Το παραμύθι της ζωής της Πηνελόπης Δέλτα μπορεί να μην είχε αίσιο τέλος. Ένα άλλο παραμύθι, όμως, που έγραψε, το «Παραμύθι χωρίς όνομα», το οποίο εξιστορεί τις περιπέτειες της Ελλάδας με τρόπο αλληγορικό, έχει αίσιο τέλος.
Σε μια ανώνυμη χώρα τα πάντα έχουν παραλύσει εξαιτίας της ανικανότητας και της ηλιθιότητας των αρχόντων αλλά και της αδιαφορίας και της τεμπελιάς των αρχομένων. O βασιλιάς Αστόχαστος, που όπως λέει και τ’όνομά του ,σπατάλησε την περιουσία του κράτους και άφησε την άλλοτε ευτυχισμένη χώρα του να ερημώσει, οδηγώντας έτσι τους πολίτες σε οικονομική απόγνωση και προσωπική εξαθλίωση. Όταν το κράτος φτάνει στο έσχατο όριο της φτώχειας, ζητούν από γειτονικό κράτος δάνειο. Ο είρωνας ηγεμόνας της γείτονος τους στέλνει αμπαλαρισμένο σε περίτεχνο κιβώτιο μια γαϊδουροκεφαλή. Αυτή η προσβολή κινητοποιεί το φιλότιμο του απλού λαού. Με επικεφαλής τον νέο ηγέτη τους, τον Συνετό Β’, γιο του βασιλιά , που παραλαμβάνει τη χώρα σε άθλια κατάσταση , αλλά με σκληρή δουλειά, επιλέγοντας με προσοχή για συνεργάτες του λιγοστούς αδιάφθορους που έχουν απομείνει στον τόπο, καταφέρνει έχοντας συμπαραστάτες τον λαό, να την αναστήσει και να την κάνει πάλι μεγάλη και τρανή. Με φρέσκες ιδέες, αφού πρώτα ανοικοδομήσουν τα ερείπια και αναθεωρήσουν τους θεσμούς, εκστρατεύουν και νικούν τον υβριστή στέλνοντάς του πεσκέσι τη γαϊδουροκεφαλή.
Μοιάζει με σύγχρονη, ελληνική, πολιτική αλληγορία. Κι όμως γράφτηκε πριν από 100 χρόνια ακριβώς. ‘Ηταν τον Οκτώβριο του 1910 όταν πρωτοεκδόθηκε το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, που δεν έζησε καν τα περιπετειώδη κεφάλαια της πρόσφατης Ιστορίας μας: γεννημένη το 1874, αυτοκτόνησε στις 27 Απριλίου του 1941, τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα.
Ενα παραμύθι που μοιάζει πραγματικά πολύ επίκαιρο και τόσο κοντά στο σήμερα. Αγγίζει χορδές που βρίσκονται σε αδράνεια και με έναν τρόπο ενδυναμώνει την πίστη στην ελπίδα και στην ανάγκη του λαού αυτού να πιστέψει σε πρόσωπα και ιδέες και να επανακτήσει αξιοπρέπεια και συνείδηση. Μήπως να το ξαναδιαβάζαμε;
