Ως βαθείς γνώστες των τοπικών καταστάσεων και όχι ως μετά Χριστόν προφήτες μέσα από τις στήλες της εφημερίδας Πατμιακά Χρονικά, είχαμε αναφερθεί σε μία εξέλιξη αναμενόμενη δυστυχώς σ’ εμάς, μη αναμενόμενη όμως σ’ όλους εκείνους που κοντόφθαλμα έβλεπαν τα πράγματα και δεν έδωσαν βάση σ’αυτά που η δημοσιογραφική έρευνα έφερνε στο φως.
Χρόνια τώρα με ρεπορτάζ και άρθρα απευθυνόμενοι τόσο προς το δήμο όσο και προς τη Μονή, τονίζαμε την αναγκαιότητα διευθέτησης της περιουσίας, του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και της ιδιομορφίας που υπάρχει λόγω ενός ψευδεπίγραφου νοταρικού γράμματος με το οποίο ο ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΜΟΥ βρέθηκε από το πουθενά κύριος του μισού νησιού και που δυστυχώς, σήμερα αποτελεί πηγή πολλών κακών. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πρόκειται να παραδοθούν ταυτόχρονα στο ΔΗΜΟ 1 ΑΓΩΓΗ με την οποία το αδηφάγο ΚΡΑΤΟΣ ζητά από το πολυμελές πρωτοδικείο Κω να ακυρώσει από το κτηματολόγιο και από την περιουσία του δήμου ακίνητο εμβαδού 838.502 τ.μ. (838,5 στρεμμάτων) στη θέση Γερανός καθώς και 4 ΑΓΩΓΕΣ προς την Ιερά Μονή με την οποία ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ζητά την επιστροφή, ή καλύτερα θεωρείται ιδιοκτήτης 4 άλλων οικοπεδικών εκτάσεων στους Αρκιούς και τις διεκδικεί.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί, ότι αυτή η αγωγή η οποία βρικόνταν στα χέρια μας εδώ και αρκετές ημέρες και είχαμε ενημερώσει σχετικά τον κ. δήμαρχο, επρόκειτο να κοινοποιηθεί στο δήμο τη Μ.Τετάρτη. Επειδή για διάφορους λόγους δεν κατέστη αυτό δυνατό, θα επιτευχθεί εντός των προσεχών ημερών.
Τι έχει γίνει όμως στην πραγματικότητα; Πρώτα- πρώτα με το θέμα του ΔΗΜΟΥ ΠΑΤΜΟΥ.
Σε σχετική αρθρογραφία στην εφημερίδα μας ΠΑΤΜΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑhttp://www.patmostimes.gr/category/8947-1720-3 είχαμε αναφέρει και δυστυχώς το ίδιο ακριβώς επικαλείται αιτιολογικά και νομικά η αγωγή, ότι το νοταρικό γράμμα με το οποίο ο ΔΗΜΟΣ δήλωσε την περιουσία του στο κτηματολόγιο, δεν έχει κάποια νομική ισχύ, αφού δεν μεταβιβάζεται από τη ΜΟΝΗ η κυριότητα λόγω ΔΩΡΕΑΣ ΕΝ ΖΩΗ, όπως αναγράφεται στο κτηματολόγιο, καθώς επίσης ότι το γράμμα συνετάγη για την άρση της διαφωνίας περί των ορίων των τόπων όπου κυριεύει μεν το ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ είναι δε στην εξουσία της Χώρας.
Από αυτό και μόνο πρακτικά συνεπάγεται ότι θα ακολουθήσουν και άλλες αγωγές εναντίον και των υπόλοιπων δηλωθέντων από το δήμο περιουσιακών στοιχείων, εδάφη που δήλωσε ως ιδιοκτησία από τη Νετιά και πέρα όλο το υπόλοιπο τμήμα του νησιού.
Και φυσικά για το δήμο δημιουργείται μείζον πρόβλημα «στο οποίο και σ’ αυτό είχαμε αναφερθεί:
Πως χωρίς να έχει περιουσιακά στοιχεία και εφόσον εθεωρείτο καταπατητής μοναστηριακής ή δημόσιας σύμφωνα με την αγωγή περιουσίας προέβη σε υποβολή 95 αγωγών εναντίον κατοίκων του Κάμπου ως καταπατητών;
Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό.
