Ηθικά και συναισθηματικά οδυνηρή αναντιστοιχία λόγων και πραγματικότητας, όσον αφορά την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα, διαπιστώθηκε με ευθύνη κυρίως της κυβερνητικής πλειοψηφίας, κατά τη συζήτηση των νέων μνημονιακού χαρακτήρα μέτρων στη Βουλή, στο πλαίσιο της έγκρισης του πολυνομοσχεδίου για την δεύτερη αξιολόγηση.
Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτος και η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεανώ Φωτίου με παρεμβάσεις τους για το συγκεκριμένο θέμα, κατέδειξαν πως απέχει η σκέψη τους από την γεμάτη πιεστικές ανάγκες ελληνική πραγματικότητα, ενώ και η αντιπολίτευση στο σύνολό της επέδειξε αδικαιολόγητα χαμηλά αντανακλαστικά ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα.
Το, ίσως, σημαντικότερο κεντρικό πολιτικό συμπέρασμα που μόνο ανησυχία μπορεί να εκπέμψει είναι πως η κυβέρνηση αν και εμφανίζεται να έχει γνώση των εκρηκτικών διαστάσεων που έχει προσλάβει εδώ και τρία χρόνια το σοβαρό πρόβλημα της σίτισης παιδιών που πηγαίνουν σχολείο, όχι μόνο παραπέμπει τη λήψη εκτεταμένου σχεδίου αντιμετώπισής του μετά το 2019, αλλά και το εντάσσει ουσιαστικά στο γενικό «κάδρο» των μνημονιακών διαπραγματεύσεων με τους Θεσμούς. Και ακόμα χειρότερα: Νομοθέτησε κατά τρόπο τέτοιον, ώστε ακόμα και το πόσα γεύματα και με ποιό περιεχόμενο ουσιαστικά, είναι κάτι το οποίο εκτός των άλλων θα αποφασίζει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μια περίοδο, μάλιστα, που υποτίθεται δεν θα έχει λόγο παρέμβασης στα ελληνικά πράγματα αφού «θα βγούμε» από τα μνημόνια το 2018!
Μετά από 2 χρόνια και βλέπουμε…
Η πρώτη αρνητική έκπληξη ήρθε διά στόματος του επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου, στη συνεδρίαση των αρμόδιων Επιτροπών, την περασμένη Δευτέρα. Ο κ. Τσακαλώτος προκειμένου να υπογραμμίσει τη σπουδαιότητα της κυβερνητικής απόφασης να εντάξει τα σχολικά γεύματα στο πακέτο των «αντιμέτρων», επικαλέστηκε την τελευταία Εκθεση της UNICEF για την κατάσταση των Παιδιών στην Ελλάδα, για να σημειώσει μεταξύ άλλων: «Το ποσοστό παιδικής φτώχειας, από το 20,7% το 2009, φτάνει το 55,1% το 2014. Το 2015, σχεδόν ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα, ζουν σε συνθήκες υλικής αποστέρησης, δηλαδή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν συγκεκριμένα βασικές ανάγκες».
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, ο κ. Τσακαλώτος επιτέθηκε με σφοδρότητα στην αντιπολίτευση, υποστηρίζοντας ότι η περιγραφόμενη και από τη συγκεκριμένη Εκθεση κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα, δεν δικαιολογεί την εκ μέρους των κομμάτων της αμφισβήτηση της αναγκαιότητας λήψης μέτρων όπως αυτό για την επέκταση του προγράμματος σχολικών γευμάτων. Ετσι, όμως, στο βωμό της εξυπηρέτησης επικοινωνιακών σκοπιμοτήτων και της πολιτικής αντιπαράθεσης, χάθηκε η επαφή με την πραγματικότητα: Το σχεδόν ένα στα δύο παιδιά στην Ελλάδα που ζει (βάσει στοιχείων του 2014) σε συνθήκες υλικής αποστέρησης – όπως ο ίδιος είπε χαρακτηριστικά, πώς θα περιμένει έως το 2019, δηλαδή άλλα δύο χρόνια και μάλιστα δίχως να είναι σίγουρο ότι θα δει γεύμα στο σχολείο του;
Ούτε ο κ. Τσακαλώτος, ούτε όμως και ο πρωθυπουργός στις ομιλίες τους δεν έκριναν σκόπιμο να επιχειρηματολογήσουν επ’ αυτού. Δεν είπαν το γιατί αφού είναι, και το παραδέχονται, τόσο αφόρητα πιεστικές οι ανάγκες σίτισης των παιδιών σήμερα, δεν λαμβάνουν άμεσα-τώρα το μέτρο στήριξής τους;
Γεύματα «συντροφικότητας»!
