Με πορδές δεν βάφονται αυγά, λέει ο θυμόσοφος λαός μας και αυτό ισχύει και για το διαχρονικά επίκαιρο, ζήτημα των νησιωτικών πολιτικών που ανέδειξε, για μιαν ακόμα φορά, προ ημερών , το συνέδριο της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων δηλαδή των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου.
Πρόκειται για επαναλαμβανόμενο αφήγημα-κοινώς παραμύθι – των εκάστοτε κυβερνώντων που , αντί να συγκινεί τους άμοιρους νησιώτες, προκαλεί θυμηδία και οργή.
Στου ανιστόρητους και πολλάκις παραμυθιασμένους και παραμυθιάζοντες αιρετούς της κεντρικής εξουσίας , αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης , θαρρώ πως είναι χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι οι σκέψεις για την ανάγκη οικονομικής και κοινωνικής θωράκισης του ελληνικού νησιωτικού χώρου , κυρίως όμως του Ανατολικού Αιγαίου , διατυπώθηκαν από την πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου , το 1982, με το περίφημο «αμυντικό δόγμα» Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος.
Στη φιλοσοφία του το «αμυντικό δόγμα» είχε δύο πυλώνες · την αμυντική θωράκιση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου μέσω των αναγκαίων οπλικών συστημάτων και παράλληλα την οικονομική ευρωστία τους , διότι όταν κανείς είναι εύρωστος , οικονομικά, κοινωνικά, προβάλλει τη μεγαλύτερη δυνατήν αντίσταση απέναντι σε όποιον επιβουλεύεται την περιοχή του – εν προκειμένω τους «γκρίζους λύκους».
Ως ιδέα , οι «νησιωτικές πολιτικές» καθιερώνονται από την Ελλάδα, για πρώτη φορά, στη Διάσκεψη Κορυφής, τον Δεκέμβριο του 1988, εδώ στη Ρόδο, πάλιν από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ωστόσο, η συνταγματική «κατοχύρωση» τους άργησε δεκατρία ολόκληρα χρόνια.
Στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001, στο άρθρο 101 περιλαμβάνεται «ερμηνευτική δήλωση» , σύμφωνα με την οποία ο κοινός νομοθέτης και η Διοίκηση όταν δρα κανονιστικά έχουν υποχρέωση να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών περιοχών.
Στην αναθεώρηση του 2008 καταργείται η «ερμηνευτική δήλωση» και ρητά, στο ίδιο άρθρο, ορίζεται ότι «ο κοινός νομοθέτης και η Διοίκηση όταν δρουν κανονιστικά , υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών και ορεινών περιοχών , μεριμνώντας για την ανάπτυξη τους».
Όμως , η συνταγματική επιταγή στην ουσία της έχει καταργηθεί με τις αλλεπάλληλες συμφωνίες με τους δανειστές –κοινώς Μνημόνια- καθώς υπερισχύουν και αυτού ακόμα του Συντάγματος.
Συνεπώς, η επίκληση του άρθρου 101 από εκπροσώπους της Βουλής και της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι άνευ αξίας, αποπροσανατολιστική και , άρα, το παραμύθι των νησιωτικών πολιτικών πρέπει να σταματήσει.
Στις εθνικές εκλογές (Μάρτιος 2004) μιλώντας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής , ο νεότερος , από τη Ρόδο είχε χαρακτηρίσει τα νησιά της χώρας «ευλογία Θεού»
Στο προχθεσινό συνέδριο της ΠΕΔ Νοτίου Αιγαίου ο Μητροπολίτης Ρόδου, παρουσία του υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Κουρουμπλή και του υφυπουργού κ. Σαντορινιού χαρακτήρισε τα νησιά «ευλογία και κατάρα» μαζί και μάλλον έχει δίκιο.
Ναι, ο νησιωτικός χώρος , κυρίως αυτός του Αρχιπελάγους αντιμετωπίζεται από το άθλιο αθηνοκεντρικό πολιτικό σύστημα ως «κατάρα», όταν πρέπει να πάρει αποφάσεις για το μέλλον των νησιών και των ανθρώπων τους αλλά ως «ευλογία» όταν πρόκειται για τις διακοπές πρωθυπουργών , υπουργών, βουλευτών και μεγαλοσχημόνων της πολιτικής και οικονομικής ζωής.