Υπάρχει σε εξέλιξη το θέμα των δασικών χαρτών με τις διαμαρτυρίες των κατοίκων για το χαρακτηρισμό του 80% του νησιού ως δασικών. Φαίνεται ότι το κράτος κινείται βάσει σχεδίου και ξέρει καλά τι κάνει, οπότε οποιαδήποτε προσπάθεια αποχαρακτηρισμού τους ως δασικών που γίνεται μάλλον θα πέσει στο κενό.
Και ίσως για το δήμο η Κερκόπορτα στο Δημόσιο να άνοιξε στο μέσο της δεκαετίας του ’90, όταν ζητήθηκε από το Υπουργείο Γεωργίας να απαντηθεί το ερώτημα σε ποιον ανήκει ιδιοκτησιακά ο χώρος που θα κατασκευαζόταν το ΦΡΑΓΜΑ ΣΤΟ ΓΕΡΑΝΟ. Ο Δήμος σύμφωνα με πληροφορίες, θεώρησε πρέπον να μην απαντήσει και το ελληνικό δημόσιο το κατοχύρωσε ως δικό του περιουσιακό του στοιχείο.
Να γιατί σε προηγούμενο ρεπορτάζ είχαμε αναφωνήσει: Η ΠΑΤΜΟΣ ΕΑΛΩ. Η ΠΑΤΜΟΣ ΚΑΤΑΛΗΦΘΗΚΕ.
Και αυτό αφού αυτές οι αγωγές είναι μόνο η αρχή αφού ακολουθεί απ’ ότι πληροφορούμαστε μπαράζ αγωγών κατά ιδιωτών, κατά δήμου και κατά της Μονής.
Για δε το συγκεκριμένο ακίνητο του Δήμου στο ΓΕΡΑΝΟ αναφέρεται ότι πρόκειτα για δάση, δασικές και χορτολιβαδικές εκτάσεις κατά την έννοια των διατάξεων του άρθρου 3 του ν. 998/1979, όπως τροποποιήθηκαν με το άρθρο 3 του ν.4280/14. Γίνεται λοιπόν σαφές ότι ο δήμος για την επίδικη έκταση δεν θεμελίωσε ποτέ λόγω της μορφολογίας του εδάφους, δικαίωμα διηνεκούς εξουσίασης (τεσσαρούφ) καλλιεργώντας την έκταση επί μία δεκαετία και μέχρι το 1949, ούτε κατέστη κύριος, σύμφωνα με το άρθρο 9, παρ. 1, εδάφιο α΄του ν. 2100/1952.
Και ερχόμαστε τώρα στις 4 αγωγές εναντίον της Μονής για τους Αρκιούς. Προ μηνών για αντίστοιχες υποθέσεις, το ίδιο κράτος είχε φάει τα μούτρα του, και δυστυχώς επανέρχεται, δείχνοντας την υποκρισία του για άλλη μια φορά.
Και δεν πέρασαν δύο μήνες από τότε που ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Κουρουμπλής στους Αρκιούς, όταν του έθεσαν το πρόβλημα οι κάτοικοι είπε: «τι θέλει το κράτος, παίρνοντάς σας τα οικόπεδα να φύγετε και οι υπόλοιποι από αυτόν τον τόπο;» Παρά λοιπόν τα λεγόμενα του υπουργού ότι το ελληνικό κράτος δεν τα διεκδικεί έχουμε αυτό το μπαράζ των αγωγών και με αφορμή και βάση τους δασικούς χάρτες εφαρμόζει μια καλά οργανωμένη παρεμβατική πολιτική κατάληξη της οποίας θα είναι: Μετά από λίγο και αφού περιέλθουν στην κατοχή του κράτους θα τα αποχαρακτηρίσει και θα τα μοσχοπουλήσει για να γεμίσει τα άδεια ταμεία του ΤΑΙΠΕΔ.
Τι κάνει ο κόσμος; Τι κάνει ο Δήμος; Τι κάνει η Μονή; Τι κάνει το Πατριαρχείο;
Παίρνω αφορμή από το τελευταίο, το ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ γιατί επιτέλους πρέπει να παίξει το ρόλο που του αρμόζει.
