειρότερο γιατρό…
Η οικογένεια Νατάσα και Μαρία.
