Σε μια χειμαρρώδη – συνέντευξη, σαν έτοιμη από καιρό, ο πρόεδρος της Ενωσης Ξενοδόχων Ρόδου κ. Αντώνης Καμπουράκης, θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, λέει τα πράγματα με το όνομά τους, σε ό,τι αφορά τον ροδιακό τουρισμό και καταρρίπτει με στοιχεία μύθους και μυθοπλασίες.
Κατ’ αρχήν τονίζει ότι μπορούν να ευημερούν οι αφίξεις, αλλά το ταμείο είναι μείον, για να συμπληρώσει ότι «αν δεν αλλάξει κάτι στην προσέγγιση του τουρισμού, θα αρχίσουμε να βουλιάζουμε».
Αναφερόμενος στην εξαίρεση της Ρόδου και της Καρπάθου από την μείωση του ΦΠΑ, τονίζει ότι: «αποδεικνύεται ότι η έννοια της νησιωτικότητας είναι για τους κεντρικά κυβερνώντες, πουκάμισο αδειανό», ενώ ειδικά για τη Ρόδο, σημειώνει: «Τιμωρείται για τη σοβαρότητα, τη φιλοπατρία, την υπευθυνότητα, τον υψηλό επαγγελματισμό και τους… ευπρεπείς χαμηλούς τόνους».
Στο ερώτημα, «αν υπάρχει ελπίδα», τονίσει: «Η ελπίδα στα λόγια είναι εύκολη. Αλλά δεν έχει καμία απολύτως αξία. Το “εμπόριο ελπίδας” μας έφερε εδώ που είμαστε. Ελπίδα μπορούν να φέρουν μόνο οι πράξεις».
Αναλυτικά, η συνέντευξη του προέδρου του ΕΞΡ κ. Αντ. Καμπουράκη:
• Στην ανασκόπηση αυτής της χρονιάς, κυριαρχεί η εντύπωση πως ο τουρισμός πήγε καλά και το 2016. Αυτό το επιβεβαιώνετε κι εσείς τώρα που κάνετε «ταμείο»;
Με τις εντυπώσεις μπορεί να ζουν οι πολιτικοί που έχουμε αυτή τη στιγμή. Οι επιχειρηματίες όμως, όπως και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, δεν ζουν με εντυπώσεις. Ζουν από το τι μένει στο ταμείο του ξενοδοχείου, του εστιατορίου, του μαγαζιού.
Αυτά που μένουν, δεν δικαιολογούν καμιά αισιοδοξία. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος σας λέω ευθέως, πως αποδείχτηκε λάθος ο συλλογισμός πως οι αφίξεις συνεπάγονται και ευημερία για τους ξενοδόχους, για τα ξενοδοχεία, και κυρίως για την κοινωνία που ζει και αναπνέει, χάρις σ’ αυτά. Είδαμε τελικά ανάποδα αποτελέσματα. Να ευημερούν οι αφίξεις, αλλά το ταμείο να είναι μείον στα ξενοδοχεία μας.
Προσωπικά για μένα αυτό δεν είναι έκπληξη. Τα έλεγα χρόνια και γινόμουν ο «κακός». Αλλά αυτό έκανα πάντα, κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Τα βάρη που πέφτουν πάνω μας, δεν μπορούν πλέον να τα αντέξουν, οι πλάτες του τουρισμού. Φτάσαμε στο όριό μας. Από δω και πέρα, αν δεν αλλάξει κάτι στην προσέγγιση του τουρισμού, θα αρχίσουμε να βουλιάζουμε.
