Α-τυπος και υπογραμμός: Θλιβερό

Αναρωτιέμαι πώς θα ένιωσαν οι καρκινοπαθείς της Δωδεκανήσου, πληροφορούμενοι ότι ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης, απαντώντας σε ερώτηση των Δ. Κρεμαστινού και Μ. Κονσολα για τη δημιουργία ογκολογικού τμήματος στο Νοσοκομείο της Ρόδου απάντησε πως «θα δούμε είτε με την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου είτε με το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων εάν υπάρχει δυνατότητα για το ακτινοθεραπευτικό και εάν αυτό δικαιολογείται και από τον αριθμό των ασθενών που χρήζουν τέτοιας θεραπείας στην ευρύτερη περιοχή».
Οι καρκινοπαθείς που ζουν σε νησιά, δεν είναι αριθμοί. Δεν μπορεί να μπαίνει στο ζύγι η αρρώστια «για να δικαιολογηθεί η δημιουργία ακτινοθεραπευτικού». Ποιους πρέπει να μετρήσουμε για να δούμε αν «το ακτινοθεραπευτικό δικαιολογείται από τον αριθμό των ασθενών που χρήζουν τέτοιας θεραπείας»; Αυτούς που “έφυγαν”, όσους υποβάλλονται ακόμα σε θεραπεία ή όσους ζουν με την αγωνία της μετάστασης;
Το κράτος, αυτό το ανάλγητο κράτος, είναι τιμωρός. Τιμωρεί τους ανθρώπους που «τόλμησαν» να νοσήσουν και έχουν παράλληλα την ατυχία να ζουν σε νησί της Δωδεκανήσου. Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν άνισο αγώνα με τον χρόνο… Πρέπει να πηγαινοέρχονται από την Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη για να κάνουν την θεραπεία τους. Ο αγώνας δρόμου ξεκινά από την στιγμή της διάγνωσης. Αγωνία, αεροπλάνα, μετακινήσεις, νοσοκομεία, θεραπείες, αγωγές, ξενοδοχεία, αναμονή, ραντεβού, πήγαινε-έλα, έξοδα…
Η δωρεάν υγεία στην Ελλάδα κοστίζει πολύ ακριβά ειδικά όταν είσαι καρκινοπαθής. Ακόμα περισσότερο αν δεν ζεις στην Αθήνα, ή στην Θεσσαλονίκη ώστε να έχεις άμεση πρόσβαση σε εξειδικευμένα νοσοκομεία και γιατρούς. Αν δε είσαι από εκείνους που δεν κατάφερες να αφήσεις χρήματα στην άκρη «για ώρα ανάγκης» τότε κλάφτα Χαράλαμπε… Πας μια ώρα αρχύτερα. Ωμότητα, θα μπορούσε να μου καταλογίσει κανείς. Αμείλικτη, σκληρή πραγματικότητα λέω εγώ.
Δεν φτάνει που ένας ασθενής με καρκίνο πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υγείας του, έχει να παλέψει με ένα κράτος που δεν του παρέχει καμία βοήθεια, καμία στήριξη. Από την εύρεση των φαρμάκων μέχρι την θεραπεία και την νοσηλεία, ο νησιώτης καρκινοπαθής είναι πάντα ένα βήμα πίσω.
Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί… Πώς να εξηγήσεις στην οικογένεια εκείνου που δεν βγήκε νικητής από την μάχη με το θεριό, πως δεν υπήρχε Ογκολογικό Τμήμα στο Νοσοκομείο της Ρόδου, γιατί δεν «ζυγίστηκαν» οι ανάγκες των Δωδεκανήσιων ασθενών; Πώς να εξηγήσεις στον καρκινοπαθή ότι πρέπει να συνεχίσει να πηγαινοέρχεται από την Αθήνα για τις θεραπείες του επειδή δεν μετρήθηκαν ακόμα οι απώλειες και δεν υπάρχει «ισοζύγιο»; Πώς να εξηγήσεις στους γονείς, στα παιδιά, στους συζύγους, στους συντρόφους ότι ο άνθρωπός τους δίνει άνιση μάχη με τον χρόνο, επειδή δεν ξέρουμε «εάν αυτό δικαιολογείται από τον αριθμό των ασθενών»…
Είναι οδυνηρό να μπαίνει η ανθρώπινη ζωή στο ζύγι, να γίνονται μαθηματικές πράξεις για να αποφασίσεις αν θα δώσεις ευκαιρία στον καρκινοπαθή να παλέψει στα ίσια με τον καρκίνο.
Είναι θλιβερό να συνειδητοποιείς, δια στόματος του υπουργού, ότι είσαι ένας ακόμα αριθμός στη μεγάλη λίστα των προσθαφαιρέσεων, αυτού του ανάλγητου κράτους…