Οι άνεργοι αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα προϊόντα! Ο Γολγοθάς ενός συμπολίτη μας

Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη

Ο κ. Χρήστος Μπότσης, βιώνει τον εφιάλτη της ανεργίας… Στα 55 του χρόνια, είναι άνεργος και βιώνει με τον πιο σκληρό τρόπο τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.
Στην συνέντευξή του στην «δ», μας δείχνει την άλλη πλευρά της Ρόδου, της ανέχειας και της φτώχειας. Εξιστορεί πώς έφτασε στα 55 του χρόνια, έπειτα από σκληρή εργασία, να μην έχει ούτε ένα ευρώ στην τσέπη και να συντηρείται εδώ και 20 μήνες χάρις στην αλληλεγγύη των συμπολιτών μας.
Διεκδικεί αξιοπρεπώς το δικαίωμα στην εργασία, για να πάρει πίσω την ζωή του και να ξανασταθεί στα πόδια του όπως λέει, αφού πλέον κινδυνεύει να βρεθεί στο δρόμο. Η περιγραφή της καθημερινότητάς του είναι γροθιά στο στομάχι και αναδεικνύει τον Γολγοθά που βιώνουν οι άνεργοι μεσήλικες στην Ελλάδα του 2017, που αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα προϊόντα.
Μιλά για τους συγγενείς και τους φίλους που του γύρισαν την πλάτη αλλά και για τους «ξένους» που έγιναν δικοί του άνθρωποι μέσα από αυτή τη δοκιμασία…
• Κύριε Μπότση, πώς φτάσατε στην σημερινή κατάσταση;
Είχα έναν γάμο 20 ετών, ο οποίος έληξε μόλις είχα ανοίξει δικό μου μαγαζί και πάνω που προσπαθούσα να σταματήσω τις δύο δουλειές που έκανα, ώστε να καταφέρουμε να ζήσουμε καλύτερα με την πρώην σύζυγο και τα δύο παιδιά μου. Όταν έφυγε, με πήρε η κάτω βόλτα. Εκλεισα αναγκαστικά το μαγαζί γιατί δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω οικονομικά, πέρα από την διατροφή είχα να καλύψω και το ενοίκιό μου αφού πλέον μετακόμισα σε άλλο σπίτι. Επεσα και πάνω στην κρίση… Καταλαβαίνετε. Αναγκάστηκα να φύγω από τη Ρόδο, να πάω στο Λουτράκι όπου ζει ο πατέρας μου και να μείνω μαζί του μήπως βρω εκεί κάποια δουλειά και παράλληλα να τον βοηθάω. Είδα κι απόειδα, αφού έμεινα δύο χρόνια εκεί και δεν κατάφερα να βρω δουλειά, επέστρεψα στη Ρόδο διότι η σύνταξη του πατέρα μου δεν αρκούσε και για τους δυο μας και δεν ήθελα να συντηρούμαι εις βάρος του.
• Κι έτσι ξαναγυρίσατε στη Ρόδο…
Ηρθα εδώ και δόξα τω Θεώ μόλις ήρθα βρήκα δουλειά ως οδηγός, εκεί που δούλευα και παλαιότερα. Η δουλειά μου βέβαια είναι μηχανικός αυτοκινήτων, αλλά έχω και επαγγελματικό δίπλωμα οδήγησης και εργαζόμουν σε εταιρεία οδικής βοήθειας για πολλά χρόνια. Από κει  και ύστερα, πάνω που άρχισα να δουλεύω και να μπαίνουν τα πράγματα σε μια σειρά, ένα πρωί, πριν από 13 μήνες, σηκώθηκα και δεν ένιωθα πολύ καλά. Δεν ήξερα τι μου συμβαίνει. Αρχισα να ξεχνάω, να μην μπορώ να συντονιστώ… Στη δουλειά επειδή είδαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, θεώρησαν ότι ήμουν κουρασμένος και μου έδωσαν δύο ημέρες ρεπό. Την επόμενη ημέρα, πήγα να αλλάξω τα γυαλιά μου γιατί δεν έβλεπα καλά… Ο,τι γυαλιά και να μου έδιναν δεν έβλεπα καλά και έτσι κάλεσα ασθενοφόρο και με πήγε στο Νοσοκομείο. Εμεινα δύο μέρες μέσα, έκανα όλες τις απαραίτητες εξετάσεις και με ενημέρωσαν οι γιατροί ότι είχα υποστεί ελαφρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Από τότε, είμαι άνεργος. Ευτυχώς ο σπιτονοικοκύρης μου καταλαβαίνει την κατάσταση και με κρατάει ακόμα στο σπίτι αλλά πόσο να αντέξει κι αυτός ο άνθρωπος… Οπου να ΄ναι θα με διώξει. Στην απελπισία μου πάνω, μου μίλησαν για την κ. Σοφία Μανιά η οποία με βοηθάει καθημερινά. Αλλά δεν θέλω να ζω έτσι, θέλω να βρω μια δουλειά και να είμαι όπως ήμουν πριν. Αξιοπρεπής και χωρίς να γίνομαι βάρος σε κανέναν. Ψάχνω οποιαδήποτε δουλειά, εκτός από οδηγός.
