Σε λίγες ημέρες ολοκληρώνεται ακόμα μια σχολική χρονιά, που και φέτος κύλησε με αρκετά προβλήματα.
Στην Ελλάδα της κρίσης, τα προβλήματα στη δημόσια και δωρεάν (;) Παιδεία, είναι ουσιαστικά ίδια με αυτά και προ κρίσης εποχών. Κενά δασκάλων, ελλείψεις καθηγητών σε συγκεκριμένες ειδικότητες, προβληματικά κτήρια και όπως είναι λογικό –αν και δεν έχει καμία σχέση με την λογική- στα μικρά νησιά τα προβλήματα, είναι πάντα μεγαλύτερα.
Καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν έγινε στον τομέα της Παιδείας. Ο κάθε υπουργός έρχεται εφαρμόζει ένα δικό του σχέδιο και φεύγει, χωρίς πλάνο και χωρίς προγραμματισμό. Τα προβλήματα παραμένουν τα ίδια.
Οι προτάσεις του πρωθυπουργού για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, με κύριους άξονες την ενίσχυση των δημοτικών σχολείων, την αναβάθμιση του Λυκείου, την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων, την ενίσχυση των ΑΕΙ και ΤΕΙ με πόρους και θεσμικές αλλαγές και την επένδυση στην έρευνα και στην τεχνογνωσία εξαγγέλθηκαν άρον άρον. Τόσο βιαστικά και τόσο πρόχειρα, που μόνο αναστάτωση και σύγχυση προκάλεσαν, χωρίς να αφήνουν ελπίδα ότι θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.
Τα παιδιά φοιτούν σε «κλουβιά», γυμνάζονται σε ακατάλληλους έως επικίνδυνους χώρους, μαθαίνουν από νωρίς να παπαγαλίζουν, δεν αναπτύσσουν καμία άλλη δραστηριότητα εντός του σχολείου και όλη τους τη σχολική διαδρομή, προετοιμάζονται για τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα υστερεί σε σχέση με αυτά άλλων χωρών αλλά κανείς μέχρι σήμερα από όσους έχουν θητεύσει στο Υπουργείο Παιδείας, δεν προσπάθησε ή δεν τόλμησε να το εκσυγχρονίσει.
Ακόμα και τα νέα σχολικά κτήρια, είναι προσαρμοσμένα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, αν και θα έπρεπε να ισχύει το ακριβώς αντίθετο.
Σε άλλες χώρες, τις ανεπτυγμένες, επενδύουν στην Παιδεία, στην μάθηση, στην μόρφωση, στην εκπαίδευση. Εμείς επιμένουμε αναχρονιστικά. Τα σχολεία μας δεν έχουν καν υπολογιστές στις τάξεις και τα laptop ή notebook οι μαθητές τα χρησιμοποιούν για παιχνίδια ή για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ολοκληρωμένο εργαλείο εκπαίδευσης.
Η Ελλάδα, με βάση έρευνα που έγινε τον Αύγουστο του 2014, με πρωτοβουλία του Βρετανικού εκδοτικού οίκου Pearson, βρίσκεται στην τελευταία θέση όλων των Ευρωπαϊκών χωρών, στα θέματα παιδείας και ανάπτυξης του εκπαιδευτικού της συστήματος, ενώ σε έρευνα που έγινε σε 40 χώρες παγκοσμίως κατέχει την 37η θέση και βρίσκεται στην ίδια «ομάδα» με χώρες όπως η Ινδονησία, το Μεξικό και η Βραζιλία…
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που επισκέφθηκα σχολείο στην Γερμανία, περίπου δύο δεκαετίες πίσω. Αυτά που είδα τότε σε εκείνο το σχολείο, ακόμα κι αν εφαρμόζονταν στην Ελλάδα σήμερα, θα ήταν πρωτοποριακά σε σχέση με το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο έχει παραμείνει στάσιμο εδώ και χρόνια.
Στην εποχή της τεχνολογίας, εμείς ακόμα χρησιμοποιούμε πίνακα, κιμωλίες και σφουγγάρι για να δώσουμε στα παιδιά μας βάσεις και εχέγγυα να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ «οι κακές πολιτικές και πρακτικές στην Παιδεία αφήνουν πολλές χώρες σε μία μόνιμη κατάσταση οικονομικής ύφεσης». Οπως σημειώνεται, η βελτίωση της Παιδείας θα παρείχε «μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη που θα είναι φαινομενικά». Για παράδειγμα, αν όλα τα παιδιά στην Ελλάδα λάβουν τη βασική εκπαίδευση, τότε το ΑΕΠ της εκτιμάται ότι θα αυξηθεί 285%.
Κι όπως είπε ο Αδαμάντιος Κοραής, «πολιτεία που δεν έχει σαν βάση της την παιδεία, είναι οικοδομή πάνω στην άμμο»…
Α-τυπος και υπογραμμός: Οικοδομή στην άμμο
