Χανιά, 1
Η γη της Κρήτης υποδέχθηκε για πάντα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στην τελευταία πράξη για το «ύστατο χαίρε» σε έναν από τους σπουδαιότερους πολιτικούς άντρες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Πλέον βρίσκεται δίπλα στην αγαπημένη του Μαρίκα, στο σημείο που είχαν διαλέξει μαζί πριν δεκατρία χρόνια για να περάσουν την αιωνιότητα, στο Δημοτικό Νεκροταφείο του Αργουλιδέ, στο Ακρωτήρι Χανίων.
Με ριζίτικα ο
τελευταίος χαιρετισμός
Η Κρήτη τον αποχαιρέτησε με το ριζίτικο τραγούδι του Αητού, (Σε Ψηλό Βουνό). Γύρω από τον τάφο του, πλάι στη Μαρίκα, στο νεκροταφείο του Αργουλιδέ, είχαν σταθεί βρακοφόροι με τα χαρακτηριστικά μαύρα μαντήλια στο κεφάλι και τραγούδησαν το ριζίτικο, που λέει:
Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν’ αητός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν’ ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα
από τ’ ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε ήλιε ανάτειλε.
Ο αποχαιρετισμός συνεχίσθηκε με μαντινάδες, που έλεγαν:
Καινούργιο σπίτι έφτιαξες στ’ Αργουλιδέ τα μέρη
Οι φίλοι σ΄αποχαιρετούν κι η οικογένειά σου
Ωχου πλάι στη Μαρίκα σου που χες μες στην καρδιά σου
Ωχου τώρα πριν σε κατεβάσουμε στο νέο σπιτικό σου,
σου τάζουμε πρωθυπουργό να κάνουμε το γιο σου
Πάντοτε θα μας οδηγείς μέχρι να στέκει η χώρα
Καλό ταξίδι πρόεδρε κι αθάνατε εθνάρχη
Η κατσούνα του
Ακολούθως, το στρατιωτικό άγημα έριξε τιμητικές βολές, ενώ ο έχων το γενικό πρόσταγμα ανώτερος αξιωματικός παρέδωσε στον γιο του Κυριάκο Μητσοτάκη τη σημαία με την οποία ήταν σκεπασμένο το φέρετρο και τα παράσημά του, ακολούθως, στην κόρη του Ντόρα Μπακογιάννη. Ο εγγονός του Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης εναπόθεσε πάνω στο φέρετρο την κατσούνα του παππού του, πριν η γη της Κρήτης τον σκεπάσει για πάντα.
Ο αποχαιρετισμός της
Ντόρας Μπακογιάννη
Τον πατέρα της αποχαιρέτησε η Ντόρα Μπακογιάννη: «Είμαστε όλοι εδώ. Όλη η οικογένεια, μα πάνω απ’ όλα οι φίλοι σου που στάθηκαν δίπλα σου. Και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Όλοι αυτοί που ακουμπούσες και ακουμπούσαν πάνω σου. Μίλησαν πολλοί για σένα και μίλησαν καλά. Σήμερα είμαστε εδώ για να σου πούμε το μεγάλο ευχαριστώ και το πικρό αντίο. Σε ευχαριστούμε για την ανθρωπιά σου, για τη λεβεντιά σου, για όσα μας δίδαξες με το παράδειγμά σου. Να αγαπάμε την Κρήτη. Να τιμούμε το λόγο μας, το χρέος και την ευθύνη μας. Για την αγάπη και την αισιοδοξία σου. Όταν σου είπαμε ότι ο τόπος δεν πάει καλά μας είπες έχω πίστη στους Έλληνες, ότι έχεις εμπιστοσύνη στους Έλληνες. Σε ευχαριστούμε γιατί μας δίδαξες να λυγίζουμε, αλλά να μη σπάμε. Σ’ ευχαριστούμε γιατί μας δίδαξες δύναμη.
Πού να τη βρω τη δύναμη; Ισως να είμαι η πιο ακατάλληλη να μιλάω αυτή την ώρα. Πού να βρω λόγια, στέκονται κόμποι στο λαιμό μου οι λέξεις. Δεν δείλιασες ποτέ, σε όλες τις μικρότητες και τους δειλούς, τους λίγους. Δεν χώρεσες ποτέ σε όλα εκείνα που είπαν ότι δεν ακούγονταν καλά, δεν λύγισες. Ησουν ψηλός, βλέπεις. Δεν χώρεσες. Ήσουν πάντα εκεί. Δε χώρεσε και η αγάπη σου. Για τον τόπο σου. Για το λαό. Για τη μάνα μας κυρίως. Για μας. Σήκω απάνω ψηλέ περήφανε πατέρα μου. Σήκω πάνω γιατί άδειασε ο τόπος. Θα μείνουν τα βουνά απερπάτητα. Σήκω απάνω γιατί άδειασε ο τόπος. Λίγο απάνω. Λίγο ακόμα να μας βγάλεις στο ξέφωτο. Σήκω απάνω…»