• Η υγεία σας έχει αποκατασταθεί;
Όχι πλήρως. Αλλά για να αποκατασταθεί πρέπει να έχω και καλή ψυχολογία. Οσο είμαι σε αυτή την κατάσταση πώς να έχω καλή ψυχολογία; Θέλω μια δουλειά, όποια δουλειά και να είναι, για να έχω εισόδημα να μπορώ να ζήσω σαν άνθρωπος. Ψάχνω παντού, μέχρι ο σπιτονοικοκύρης και ένας γείτονάς μου ψάχνουν για μένα στις εφημερίδες επειδή ακόμα δεν μπορώ να διαβάσω καλά. Τώρα σιγά σιγά άρχισα να διαβάζω πάλι, έστω και συλλαβιστά. Τι να σας πω… Μέχρι την Μητρόπολη έφτασα, μίλησα με κάποιον από το γραφείο του μητροπολίτη, άφησα το τηλέφωνό μου και περιμένω μήπως βρεθεί κάτι για μενα. Είχα πάει στην Μητρόπολη πριν λίγο καιρό, που ήθελε ο σπιτονοικοκύρης μου να αδειάσω το σπίτι, με το δίκιο του ο άνθρωπος, και ζήτησα να μείνω σε κάποιο κατάλυμα αλλά μου είπαν ότι είναι όλα γεμάτα. Εχω κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μου, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Σε λίγο καιρό θα βρεθώ στο δρόμο…
• Πόσα ενοίκια χρωστάτε;
Χρωστάω πάνω από χρόνο. Τι να κάνει και ο ιδιοκτήτης; Πόσο να με αντέξει; Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος θα ήμουν ήδη στο δρόμο, αν και δεν βλέπω να το αποφεύγω τελικά. Είχα βρει μια δουλειά για δύο μήνες, έδωσα ό,τι μπορούσα στον ιδιοκτήτη. Εληξε η σύμβαση και πάλι είμαι στο μηδέν. Εδώ και τέσσερις μήνες είμαι σε καθημερινή αναζήτηση εργασίας.
• Αυτή η κατάσταση που βιώνετε, δεν επιτρέπει την βελτίωση της υγείας σας…
Το άγχος αυτό, είναι ό,τι χειρότερο. Ο οφθαλμίατρος, στον οποίον με πήγε η κ. Σοφία, μου είπε ότι πρέπει να ηρεμήσω και να χαλαρώσω, να είναι αλλού το μυαλό μου. Πώς να είναι αλλού το μυαλό μου όταν 25 ώρες το 24ωρο το μυαλό μου είναι στο πώς θα βρω δουλειά να ζήσω ξανά σαν άνθρωπος;
• Πώς εξασφαλίζετε φαγητό και φάρμακα;
Αν δεν ήταν η Σοφία να μου φέρει φαγητό, θα έτρωγα από τα σκουπίδια. Αφού δεν έχω πόρους, δεν έχω ούτε ένα ευρώ στην τσέπη… Για φάρμακα, μην συζητάτε. Πρέπει να παίρνω ένα φάρμακο για να μην πήζει το αίμα, το οποίο μου είπε ο γιατρός ότι δεν πρέπει να το σταματήσω αλλά το σταμάτησα εδώ και δύο μήνες, δεν έχω χρήματα να το αγοράσω.
