Η Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου σε συνδιοργάνωση με το Δήμο Ρόδου και τη Β’/θμια Εκπαίδευση, σε συνεργασία και με το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, σε ένα 3ήμερο εκδηλώσεων, συνομιλούν, συνεργάζονται και φιλοξενούν λόγους και τρόπους συνύπαρξης στο πλαίσιο «του Πρωτοκόλλου συναντίληψης και συνεργασίας μεταξύ του Πανεπιστημίου και του Δήμου Ρόδου» με θέμα: «‘Ερχομαι «ξένη», ερχόμαστε «ξένοι»… Συναντήσεις ανθρώπων».
Ο δήμαρχος Ρόδου κος Φώτης Χατζηδιάκος, ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων αυτών, ανέπτυξε συναφές θέμα, το περιεχόμενο του οποίου έχει όπως παρακάτω:
«Καμία γλώσσα στον κόσμο δεν μπορεί να περιγράψει την καλοσύνη των ανθρώπων τούτων…» ‘Ετσι γράφουν οι πρόσφυγες στην γλώσσα τους, για τους ΄Ελληνες. «Είμαι σίγουρος, λέει κάποιος άλλος, ότι εδώ οι άνθρωποι είναι άγγελοι…» Ίσως υπερβολές. Βέβαια, αν τύχαινε να βρεθούμε και εμείς στην ίδια μοίρα και η δική μας γλώσσα θάνιωθε την ανάγκη να χρησιμοποιήσει τέτοιες «υπερβολές» για να ευχαριστήσει όσους θα μας έδειχναν καλοσύνη και ανθρωπιά.
Οι πρόσφυγες, άνθρωποι χωρίς τόπο, από κάθε γωνιά του χρόνου, καταφθάνουν σε μια άλλη πατρίδα ίσως ακατάδεκτη και ανέτοιμη και σταθμεύουν, ορφανεμένοι από τη γενέτειρα τους και τους γενείτορες τους. Θύματα του ξεριζωμού και της απώλειας, θύματα των πιο δραματικών συγκυριών του 21ου αιώνα καταλήγουν ύστερα από απόκρημνες πορείες σε εφήμερες εστίες, που δύσκολα γίνονται σπιτικά, προσπαθώντας να επινοήσουν ένα νέο όνομα, μια καινούργια ταυτότητα, με νέα συνθήκη ύπαρξης. Το δυσκολότερο είναι να τακτοποιήσουν όλα τα χαμένα μεταξύ μνήμης και λήθης. Να ζήσουν μακριά από όσα έχουν εγκαταλείψει, ξεχνώντας ή αρνούμενοι να ξεχάσουν. Βέβαια οι περισσότεροι θυμούνται εκείνα, που δεν μπορούν να ξεχάσουν. Διότι ούτε η μνήμη, ούτε η λήθη άπτονται της βούλησης. Κάποιοι θυμούνται την καμένη γη, που άφησαν, τους αγαπημένους που πένθησαν, τα σπίτια, που ρήμαξαν και βλέπουν τους νέους τόπους, όπου στρίμωξαν την εναπομείνασα ζωή τους.
Μια νέα Σμύρνη στα γαλάζια νερά του Αιγαίου. Ναυαγίων ναυάγια. Μια κοινή μοίρα. Η μοίρα των απάτριδων, που ζουν χωρίς το δικαίωμα να έχουν δικαιώματα. Με την πατρίδα τους, να κομματιάζεται, να ρημάζεται, να μοιράζεται, να διώχνει και να διώχνεται, να θανατώνει και να θανατώνεται. Αρκετοί δεν ανήκουν εκεί, που γεννήθηκαν και άλλοι θέλουν να ανήκουν εκεί, που δεν γεννήθηκαν.
Κύματα προσφύγων, Σύριοι, Ιρακινοί, Αφγανοί με κοινή τους πατρίδα τον δρόμο της ξενιτιάς. Μια Οδύσσεια, που ξεκινά χερσαία από τα βουνά και τους κάμπους της Ασίας, συνεχίζεται θαλάσσια στο Αιγαίο και ξαναγίνεται χερσαία, βαλκανική, κεντροευρωπαϊκή, βορειοευρωπαϊκή. Στο δρόμο τους με την κακή τους μοίρα γνώρισαν και την αγάπη. Δυο λόγια παρηγοριάς και εγκαρδίωσης και πολλές χειρονομίες για να ξεπεραστεί το φράγμα της γλώσσας και να φανεί ο ανθρώπινος πλούτος για ένα κομμάτι ψωμί, για φαγητό, για ένα ασφαλές
«Συναντήσεις ανθρώπων» – Τριήμερο εκδηλώσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου και του Δήμου Ρόδου
