«Τιμάμε σήμερα την 70η επέτειο από την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα
Θεωρούμε ότι και αυτή η επέτειος όπως και οι άλλες που αναφέρονται σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα, είναι μια καλή αφορμή για να εξετάζονται και να υπενθυμίζονται χρήσιμα συμπεράσματα, που δεν αφορούν μόνον το παρελθόν αλλά δένονται στενά και με το παρόν, πολύ περισσότερο που ζούμε σε μια περιοχή έντονων ανταγωνισμών, όπου είναι σε εξέλιξη ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι οι οποίοι έχουν μακελέψει στην κυριολεξία λαούς και έχουν οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στην προσφυγιά.
Με την συνθήκη των Σεβρών που υπογράφηκε στις 10 Αυγούστου, τα Δωδεκάνησα που είχαν καταληφθεί από την Ιταλία από το 1912, στον Ιταλοτουρκικό πόλεμο, παρέμειναν στην Ιταλία.
Η παραχώρηση της Δωδεκανήσου στην Ιταλία όπως είναι γνωστό επαναβεβαιώθηκε με την συνθήκη της Λοζάνης.
Με την ΙταλοΤουρκική συμφωνία του Γενάρη του 1932 και του συμπληρωματικού πρωτοκόλλου της 28ης του Δεκέμβρη του 1932 οριοθετήθηκαν τα θαλάσσια σύνορα των δύο χωρών μεταξύ της Μικρασιατικής Ακτής και του Δωδεκανησιακού Συμπλέγματος.
Η ιταλική και γερμανική κατοχή τελείωσε στις 8 Μάη 1945 με την παράδοση των γερμανικών στρατευμάτων.
Ολόκληρος ο δωδεκανησιακός λαός χαιρέτισε την αποχώρηση των Γερμανών και τον ερχομό των Άγγλων. Η ελευθερία όμως δεν ήρθε και ο νέος κατακτητής ήρθε να διαδεχτεί τους προηγούμενους. Οι ελπίδες του Δωδεκανησιακού λαού για απελευθέρωση διαψεύστηκαν από την σκληρή πραγματικότητα. Κρατήθηκε σε ισχύ και εφαρμόστηκε σκληρά η ιταλική φασιστική νομοθεσία.
Έτσι μπήκε το ζήτημα της ίδρυσης μιας παλλαϊκής οργάνωσης που να ενσαρκώνει τις καλύτερες ελληνικές παραδόσεις της Δωδεκανήσου και στα τέλη του 1945 με αρχές του 1946, μετά από απόφαση του ΚΚΕ, που τον Ιούλη του 1945 είχε δημιουργήσει την κομματική του οργάνωση στην περιοχή, δημιουργήθηκε το Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης, το ΕΜΠΑ.
Τελικά με το άρθρο 14 της συνθήκης των Παρισίων η Ιταλία παραχωρεί το 1947 στην Ελλάδα κατά πλήρη κυριαρχία « τας νήσους της Δωδεκανήσου… ως και τας παρακειμένας νησίδας»,
Η παράδοση της Δωδεκανήσου στον Έλληνα ναύαρχο Ιωαννίδη από τους Άγγλους έγινε στις 31 Μάρτη 1947 στη Ρόδο.
Στις 13 Μάη 1947 άρχισαν οι συλλήψεις μελών και στελεχών του ΕΜΠΑ με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας!
Έμειναν σε φυλακές και εξορίες μέχρι περίπου το 1960. Με αυτόν τον τρόπο, τους …τίμησε το ελληνικό κράτος για την προσφορά τους.
Σήμερα 70 χρόνια μετά την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, ζούμε μια κλιμάκωση των διεκδικήσεων της τούρκικης αστικής τάξης σε βάρος κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας.
Διεκδικήσεις που τροφοδοτούνται και αναπτύσσονται μέσα σε συνθήκες οξύτατων ανταγωνισμών των αστικών τάξεων των χωρών της περιοχής, στις οποίες συμμετέχει ενεργά και η χώρα μας, στο φόντο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων που προωθούνται από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, στον ανταγωνισμό τους με την Ρωσία, την Κίνα και άλλες ισχυρές χώρες, για τον έλεγχο των πλούσιων κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων και των ενεργειακών αγωγών.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όπως και άλλα αστικά κόμματα αναλαμβάνουν σοβαρές ευθύνες γιατί καθησυχάζουν τον λαό καλλιεργώντας αυταπάτες, πως δήθεν η κλιμάκωση των διεκδικήσεων οφείλεται απλά σε εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας, ενώ είναι βαθύτατα συνδεδεμένη με τους οξύτατους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο της περιοχής.