• Κύριε Μπότση, στην Ελλάδα του 2017 ένας άνθρωπος που είναι 55 ετών, έχει δουλέψει πολύ σκληρά και η ζωή τα έφερε έτσι που σήμερα είναι άνεργος, δεν μπορεί να ορθοποδήσει μας λέτε…
Κι αν έχω δουλέψει στη ζωή μου κ. Φώτη… Τρεις δουλειές έκανα, πριν να ανοίξω το δικό μου μαγαζί.
• Τι μαγαζί είχατε;
Συνεργείο αυτοκινήτων. Πριν ανοίξω το δικό μου μαγαζί, εργαζόμουν ως αρχιμηχανικός σε μια εταιρεία και σε οδική βοήθεια ως οδηγός.
• Τι σας έχει απογοητεύσει περισσότερο όλο αυτό το διάστημα που παλεύετε;
Μου γύρισαν την πλάτη συγγενείς μου, φίλοι μου… Ισως ήθελαν παραπάνω από αυτά που τους έδωσα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορούσα παραπάνω… Και τώρα δεν θέλουν ούτε να με δουν. Ας είναι καλά, δεν πειράζει. Αυτό που έχω να πω είναι ότι αν δεν ήταν η κ. Σοφία, που δεν με γνώριζε, σήμερα θα έτρωγα από τα σκουπίδια. Μου μίλησε μια γειτόνισσα για την κ. Σοφία. Εγώ ντρεπόμουν, δεν ήξερα από αυτά, είχα τη δουλειά μου, το σπίτι μου… Ηρθε στο σπίτι η Σοφία και ο Χρήστος (Νικολαΐδης) είδαν πού ζω, πώς ζω κι αμέσως με βοήθησαν. Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι κ. Φώτη. Όμως εγώ δεν έχω μάθει να ζητάω. Τι να σας πω… Εχω μέρες που κάνω μπάνιο μόνο με νερό, δεν έχω ούτε σαμπουάν ούτε αφρόλουτρο… Ντρέπομαι που το λέω. Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο κάτω από δω που έχω φτάσει. Θέλω να ξανασταθώ στα πόδια μου.
• Η μέρα σας πώς περνάει;
Δεν περνάει… Δεν περνάει κ. Φώτη. Μόνο το βράδυ είναι κάπως πιο εύκολα, αν καταφέρω να κοιμηθώ ή αν χαζέψω για λίγο τηλεόραση για να απασχοληθεί το μυαλό μου. Ολη την μέρα κάθομαι σε μια καρέκλα και σκέφτομαι, τι θα γίνω, πού αλλού να πάω να ρωτήσω για δουλειά, τι άλλο να κάνω… Είμαι πάνω σε μια καρέκλα όλη μέρα με σκυμμένο κεφάλι και δεν ξέρω τι να κάνω. Απελπισία σας λέω… Ο μόνος άνθρωπος που θα μιλήσω έστω πέντε λεπτά την ημέρα, είναι η Σοφία όταν έρχεται να μου φέρει φαγητό. Μετά μοναξιά, σιωπή… Ξύπνησα ένα πρωί και συνειδητοποίησα ότι μετά από τόσα που έχω προσφέρει και τόση δουλειά,  είμαι απολύτως μόνος μου.
• Ρεύμα και νερό έχετε στο σπίτι;
Εχω χάρις στον ιδιοκτήτη του σπιτιού, εκείνος πληρώνει τους λογαριασμούς. Μετά από αυτό άρχισα να πιστεύω και στους αγγέλους.
• Αρα 13 μήνες τώρα, στηρίζεστε στην αλληλεγγύη των συνανθρώπων σας.
Ναι. Μπορώ να σας πω και παραπάνω μήνες. Δεν ξέρω αν έχει πιο χαμηλά από εδώ που έχω φτάσει. Γι αυτό ζητώ μια δουλειά, για να ξανασταθώ στα πόδια μου. Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι, θέλω πίσω την ζωή μου, την αξιοπρέπειά μου…

Οσοι επιθυμούν να προσφέρουν εργασία ή οποιαδήποτε βοήθεια στον κ. Χρήστο Μπότση, μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του στο τηλ. 6942605507.