Αν διαβάσει κάποιος το αιτιολογικό αμφισβήτησης της ιδιοκτησίας της Μονής τόσο στην Πάτμο όσο και στους Αρκιούς με δέος θα διαπιστώσει ότι υπάρχει άρνηση της ιστορικής αλήθειας και πραγματικότητας αυτής που σεβάστηκαν ακόμη και οι Οθωμανοί κατακτητές.
Αναφέρεται λοιπόν: ότι τα χρυσόβουλα δεν συνιστούν νόμιμους τίτλους κτήσεως κυριότητας κατά παράγωγο τρόπο αλλά μόνο συνδυαζόμενα με πράξεις νομής μπορούν να προσπορίσουν δικαίωμα κυριότητας με πρωτότυπο τρόπο.
Οι ΧΡΥΣΟΒΟΥΛΟΙ ΛΟΓΟΙ δεν αποτελούν νόμιμους τίτλους κτήσεως κυριότητας και παρά το γεγονός ότι εμφανίζονται ως ες αεί, αυτές με το τελευταίο χρυσόβουλο φτάνουν μέχρι το 1329. Αυτές και άλλες ανιστόρητες θέσεις αναφέρονται.
Όμως αν είναι έτσι τότε γιατί στο Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 18 παράγραφο Β, ρητά αναφέρεται περί του αναπαλλοτρίωτου της περιουσίας του ευαγγελιστή Ιωάννη στη Μονή Πάτμου;
Το Πατριαρχείο λοιπόν και ειδικά ο Παναγιότατος Πατριάρχης μας κάποτε θα πρέπει να αντιδράσει.
Και επειδή δεν εκτιμήθη ότι ο πρ. ηγούμενος Αμφιλόχιος Καμίτσης που έκανε τις αγωγές εναντίον του ελληνικού δημοσίου προστατεύοντας την περιουσία της Μονής καθαιρέθη, πρέπει να μάθουμε τελικά:
Ο σημαντικότερος φορέας της βυζαντινής αυτοκρατορίας και συνεχιστής της, πως άραγε αισθάνεται που αμφισβητούνται όλα τα χρυσόβουλα των βυζαντινών αυτοκρατόρων της βασιλεύουσας;
Βέβαια για μεν το Μοναστήρι και την περιουσία του το παρήγορο είναι ότι σχεδόν επί καθημερινής ή εβδομαδιαίας βάσης εκδικάζονται αγωγές του ελληνικού δημοσίου εναντίον της Μονής και όλες απορρίπτονται, επειδή ήδη υπάρχει δεδικασμένο προηγούμενων αποφάσεων με τις οποίες τα ελληνικά δικαστήρια ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ την περιουσία της Μονής και εν πολλοίς ΑΚΥΡΩΝΟΥΝ τις ανιστόρητους ισχυρισμούς του ελληνικού δημοσίου περί της μη ισχύος των χρυσόβουλων λόγων.
Πιθανόν και ως εκ τούτου δεν προβαίνει σε άσκηση εφέσεων αφού είναι σίγουρο ότι λόγω του δεδικασμένου θα τις χάσει. Για το ΔΗΜΟ όμως είναι διαφορετικά και ισχύει η παροιμία: «Πηγαίνει ξυπόλυτος στ’ αγκάθια», επειδή, ούτε χρυσόβουλα έχει, ούτε επίσημο παραχωρητήριο έχει, ούτε άρθρο του συντάγματος που να προστατεύει την περιουσία του έχει.
Και τι έχει μόνο; Το περίφημο πια ΝΟΤΑΡΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ με τις 60 υπογραφές με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα, και φυσικά ποτέ δεν του παραχωρήθηκε δικαίωμα κυριότητας, αλλά μόνο χρήσης. Και αυτό «παίζεται»
Πάντως μένουμε με την ικανοποίηση, τουλάχιστον για όσους γνωρίζουν ότι όλοι οι κατακτητές σεβάστηκαν την περιουσία της Μονής. Η δε δωρεά του Μωάμεθ του Πορθητή, η μεγάλη καντήλα, που υπάρχει στο σκευοφυλάκιο της Μονής θα θυμίζει πάντα τη ρήση: ότι «το ελληνικό κράτος βγάζει μόνο του τα μάτια του. Ή μήπως και ο Δήμος»
Σα δε ντρεπόμαστε λιγάκι…
Μήπως ήλθε ο καιρός να ξυπνήσουμε από το λήθαργο;
