Δεινόσαυροι και νεοσσοί

Ωραία πέρασε κι αυτή η Κυριακή, διαβάζοντας νυχτερινό πόνημα για τον «γόνο επιχειρηματία και νεοσσού στα τοπικά πολιτικά δρώμενα» (μειονεκτήματα κατά το πόνημα) με ολίγη από Ξανθόπουλο για να γίνουν εντονότερα τα… μειονεκτήματα του “νεοσσού”:  «Δεν γεννηθήκαμε πρίγκιπες, ούτε σε σαλόνια. Μεγαλώσαμε μέσα στην αγροτιά και τη ξενητιά γι’ αυτό τιμούμε τις ρίζες και τις παραδόσεις μας.» Δεν ξέρω εάν αντέχει πολλών σχολίων το πόνημα του Δημάρχου. Βρίθει συμπλεγμάτων  και από την ασθένεια από την οποία πάσχουν οι δεινόσαυροι της πολιτικής. Να «πνίγουν» με τους εκλογικούς και κομματικούς μηχανισμούς  άξιους, νέους ανθρώπους , να μην αφήνουν χώρο να αναπνεύσει τίποτε άλλο.

Στο νου μου έρχονται οι φράσεις του Τσαρούχη.  «Στην Ελλάδα όλα γίνονται όπως θέλουν οι μέτριοι.»  Χρόνια τώρα κατορθώνουμε με την δήθεν «ελεύθερη επιλογή»  μας, να επιλέγουμε τους λιγότερο ανίκανους, τους λιγότερο κακούς. Χρόνια τώρα με την «δήθεν ελεύθερη επιλογή μας»,  βιώνουμε τα Τείχη του Καβάφη: «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω…»

Ανεπαισθήτως χρόνια τώρα, έχτιζαν με τούβλα φαυλότητας και ιδιοτέλειας, αυτοί οι μέτριοι, το οικοδόμημα ενός άθλιου πελατειακού και παρασιτικού κράτους, για τις δικές του προτεραιότητες, τα δικά του συμφέροντα πέρα και πάνω από τα δικά μας. ‘ Ενα οικοδόμημα, με την δική μας ανοχή,  με την δική μας συναίνεση, με αποτέλεσμα να ελίσσεται χωρίς να δίνει λόγο, χωρίς έλεγχο, χωρίς τιμωρία. Mεθοδικά, με μοναδικό σκοπό την δική τους προαγωγή, την δική τους διαρκή αναπαραγωγή, τη δική τους επιβίωση , το μοίρασμα προνομίων της εξουσίας ΟΛΩΝ των παρασιτικών οργανισμών που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμε «δημοκρατικά πολιτικά κόμματα». Παλιά συστήματα, δημοσιολόγοι, στυλοβάτες δημοσιογράφοι που σιτίζονταν στο Πρυτανείο του κατ΄ ευφημισμόν εκσυγχρονισμού. Ποιοι αλήθεια νομίζουν πως είναι; Ποιο είναι αυτό το τσούρμο των «αδικαίωτων» που τυραννεί την θλιβερή ζωή μας, νομίζοντας ότι η ιστορία τους χρωστάει μια δεύτερη ευκαιρία;

Κάθε εκλογές τα ίδια. Με ΜΗ πολιτικές πρακτικές, με μηχανεύματα που επιστρατεύονται προκειμένου να παρασυρθεί ο πολίτης σε διαχείριση της ψήφου του , άσχετη με οποιαδήποτε συνείδηση κοινωνικής ευθύνης, δίνεται ακόμη μια φορά  πίστωση χρόνου -και μάλιστα για τα χειρότερα- στους ίδιους «άβουλους και μοιραίους αντάμα». Μη πολιτικές πρακτικές. Η αιτία  της απουσίας ικανών και άξιων ανθρώπων από τα κοινά. Η αιτία φίμωσής τους. Χαλάνε τη…σούπα της απαίδευτης και επηρμένης παρέας που μετέτρεψαν τα κόμματα από τόπους παραγωγής ιδεών, σε πελατειακά μαγαζάκια. Στις πρωτιές εκλεγμένων, οι ίδιοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία που βύθισαν στον βούρκο της διαφθοράς αυτοδιοίκηση και χώρα. Νέοι άνθρωποι με πίστη σε ιδέες και αξίες, παιδεία, με επιστημονικά εφόδια και όρεξη να προσφέρουν συντρίβονται…

Μήπως ήρθε ο καιρός η Νέμεσις εκείνη που αγαλλιάζει με το ορθό και το δίκαιο, να πάρει τον πήχη και το χαλινάρι της να τιμωρήσει την ΥΒΡΙΝ; Μήπως «έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις…» ΚΑΠΟΤΕ; ΙΔΕΕΣ, ΑΞΙΕΣ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΘΟΣ και ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ, είναι γύρω σου, σε ανθρώπους που δεν πριμοδοτούνται από επιτελεία. Το υποψιάζεσαι, το φοβάσαι, αλλά δεν θέλεις να  δεχτείς πως δεν υπάρχει κοινό συμφέρον με όλους αυτούς που περιφέρονται αλλάζοντας καρέκλες και τίτλους.  Πως  είναι ο κόσμος τους κι ο κόσμος μας. Αφήνουμε όλοι μαζί τη ζωή να κυλάει μακριά μας χωρίς εμάς. Και αντέχουμε ακόμη, όλοι εμείς μαζί συνένοχοι, το μέλλον να μας κοιτάζει απορημένο μέσα από τα μάτια των παιδιών μας.