Με πρωτοβουλία της UNESCO ορίστηκε η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το 1999. Ο διεθνής πολιτιστικός οργανισμός θέλησε με αυτό τον τρόπο να προωθήσει την τέχνη της ποίησης και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά “Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση”. Μια μέρα αφιερωμένη στην Ποίηση μόνο με με μια Εαρινή Ισημερία θα μπορούσε να “δέσει”. Μέσα στην πρώτη μέρα της ‘Ανοιξης σε δρόμους λευκούς και με τ’ άνθη γύρω να μιλούν. Τη στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, η ζωή με το θάνατο, η γέννηση με τη φθορά. Σαν την ποίηση που ταλαντεύεται ανάμεσα στο αιώνιο και στο εφήμερο, ακροβατεί ανάμεσα στο στο αθάνατο και στο θνητό . Ένα πάντως είναι σίγουρο: Η Ποίηση από την πρώτη της εμφάνιση ως την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, απέκτησε φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Άλλοι την είδαν ως πράξη ερωτική κι άλλοι σαν μια πράξη απόγνωσης. «Για τον έναν είναι ποίηση, για τον άλλον δηλητήριο» όπως λέει ο Οσκαρ Ουάιλντ, «Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας» κατά τον Μ. Αναγνωστάκη, αλλά ίσως όπως θέλει ο Σεφέρης «Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα» .
Με ρίζες στην ανθρώπινη ανάσα