Και αν βουλιάξει ο τουρισμός δεν θα βουλιάξουν μόνον οι ξενοδόχοι. Δυστυχώς οι πάντες θα μπουν σε περιδίνηση. Και οι εργαζόμενοί μας, και οι προμηθευτές μας, και όλα τα επαγγέλματα που ζουν από τον τουρισμό και τα δημόσια έσοδα και πάει λέγοντας σε μια αλυσίδα συνεπειών, που θα σκοτώσει την τοπική οικονομία. Και που θα συνιστά τη χαριστική βολή στην ημιθανή εθνική οικονομία. Ο ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω…
• Πάντως στο θέμα της αναστολής στην αύξηση του ΦΠΑ δεν ακούστηκε η φωνή μας και η Ρόδος δεν συμπεριλαμβάνεται στα νησιά που θα ισχύσει το μέτρο. Πως το σχολιάζετε;
Είναι ένα θέμα που πονάει, αυτό. Αποδεικνύεται ότι η έννοια της νησιωτικότητας, είναι για τους κεντρικά κυβερνώντες,πουκάμισο αδειανό. Γιατί μη γελιέστε, δεν είναι μόνο η Ρόδος που έμεινε απέξω. Ένα κακοστημένο πολιτικό παιχνίδι είναι αυτός ο διαχωρισμός, ανάμεσα στα νησιά μας. Εξάλλου η ίδια η κυβέρνηση έσπευσε να ξεκαθαρίσει στην περίφημη επιστολή Τσακαλώτου, ότι η απαλλαγή από την αύξηση του ΦΠΑ θα ισχύσει μόνο για ένα χρόνο. Μετά τα νησιά μας, στο σύνολό τους, θα πληρώσουν βαρύ τίμημα.
Υπάρχουν μεγάλες πολιτικές ευθύνες για αυτό το τίμημα, όλων αυτών που κατήργησαν τους μειωμένους συντελεστές. Αυτών που μας έταζαν αντισταθμιστικά, για να κατευνάσουν τις αντιδράσεις μας, που εξ αρχής ήταν οξύτατες, καθώς ξέρουμε πόσο καταστροφική θα αποδειχθεί αυτή η παράλογη αύξηση. Η οποία στο τέλος θα αποδειχθεί πως δεν έχει και κανένα δημοσιονομικό όφελος.
Παρ’ όλα αυτά, φθάσαμε στο σημείο να υποστηρίζουν σοβαρά, πως ….αν συμπεριλαμβανόταν η Ρόδος στα νησιά που έχουν σηκώσει το βάρος των προσφυγικών ροών, τότε θα έπεφτε έξω το πρόγραμμα….! Μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου. Η Ρόδος έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, για να υποδεχθεί μέχρι σήμερα 36.000 νομίμως καταγεγραμμένους πρόσφυγες και μετανάστες, και τιμωρείται γι’ αυτό. Τιμωρείται για τη σοβαρότητα, τη φιλοπατρία, την υπευθυνότητα, τον υψηλό επαγγελματισμό και τους …ευπρεπείς χαμηλούς τόνους; Τιμωρείται, γιατί δεν καταφύγαμε στις κραυγές της «επαναστατικής γυμναστικής». Φαίνεται πως γι’ αυτούς που λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις, αυτό το ακέραιο ήθος που επιδείξαμε πρέπει να τιμωρηθεί. Τους αφήνουμε στην κρίση της κοινωνίας.
• Πιστεύετε πως αυτό που έγινε με τον ΦΠΑ είναι ένα ανησυχητικό και απειλητικό μήνυμα για τον τόπο μας;
Σαφέστατα. Διότι η γεωγραφική μας απομόνωση, συνοδεύεται πλέον και από την πολιτική απομόνωση… Δεν μέτρησα αρκετούς φίλους των νησιών μας, όταν μας κατήργησαν τους μειωμένους συντελεστές. Ούτε αρκετούς φίλους της Ρόδου, στο πρόσφατο λογικό και δίκαιο αίτημά μας. Ούτε αρκετούς φίλους της Καρπάθου μας, μέτρησα. Από τα Θεοφάνια του 2005….., έως σήμερα, τι άλλαξε για την Κάρπαθο; Τι άλλαξε από τις σαφείς θέσεις του τότε πρωθυπουργού μας, για …..«την ανάγκη να φέρουμε την ελληνική περιφέρεια στο κέντρο της πολιτικής, να φτάσει η ανάπτυξη σε κάθε νησί και γωνιά της πατρίδας μας, στο πιο απομακρυσμένο σημείο, ώστε να απολαύσουν οι κάτοικοι της περιφέρειας, αυτό που δικαιούνται ως Ευρωπαίοι πολίτες: Καλύτερη υγεία, παιδεία και μεταφορές.»….; Φαίνεται να είναι εξαιρετικά αδύναμη η εκπροσώπησή μας στο κέντρο, εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Κι αυτό πρέπει να μας προβληματίζει. Διότι κάποτε θα πρέπει να γίνεται και μια αξιολόγηση όλων. Εδώ μιλάμε για τη ζωή μας. Δεν είναι «παίξε γέλασε», το πόσο δυνατά ακούγεται η φωνή μας. Και πρέπει ενωμένοι οι Ροδίτες, ενωμένοι οι νησιώτες, να κάνουμε ό,τι πρέπει να κάνουμε, για να αρχίσουν να μας παίρνουν επιτέλους στα σοβαρά.