Η κυβέρνηση ωραιοποιεί τον ρόλο των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που τις εμφανίζει ως εγγύηση σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή ενώ είναι φορείς ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, υποστηρίζει την ΝΑΤΟϊκή παρουσία στο Αιγαίο, διαθέτει τη Βάση της Σούδας και τις άλλες στρατιωτικές βάσεις, υπόσχεται τη δημιουργία νέας ΝΑΤΟϊκής βάσης στην Κάρπαθο, εμπλέκει πιο βαθειά τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ καλεί τον λαό μας να επαγρυπνεί. Να κλιμακώσει τον αγώνα του:
• Για να κλείσουν όλες οι ΝΑΤΟϊκές βάσεις στην Ελλάδα.
• Για να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.
• Για να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
• Για να αποδεσμευθεί η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
70 Χρόνια μετά την απελευθέρωση και την ενσωμάτωσή της με την Ελλάδα, η Δωδεκάνησος ακολούθησε την πορεία της ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας που έγινε σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
70 χρόνια μετά , τα νησιά δεν έγιναν «νησίδες ευημερίας».
Η περιβόητη «νησιωτικότητα» δεν εμπόδισε τη φορολεηλασία, τη κατάργηση των μειωμένων συντελεστών του ΦΠΑ, την αποψίλωση όλων των δημόσιων υπηρεσιών από προσωπικό, την υποβάθμιση και την απαξίωση των δημοσίων δομών, των δημοτικών υπηρεσιών, που τις οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση. Νερό, απορρίμματα, δημόσια ακίνητη περιουσία, παραλίες, προστατευόμενες περιοχές NATURA, λιμάνια, μαρίνες, συγκοινωνίες, όλα είναι διαθέσιμα για κερδοφόρες μπίζνες στους καπιταλιστές.
Οι νησιώτες εξακολουθούν να μένουν χωρίς τακτική, φθηνή και ασφαλή συγκοινωνία, απομονωμένοι ειδικά το χειμώνα, αφού η σημασία της ακτοπλοΐας για την εκάστοτε κυβέρνησηεπικεντρώνεται κυρίως στις απαιτήσεις των touroperators, στις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων στο Τουρισμό.
Τα αεροδρόμια της Ρόδου και Κω, με σημαντική γεωστρατηγική σημασία, για την εθνική ασφάλεια της χώρας, θα βρίσκονται και επίσημα στις 15 Μάρτη στα χέρια της FRAPORT.
Για ποια στήριξη από το κράτος μιλάμε σήμερα 70 χρόνια μετά.
Στην υγεία; Το σύνολο των υγειονομικών μονάδων, Νοσοκομεία, κέντρα υγείας και περιφερειακά ιατρεία, είναι τραγικά υποστελεχωμένα, ενώ κάποια νησιά μένουν χωρίς κανένα γιατρό, όπως τελευταία γίνεται με την Τήλο. Οι ίδιες τραγικές ελλείψεις υπάρχουν και στην επάρκεια υγειονομικού υλικού και φαρμάκων. Στην ίδια κατάσταση το ΕΚΑΒ, με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η ζωή των νησιωτών.
Βασικά έργα υποδομής αντιπλημμυρικής προστασίας και αντισεισμικής θωράκισης παραμένουν υποσχέσεις δεκαετιών. Οι πυρκαγιές βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στην αδιαφορία και τις σοβαρές ελλείψεις έχουν κατακάψει πολλές φορές τα πολύτιμα δάση των νησιών.
Η ΚΑΠ δεν κάνει εξαίρεση στους αγρότες των νησιών, το ίδιο και στους αλιείς, το ίδιο για όλο τον πρωτογενή τομέα.
Η επέτειος της απελευθέρωσης και της ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου, αποτελεί πηγή άντλησης συμπερασμάτων για τους νησιώτες.
Σήμερα το σύγχρονο περιεχόμενο της πάλης του ΕΜΠΑ είναι ο αγώνας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για την κοινωνική συμμαχία την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, για μια κοινωνία όπου αυτός ο λαός που παράγει τον πλούτο, υλικό και πνευματικό, θα τον δικαιούται και θα τον απολαμβάνει.
Αυτά που έκαναν και που είναι ανάγκη να τα μαθαίνουμε, χρειάζεται να τα ζωντανέψουμε με τη νέα αντίσταση και αντεπίθεση της εποχής μας. Για να φέρουμε πιο κοντά τη νίκη του λαού μας στις νέες συνθήκες.»
Ομιλία του βουλευτή του ΚΚΕ Σταύρου Τάσσου στη Βουλή για τα 70 χρόνια Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου
