Την Μεγάλη Πέμπτη, στέκομαι στην ουρά σε ένα συνοικιακό σούπερ μάρκετ και περιμένω την σειρά μου για να πληρώσω. Κόσμος πολύς, όλοι βιάζονται να φύγουν και μηχανικά, περιμένουμε να εξυπηρετηθούμε.
Μπροστά στέκεται μια μητέρα με ένα μικρό παιδί. Στο καλάθι απ΄όσο μπορώ να δω, έχει τα απολύτως απαραίτητα και μια μικρή σοκολάτα που κρατά το πιτσιρίκι στο χέρι. Προς στιγμήν, υπάρχει στασιμότητα στην εξυπηρέτηση. Η μητέρα, κρατάει στο χέρι της κέρματα, τα μετρά και τα ξαναμετρά αλλά δεν φτάνουν για όλα όσα έχει στο καλάθι. Ο ταμίας που είναι και ο ιδιοκτήτης, περιμένει υπομονετικά και διακριτικά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι. H μητέρα αποφασίζει να βγάλει κάποια πράγματα από το καλάθι και το πιτσιρίκι, φοβούμενο μην τυχόν του πάρει την σοκολάτα από το χέρι η μαμά του –να ΄ναι άραγε η πρώτη φορά;- την σφίγγει στο χεράκι του και της λέει «μαμά, όχι αυτό….».
Ο ταμίας, βλέποντας ότι η νεαρή δεν έχει και τίποτα περιττό να βγάλει από το καλάθι, παρά μόνο τα απολύτως απαραίτητα, την προτρέπει να κρατήσει τα πράγματα και να τον πληρώσει μία από τις επόμενες ημέρες.
–Δεν ξέρω πότε θα πληρωθούμε, δεν μας έχουν πει ακόμα…
-Οποτε μπορέσεις, αποκρίνεται ο ταμίας.
Ο μικρούλης, βλέποντας την μαμά του να βάζει στην τσάντα τα λιγοστά πράγματα, βέβαιος πια ότι δεν θα του πάρει κανείς την σοκολάτα του, ρωτά: Θα πάρουμε και τις μπανάνες μαμά; (Δύο όλες κι όλες). –Ναι, του λέει η μαμά του και ο μικρός χοροπηδούσε από την χαρά του.
Αφού ευχαρίστησε τον ιδιοκτήτη, μας ζήτησε συγγνώμη για την καθυστέρηση κι έφυγε κρατώντας τον μικρό σφιχτά από το χέρι και το βλέμμα χαμηλωμένο.
Ο ηλικιωμένος, που στεκόταν μπροστά μου, αφού πλήρωσε τον λογαριασμό του, έδωσε στον ταμία 50 ευρώ. –Αυτό γιατί μου το δίνεις, τον ρώτησε. –Για την κυρία που άφησε χρέος, του λέει. Να κρατήσεις αυτά που σου χρωστάει και όσα περισσέψουν να της πεις να αγοράσει πράγματα για τον μικρό.
Η κίνηση του συνταξιούχου με γέμισε ελπίδα. Μπορεί στην πολιτική να έχουν αποσαθρωθεί τα πάντα, αλλά η κοινωνία ακόμα κρατάει. Υπάρχουν ακόμα αξίες, ηθική, ανθρωπιά. Υπάρχουν άνθρωποι!
Μέρες που είναι, σκεφτόμουν ότι και ο ιδιοκτήτης αλλά και ο συνταξιούχος εκπλήρωσαν το χρέος τους για το Πάσχα. Το χρέος τους προς τον άνθρωπο αλλά και προς τον Θεό.
Κι ας μην νήστεψαν, κι ας μην προσευχήθηκαν, κι ας μην πήγαν στην εκκλησία. Εξάλλου, όλα αυτά δεν συνοδεύονται από πράξεις, είναι κενά περιεχομένου. Εκαναν το χρέος τους… Αθόρυβα, χαμηλόφωνα, διακριτικά, μακριά από τα φλας και τη δημοσιότητα.
Αυτή είναι η άλλη πλευρά της αλληλεγγύης. Η λιγότερο προβεβλημένη και η περισσότερο ουσιαστική. Αυτή που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη οι άνθρωποι, αυτή που έχει μεγαλύτερη ανάγκη η κοινωνία.
Οσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει ελπίδα.
Καλή Ανάσταση!
Α-τυπος και υπογραμμός: Οσο υπάρχουν άνθρωποι