Η δεύτερη αρνητική έκπληξη, που έκανε ακόμα πιο γκρίζα την κυβερνητική εικόνα, ήρθε διά της αρμόδιας για την Κοινωνική Αλληλεγγύη, αναπληρώτριας υπουργού. Η κυρία Φωτίου στην δική της ομιλία παρουσίασε την παροχή σχολικών γευμάτων, όχι ως στοιχειώδη κίνηση αντιμετώπισης του παιδικού υποσιτισμού, αλλά σαν σχέδιο ενίσχυσης της κοινωνικοποίησης των παιδιών: «Το 50% των ελληνικών οικογενειών που έχουν παιδιά από έξι έως δεκαπέντε χρονών στο δημοτικό και στο γυμνάσιο θα έχουν σχολικά γεύματα. Είναι στη φτώχεια όλοι αυτοί και στην ακραία φτώχεια; Είναι τετρακόσιες πενήντα χιλιάδες παιδιά. Είναι ντροπή σας να λοιδορείτε τα σχολικά γεύματα. Τα σχολικά γεύματα είναι άλλη κουλτούρα στο ελληνικό σχολείο. Είναι αυτό που δημιουργεί νέες αρχές συντροφικότητας και σχέσεις μεταξύ των παιδιών», είπε η κυρία Φωτίου.
Από την άλλη πλευρά, στην κοινοβουλευτική συζήτηση του περασμένου τετραημέρου, η αντιπολίτευση δεν ανέδειξε ως έπρεπε το συγκεκριμένο σοβαρότατο κοινωνικό ζήτημα, ενώ καταγράφηκε εν μέσω κλίματος πολιτικής σύγκρουσης, πιθανώς εκ παραδρομής, και μια «παραφωνία»: οπ βουλευτής του ΚΚΕ Ι.Δελλής, σε μια προσπάθεια να εμφανίσει τον κ. Τσακαλώτο ότι κάνει επιλεκτική χρήση στοιχείων, του είπε: «Τη φετινή έκθεση της, που λέει ότι η παιδική φτώχεια καλπάζει -μισό εκατομμύριο παιδιά ζουν μέσα στη φτώχεια- αυτή την έκθεση δεν τη διαβάσατε»; Η Εκθεση που επικαλέστηκε ο υπουργός Οικονομικών είναι δημοσιευμένη από τη φέτος, το 2017, και έχει τα προαναφερθέντα στοιχεία για το 2014.
Ανεπάρκειες
Η στάση του πολιτικού προσωπικού, ωστόσο, αναδεικνύει και τις λοιπές ανεπάρκειες που στιγματίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Στις ετήσιες Εκθέσεις υπάρχουν προτάσεις όπως:
ΠΡΩΤΟΝ, Ανάπτυξη παιδικοκεντρικής δημοσιονομικής πολιτικής, με την διαμόρφωση και ιδιαίτερου κωδικού στον προϋπολογισμό για τη χρηματοδότηση του συνόλου των κρατικών πολιτικών που αφορούν στο παιδί.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, Φορολογική ελάφρυνση των οικογενειών με παιδιά και ιδιαίτερα των μονογονεϊκών και των πολύτεκνων, οι οποίες εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα φτώχειας.
ΤΡΙΤΟΝ, κατάρτιση ολοκληρωμένης (και όχι αποσπασματικών μέτρων) εθνικής στρατηγικής για την καταπολέμηση της παιδικής φτώχειας, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος για μείωσή της στο 18% το 2020, σύμφωνα με το στόχο της στρατηγικής «Ευρώπη 2020».
Σημειώνεται, τέλος ότι σχεδόν από την αρχή της κρίσης, επισημαίνεται διαρκώς ότι χρειάζεται να υπάρξει και επιτέλους να εφαρμοστεί ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης στη χώρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Εχουν υπάρξει προσχέδια αλλά έχουν «χαθεί» σε συρτάρια. Το τελευταίο, βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, έως τις 12 Ιουνίου, και είναι φυσικά άγνωστο το πότε και αν θα πάρει την οδό της νομοθέτησης – και ακόμα περισσότερο, της εφαρμογής του, αν ποτέ ψηφιστεί.
Καθημερινή
