Διερευνάται δικαστικώς μια ακόμη πτυχή της υποθέσεως Grand Hotel – Δήμου Ρόδου

Πτυχή της ένδικης διαφοράς μεταξύ του Δήμου Ρόδου, της «Grand Hotel Summer Palace Α.Ε.» και της «Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Α.Ε.» για την καταβολή αποζημίωσης ύψους 3.071.394,02 ευρώ, που αφορά την αξία απαλλοτριωθείσας δημόσιας και κοινόχρηστης έκτασης στο ξενοδοχείο «Grand Hotel», θα απασχολήσει την 17η Μαρτίου 2017 τη συνεδρίαση του Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου.
Πέραν της εκκρεμότητας που υφίσταται συγκεκριμένα, στην εξέταση εφέσεως του Δήμου Ρόδου κατά της υπ΄ αριθμ. 28/2014 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, με την οποία ακυρώθηκε η υπ΄αριθμ. 312/2012 διαταγή πληρωμής που εξέδωσε σε βάρος της «Grand Hotel Summer Palace Α.Ε.» και της «Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Α.Ε.» για την καταβολή της ως άνω αποζημίωσης, έφεση ασκήθηκε κι από δικηγόρο, που απασχολούσε με πάγια αντιμισθία ο Δήμος Ρόδου, ο οποίος διεκδικεί την δικαστική δαπάνη, που επεδίκασε το Εφετείο Δωδεκανήσου.
Πιο συγκεκριμένα το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου με την υπ’ αριθμ. 845/2012 απόφασή του είχε αναστείλει την εκτέλεση της υπ΄αριθμ. 336/2012 διαταγής πληρωμής που αφορούσε το ύψος της δικαστικής δαπάνης που επεδίκασε το Εφετείο Δωδεκανήσου υπέρ του Δήμου Ρόδου.
Η δικαστική δαπάνη στις απαλλοτριώσεις καταβάλλεται στον Δικηγορικό Σύλλογο Ρόδο, ο οποίος, αφού παρακρατήσει το ποσοστό του υπέρ του διανεμητικού των δικηγόρων λογαριασμού, επιστρέφει το 60% περίπου στον δικαιούχο.
Δικηγόρος που απασχολείτο με πάγια αντιμισθία στον Δήμο Ρόδου ενεργώντας πλαγιαστικώς, εξέδωσε συγκεκριμένα διαταγή πληρωμής με την οποία υποχρεώθηκαν η εταιρεία και η τράπεζα να καταβάλουν εις ολόκληρο στον Δικηγορικό Σύλλογο Ρόδου το ποσό των 112.663 ευρώ, πλέον τόκων και εξόδων.
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου με την υπ΄αριθμ. 29/2014 απόφασή του ακύρωσε όμως και την ως άνω διαταγή πληρωμής.
Το δικαστήριο έκρινε συγκεκριμένα ότι η έκδοση της επίδικης διαταγής πληρωμής για δικαστική δαπάνη μετά την έκδοση τελεσίδικης απόφασης δεν είναι δυνατή, ελλείψει έννομου συμφέροντος του δικηγόρου, ενώ προσέτι στην συγκεκριμένη περίπτωση μνεία δεν γίνεται ως προς την ύπαρξη απαιτήσεως του πλαγιαστικώς αιτούντος κατά του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου, ούτε προέκυψε η προσκόμιση εγγράφων από τα οποία μια τέτοια απαίτηση αποδεικνύεται.
Κρίθηκε έτσι ότι η ανακοπτόμενη διαταγή εκδόθηκε κατά παράβαση των γενικών διαδικαστικών προϋποθέσεων που ρυθμίζουν την παροχή έννομης προστασίας.
Ο δικηγόρος άσκησε έφεση κατά της τελευταίας αποφάσεως, ενώ ταυτόχρονα με άλλο δικόγραφο, ενώπιον του Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου προσεπικάλεσε στη δίκη τον Δικηγορικό Σύλλογο Ρόδου να παρέμβει προσθέτως στην έφεση του για την υποστήριξη των δικαιωμάτων του και σε περίπτωση παραλείψεως του να το πράξει ζητεί να υποχρεωθεί να του καταβάλει το 80% της δικαστικής δαπάνης ύψους 112.663 ευρώ, που επεδίκασε το Εφετείο Δωδεκανήσου.
Το όλο ζήτημα, όπως έγραψε η «δημοκρατική» είχε προκαλέσει θόρυβο στους κόλπους του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου, καθώς νομικοί κύκλοι εκφράζουν την άποψη ότι ο δικηγόρος δεν δικαιούται την συγκεκριμένη δικαστική δαπάνη αφού ήταν σε σχέση πάγιας αντιμισθίας με το Δήμο Ρόδου.
Δικαιούχος της δικαστικής δαπάνης, όπως διατείνονται οι ίδιοι, είναι ο Δήμος Ρόδου.
Θυμίζουμε ότι η ένδικη διαφορά του Δήμου Ρόδου με την «Grand Hotel Summer Palace Α.Ε.» και την «Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος Α.Ε.» είχε ξεκινήσει το Νοέμβριο του 2003 και έφτασε το έτος 2010 και ενώπιον του Αρείου Πάγου, που αναίρεσε μερικώς την απόφαση του Εφετείου Δωδεκανήσου, που δικαίωσε μερικώς τον πρώην Δήμο Ροδίων.
Το Εφετείο Δωδεκανήσου και με νέα απόφασή του δικαίωσε τον Δήμο, που ενεπλάκη σε έναν πολυετή δικαστικό αγώνα για να οριστεί τιμή αποζημίωσης για δεκάδες τετραγωνικά μέτρα γης που ενσωματώθηκαν στην ιδιοκτησία του ομώνυμου ξενοδοχειακού συγκροτήματος της Ρόδου.