• Μπορεί η χρονιά που έρχεται να είναι καλύτερη για τα νησιά μας;
Δυστυχώς, το «κάθε πέρσι και καλύτερα» έχει γίνει πλέον ο κανόνας. Δεν μου αρέσει να είμαι μάντης κακών, αλλά δεν έχει και νόημα να ωραιοποιούμε την κατάστασή μας, όταν είμαστε με το ένα πόδι στο γκρεμό.
Το ευρύτερο περιβάλλον, μέσα στο οποίο καλούμαστε να δουλέψουμε και να μείνουμε όρθιοι, για να συνεχίσουν να έχουν ψωμί οι οικογένειες και οι εργαζόμενοί μας, χρόνο με το χρόνο γίνεται χειρότερο. ….Πολύ χειρότερο.
Η οικονομία της χώρας, έχει τα μαύρα της τα χάλια. Η ανάπτυξη έχει καταντήσει να είναι …το πιο σύντομο ανέκδοτο, που το λένε οι συμπολίτες μας στα καφενεία, και γελάνε. Με χαράτσια και φόρους επί φόρων, καμιά ανάπτυξη δεν θα έρθει ποτέ. Και οι Ξένοι …μεγαλοεπενδυτές παίρνουν δρόμο, «μακριά από την Ελλάδα». Μα και εμείς οι εναπομείναντες Έλληνες ξενοδόχοι για πρώτη φορά στη ζωή μας αναρωτιόμαστε το τι …κακό πράξαμε, και μας ….τιμωρούν έτσι. Σε αυτό το πλαίσιο καμιά ανάπτυξη δεν θα έρθει ποτέ. Ανάπτυξη τέτοια που ο Ροδίτης αξίζει, και … τέτοια που κατανοεί…
Ειδικά για τον τουρισμό, στη γειτονιά μας υπάρχει γεωπολιτική αστάθεια, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά. Καθώς ξέρουμε ότι ο τουρισμός είναι εξαιρετικά ευαίσθητος σε γεγονότα εντάσεων, οποιασδήποτε μορφής. Βλέπετε την ένταση που έχουμε με την Τουρκία. Εξακολουθούμε κι έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα, και με το προσφυγικό και το μεταναστευτικό και κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει, το πως θα εξελιχθεί.
Αλλά και σε άλλα, πιο καθημερινά ζητήματα, δεν βλέπουμε φως. Έρχεται κι από το 2018 και το τέλος διανυκτέρευσης… Το τερματίζουν! Και σε εθνικό και σε τοπικό επίπεδο. Διότι και σε τοπικό επίπεδο παραμένει κυρίαρχη η αντίληψη περί αγελάδων για άρμεγμα. Αλλά οι αγελάδες είναι από καιρό, ισχνές…
Για ποια ανταγωνιστικότητα του ελληνικού τουρισμού μπορούμε να μιλάμε, υπό αυτές τις συνθήκες; Και μάλιστα μέσα σε μια παγκόσμια αγορά, που γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική. Ολοένα και πιο ανταγωνιστική. Κι αντί να βρίσκει ένα χέρι βοήθειας ο τουρισμός, δέχεται σπρώξιμο να πάει κάτω… Ανήσυχος είμαι. Πολύ.
