Από φίλο ο οποίος παρακολούθησε το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, το οποίο έγινε γνωστό μετά από θάματα και πράματα τα οποία οδήγησαν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητήσει παραιτήσεις στελεχών του. Γράφει λοιπόν ο κ. Δ. Λουκίδης:
« Πάντα είχα την απορία γιατί οι συνδικαλιστές δεν μπορούσαν να βοηθήσουν τους εργαζόμενους. Νομίζω ότι οποίος έρθει να ζήσει κάποιες στιγμές από το 36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ θα καταλάβει. Το ζήτημα δεν είναι να λυθούν τα προβλήματα των εργαζομένων, αλλά πως να επιβληθεί η μια παράταξη στις άλλες!!! Για τους εργαζόμενους και τα προβλήματα τους ούτε κουβέντα!!! Δυο ολόκληρες μέρες συζητούσαν πως να αυξήσουν αριθμητικά τους κομματικούς στρατούς… μόνο αυτό. Και στο τέλος δεν πήραν και απόφαση!!! Η βλακεία και η εγωπάθεια βασιλεύουν.»
Και σου έρχονται στο νου οι απεργίες, με το σκόρπιο στράτευμα να πηγαίνει και να’ρχεται μπροστά στον ‘ Αγνωστο Στρατιώτη. Και σκέφτεσαι πως εάν καλώς κηρύχθηκαν οι απεργίες, προκύπτει αδυναμία των μεγάλων οργανώσεων να ενημερώσουν τους εργαζομένους, να τους εμπνεύσουν και να τους κινητοποιήσουν. Εάν πάλι δεν υπήρχαν πειστικοί λόγοι για αντίδραση , τότε κακώς κηρύχθηκαν οι απεργίες. Δεν γίνεται από τη μία να προβάλλουν οι συνδικαλιστές ισοπέδωση δικαιωμάτων και από την άλλη οι ισοπεδωμένοι να μην τους ακολουθούν για να τα διασώσουν.Αν προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί το πως και το γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα έχει αποτύχει, θα βρει χιλιάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα, υπήρξαν οι εκπρόσωποι του πελατειακού συστήματος των κομμάτων και οι εγγυητές της αποτελεσματικής σχέσης του ρουσφετιού με την πολιτική. Οι πρώτοι και καλύτεροι φορείς του πολιτικού νεοπλουτισμού που φρόντιζε να δημιουργεί συνενοχή (μαζί τα φάγαμε τελικά όπως μάθαμε…). Υποκριτές, που έβλεπαν τον κάθε αγώνα διεκδίκησης σαν εφαλτήριο που τους «πέταγε» απ’ ευθείας στη βουλευτική έδρα. Και βέβαια ψεύτες, εκμεταλλευτές της αγωνίας και ειδικούς της κρυφής συνδιαλλαγής. Τώρα πλέον κάτω από τις συνθήκες αυτές και όσο περνά ο καιρός, η κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα θέτει ερωτήματα νομιμοποίησης.Τα συνδικάτα δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τα κόμματα που τα διοικούν. Αν οι εργαζόμενοι δεν εμπιστεύονται τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε τόσο κρίσιμες περιστάσεις, προφανώς δεν θα τις εμπιστευθούν ποτέ. Και αφού δεν τους εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να κάνουν επ΄ άπειρον ότι δεν καταλαβαίνουν πως απέτυχαν. ‘ Οποιος έχει ζήσει από μέσα τον συνδικαλισμό, είχε την ατυχία να τον ακολουθήσει και να τον παρακολουθήσει, απέστρεψε το βλέμμα απογοητευμένος και αηδιασμένος.΄Οπως αποστρέφουν το βλέμμα και οι άνθρωποι που καλούν τώρα να τους ακολουθήσουν. Οι κινητοποιήσεις απέτυχαν γιατί η κρίση αντιπροσώπευσης στον συνδικαλισμό είναι πολύ βαθύτερη από όσο δείχνει.