Και όμως, τα νησιά και οι αναρίθμητες βραχονησίδες αυτής της έρμης πατρίδας είναι οι κυριότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Μόνον τα Δωδεκάνησα και οι Κυκλάδες –συνολικά 48 κατοικημένα νησιά- μαζί με την Κρήτη και τα Επτάνησα συγκεντρώνουν το 70% και πλέον των εκατομμυρίων τουριστών , που επισκέπτονται ετησίως την Ελλάδα. Στην ουσία είναι αυτά τα νησιά, που κατά κύριο λόγο στηρίζουν τον δημόσιο κορβανά με τα τουριστικά έσοδα ,τα έσοδα από φορολογία , και συνεισφέρουν τα μέγιστα στην απασχόληση διότι χωρίς αυτά η πραγματική ανεργία θα ξεπερνούσε το 50%.
Με άλλα λόγια , τα νησιά είναι οι παχιές αγελάδες που τις αρμέγουν, άπληστα, οι υπηρέτες του άθλιου πολιτικού συστήματος, σε όλες τις γκρίζες αποχρώσεις του.
Και αν πράγματι οι αιρετοί της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης επιδιώκουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει οι ίδιοι ν’ αλλάξουν ρότα ως προς τις διεκδικήσεις τους , προκαλώντας τη δική τους ειρηνική επανάσταση.
Οφείλουν, πρωτίστως , να απαλλαγούν από κομματικές εξαρτήσεις και δεσμεύσεις , να αφοσιωθούν αποκλειστικά στην υπηρεσία των κοινωνιών που τους επέλεξαν , υποχρεώνοντας την Κεντρική Διοίκηση, το κεντρικό κράτος να περιοριστεί στον καθαρά επιτελικό ρόλο του , όπως συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες , με παράδοση στους ελεύθερους , δημοκρατικούς θεσμούς.
Το Σύνταγμα προβλέπει την διοικητική αυτοτέλεια της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης, όχι όμως και την οικονομική, και αυτό ακριβώς αποτελεί τον Γόρδιο Δεσμό που πρέπει να κόψουν για την ανάπτυξη τους.
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι πρέπει να φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να υλοποιήσουν ένα στοιχειώδες τεχνικό πρόγραμμα.
Δεν αντιλαμβάνομαι , τέλος , γιατί πρέπει ο εκάστοτε δήμαρχος Ρόδου να ζητιανεύει , κάθε φορά, ψίχουλα από τα έσοδα που εισπράττει το αδηφάγο κεντρικό κράτος από τους αρχαιολογικούς χώρους του νησιού, ενώ βλέπει τα τείχη της Μεσαιωνικής Πόλης να καταρρέουν και ανεκτίμητης αξίας μνημεία σε πλήρη εγκατάλειψη.
Κοντολογίς, αν οι τοπικές κοινωνίες δεν αναλάβουν πρωτεύοντα ρόλο στη διαχείριση των δικών τους ζητημάτων , η εικόνα τους δεν θ’ αλλάξει ποτέ, όσο το ελεεινό πολιτικό σύστημα κρατά και το πεπόνι και το μαχαίρι για τον εαυτό του.
Σίγουρα, δεν είναι νησιωτική πολιτική, η υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων του νησιωτικού χώρου.
Σίγουρα, δεν είναι νησιωτική πολιτική, η κατάργηση των μειωμένων συντελεστών και η αύξηση του Φ.Π.Α στις θαλάσσιες μεταφορές στο 24%, όταν το υψηλό μεταφορικό κόστος αποτελεί το σοβαρότερο αντικίνητρο για τις νησιωτικές επιχειρήσεις.
Ασφαλώς, δεν είναι νησιωτική πολιτική, η κατάργηση ή διάλυση των περιφερειακών ιατρείων, των Κέντρων Υγείας, των νησιωτικών νοσοκομείων, η κατάργηση ή η ισοπέδωση των διοικητικών υπηρεσιών, η κατάργηση ή η συγχώνευση σχολικών μονάδων, γεγονότα τα οποία αποδυναμώνουν επικίνδυνα τις νησιωτικές κοινωνίες, και ειδικότερα αυτές που νιώθουν τη θανάσιμη αναπνοή του κακού γείτονα.
Τα χρόνια που έρχονται προβλέπονται ακόμα πιο δύσκολα για τα νησιά που, ήδη, φυλλορροούν σε ανθρώπινο δυναμικό, με τους νέους τους, επιστήμονες και μη, να ανακαλύπτουν τους δρόμους της οικονομικής μετανάστευσης, τους δρόμους των παππούδων τους στη δεκαετία 1950-1960.
Στον αστερισμό των Μνημονίων οι «νησιωτικές πολιτικές» δεν είναι παρά… φούμαρα και πράσινα άλογα.
κάθε συζήτηση για νησιωτική πολιτική θα πρέπει να ξεκινάει πως το 13% έγινε 24% και οι νησιώτες είπαν ευχαριστω Εκεί η συζήτηση τερματίζεται αυτόματα !