• Ελπίδα δηλαδή δεν βλέπετε πουθενά;
Η ελπίδα στα λόγια είναι εύκολη. Αλλά δεν έχει καμία απολύτως αξία. Το «εμπόριο» ελπίδας, μας έφερε εδώ που είμαστε.
Ελπίδα μπορούν να φέρουν μόνον οι πράξεις. Οι πράξεις, που θα καταφέρνουν θετικά αποτελέσματα, χειροπιαστά και μετρήσιμα. Από λόγια, χορτάσαμε… Τη ζωή μας όμως, τη διαμορφώνουν οι πράξεις. Για να γεννηθεί πραγματικά η ελπίδα, πρέπει:
Πρώτον, όλοι να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί. Να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Εμείς οι επιχειρηματίες τον αγώνα μας. Το δημόσιο και η τοπική αυτοδιοίκηση επιτέλους το χρέος τους! Δεν είναι δουλειά των ξενοδόχων να τρέχουν πότε για να εξασφαλίσουν νερό …πόσιμο, στη Νότια Ρόδο, πότε για να αποχετεύσουν στα Κολύμπια. Να …παρφουμάρουμε την ύπαιθρο…, για να μην …ασθμαίνουν οι πελάτες μας, από τις οσμές των αντλιοστασίων του βιολογικού. Και σε ποιες τιμές και με τι κόστη. Πότε για να μαζεύουν τα σκουπίδια, πότε για να σκουπίζουν τους δρόμους, και πότε για να εξεύρουν …μέσα διαφήμισης και προβολής, του τουρισμού της Ρόδου μας. Για να κλείσουμε λακκούβες, και να απολογηθούμε στον επισκέπτη μας, λες και φταίμε εμείς… Δεν είναι δουλειά των ξενοδόχων να τρέχουν για να εξασφαλίσουν ρεύμα με κοστοβόρες γεννήτριες, συχνά κάθε τόσο που γίνονται πολύωρα μπλακάουτ. Άλλοι είναι επιφορτισμένοι με αυτά τα καθήκοντα, και θα πρέπει να ανταποκρίνονται σε αυτά. Εμπρόθεσμα, απροβλημάτιστα, με επάρκεια και συνέχεια. Σε υποφερτό κόστος. Χωρίς εντάσεις και διαπληκτισμούς.
Δεύτερον, αντί να ψάχνουν κάποιοι, «Ιφιγένειες» και θύματα για να φορτώσουν τα λάθη και την ανικανότητά τους, να ψάξουν λύσεις. Η στοχοποίηση και η δημιουργία εντυπώσεων, για «ταξική κατανάλωση», είναι ο λάθος δρόμος. Ανάπτυξη, δεν θα φέρει ο λαϊκισμός. Την ανάπτυξη μπορεί να τη φέρουν μόνον, όσοι έχουν αποδείξει ότι μπορούν να λύσουν προβλήματα. Να παράξουν πλούτο, και θέσεις δουλειάς.
Τρίτον, να σηκώσουμε αυτόν που γονατίζει. Πρέπει να σταθούμε στον διπλανό μας. Όχι μόνον πρέπει να απαλλαγούμε από την κακή νοοτροπία του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Αλλά ακόμη κι αν «ψοφήσει», να τον βοηθήσουμε να αποκτήσει ξανά «κατσίκα». Διότι μακροπρόθεσμα αυτό, είναι και δικό μας όφελος. Στην οικονομία, όλοι σχετιζόμαστε με όλους. Αυτό πρέπει επιτέλους να το συνειδητοποιήσουμε, και αντί να πιστεύουμε στο «ο σώζον εαυτόν σωθείτο», να κρατηθούμε όλοι μαζί χέρι–χέρι, για να ξαναβγούμε στο φως.
Έτσι θα έρθει για μένα η Ελπίδα, και για αυτά θα συνεχίσω να αγωνίζομαι την νέα χρονιά.
Καλή Χρονιά σε όλους!
