Είναι εντυπωσιακή η συμμετοχή του κόσμου σε κατά καιρούς περιπατητικές δραστηριότητες, είτε με την διοργάνωση του Δήμου, είτε από Συλλόγους, αλλά και παρέες. Εάν συνεχίσει αυτός ο ενθουσιασμός, η συμμετοχή όλο και περισσότερων και στις επόμενες παρόμοιες δραστηριότητες, τότε μόνο κάτι καλό μπορεί να γίνει.
Δεν είναι μόνον ο άλλος τρόπος που μπορεί να επιλέξει κάποιος για να χαλαρώσει, να ξεφύγει από τα συνηθισμένα. Γιατί «η ζωή μια φορά μας δίνεται» όπως έλεγε κι ο Μίσσιος κι : « Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…» Δεν είναι μόνον η γνωριμία του, με απίστευτης ομορφιάς μέρη που έχει το νησί, αλλά η γνωριμία αυτή, θα τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η απίστευτη ομορφιά μένει άγνωστη σε δικούς και ξένους.
΄Ισως , αναρωτηθεί γιατί τόσα χρόνια δεν υπάρχουν περιπατητικά μονοπάτια. Θα αναρωτηθεί, γιατί κάπου 5-6 μονοπάτια που πριν χρόνια η Δασική υπηρεσία έφτιαξε και παρέδωσε για την συντήρηση τους και αξιοποίησή τους στους πρώην Δήμους, μένουν ασυντήρητα, χαμένα μέσα στα χορτάρια, με σπασμένα τα κιόσκια και τα παγκάκια που είχε φτιάξει για ξεκούραση.
‘Ισως, εξοργισθεί από τα σκουπίδια που θα βρει μπροστά του παντού. Δίπλα σε ποτάμια, ρέματα, στο δάσος, ακόμη και δίπλα στο δρόμο που θα περπατά και θα απαιτήσει να βρεθεί τρόπος για την οριστική λύση αυτής της πληγής.
΄Ισως, περνώντας από τα χωριά και κουβεντιάζοντας με τους ανθρώπους, αντιληφθεί κάποιους από τους λόγους που ορεινά χωριά της Ρόδου παραμένουν αναξιοποίητα, ενώ θα μπορούσαν χειμώνα καλοκαίρι να είναι ζωντανά από δικούς και ξένους.
‘ Ισως, καταλάβει πως δεν είναι άπιαστο όνειρο, το όνειρο του Γιώργου απ’ τη Μονόλιθο, τα ποδηλατικά μονοπάτια, ή ακόμη κι αυτό το πιο μεγαλεπήβολο του οικολογικού αρχαιολογικού πάρκου από την Κρητηνία μέχρι την Κυμισάλα.
‘ Ισως, φωνάξουν όλοι μαζί για τα χιλιάδες κατσίκια ( που μόνον αδέσποτα δεν είναι) και καταστρέφουν ότι βρουν στο δρόμο τους, όταν θα έχουν φάει τα δεντράκια που φύτεψαν στην αναδάσωση.
Και εάν υποθέσουμε ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ξέρουν και τις ομορφιές και τα προβλήματα, υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι που, όχι, δυστυχώς, δεν ξέρουν τον τόπο τους.
Πστεύω ακράδαντα πως, μόνο γνωρίζοντας τον, γνωρίζοντας μέσα από αυτές τις αποδράσεις τις ομορφιές και την ιστορία του ( ναι όλα είναι ιστορία ) τότε μπορούν να τον υπερασπιστούν και να μπουν μπροστά σε όποιους τον καταστρέφουν με όποιο τρόπο.
