Οι επιλογές Γκόρτσων

Στο νομοσχέδιο του υπ. Εσωτερικών, διαβάσαμε πως υπάρχει η πρόθεση να αποκομματικοποιηθεί πλήρως η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το αυτονόητο δηλαδή. Καλή ως πρόθεση, αλλά με τόσο βαθιές ρίζες αυτό το έθιμο, αυτή η παράδοση, που είναι αναμφίβολο εάν θα πραγματοποιηθεί. Χρόνια τώρα παρακολουθούμε την επιλογή υποψηφίων Δημάρχων και Περιφερειαρχών, Και λέμε επιλογή, γιατί κάποιοι επιλέγουν Δήμαρχο, δεν κατεβαίνει μόνος του. Δεν εκτίθεται αυτόνομα στην κρίση του λαού. Οσοι το έχουν κάνει τους έχει φάει το μαύρο σκοτάδι. Διότι που πας όταν δεν έχεις της κομματική ευλογία; Η γνώση του τόπου σου, η προσωπικότητά σου, η προσεκτική επιλογή του ψηφοδελτίου σου από ανθρώπους που οι γνώσεις τους θα υπερβαίνουν αυτές του προέδρου εγκύων μυών –που έλεγε και ο Λεμπέσης- ώστε να στελεχώσουν τις υπηρεσίες σου, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το άπαν είναι  η κομματική ένταξη. Ετσι βλέπουμε τις πόλεις να διοικούνται από δημάρχους-τουρίστες ή δημάρχους-κομήτες, πολιτικούς που χρησιμοποιούν τις πόλεις για να κολλήσουν ένσημα καριέρας. Και ως κομματάρχες πολιτεύονται συνήθως στον δήμο, εφόσον εκλεγούν: με ρουσφέτια, με ημετέρους, με ταξίματα, με εξαργυρώσεις γραμματίων. Να πώς  έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι Δήμοι πρωταθλητισμό αργόμισθων και διαφθοράς. Είδαμε ακόμη και τους παταγωδώς καταψηφισθέντες να αμείβονται εκ των υστέρων από τα κόμματα, επειδή «εξετέθησαν». Είδαμε επίσης τον λαό να ψηφίζει τους εκλεκτούς του κόμματος, για το αμφίβολο μέλλον της πόλης! Θρίαμβος της δημοκρατίας, εποχής Γκόρτσου… Είδαμε και βλέπουμε την ίδια ταινία και τα τελευταία χρόνια της κρίσης, που υποτίθεται ότι όλοι έκαναν την αυτοκριτική τους και όλοι πιπιλάνε την καραμέλα της αλλαγής νοοτροπίας και των μεταρρυθμίσεων. Τα κόμματα επιλέγουν τους υποψηφίους τους από τους δικούς τους. Μόνο που τώρα προσπαθούν με προπέτασμα καπνού την μεγαλόψυχη στήριξη υποψηφίων που τους  κολλούν την ταμπέλα των υπερκομματικών, ώστε όταν ηττηθεί να έχει και όλη την ήττα δική του και όχι το κόμμα. Με  τέτοια δημοκρατία, με τέτοια αξιοκρατία και αυτονομία στους δήμους, στις πόλεις, με τέτοια καθημερινότητα, φτάσαμε στην πολύπλευρη χρεοκοπία και πάει στ’ ανάθεμα η θεωρία των «αξίων».