Με την υπ’ αρίθμ. 342/2017 απόφαση του 2ου Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου απορρίφθηκε, για τυπικό λόγο, η αγωγή ενός συνταξιούχου, κατοίκου Κρεμαστής, κατά του Ελληνικού Δημοσίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με την οποία προσβάλλονται ως αντισυνταγματικές και αντίθετες στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οι περικοπές των συντάξεων (κυρίων και επικουρικών) και του εφάπαξ (που έγιναν στο πλαίσιο της μνημονιακής νομοθεσίας).
Όπως έγραψε η «δημοκρατική», ο Ροδίτης συνταξιούχος εξέθεσε μεταξύ άλλων στην αγωγή του ότι από το έτος 2001 ελάμβανε μια αξιοπρεπή σύνταξη ύψους 1.800 ευρώ τον μήνα αφού είχε συμπληρώσει 31 έτη υπηρεσίας στο Λιμενικό Σώμα.
Είχε ρυθμίσει τον οικονομικό του προϋπολογισμό για να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις για την διαβίωση του ίδιου, της 55χρονης άνεργης συζύγου του και του 33χρονου ανάπηρου σε ποσοστό 65% υιού του. Τόνισε ότι για να αντεπεξέλθει στα έξοδα νοσηλείας και περίθαλψης του παιδιού του αναγκάστηκε να συνάψει δάνεια ύψους 340.000 ευρώ περίπου, έχοντας προγραμματίσει την αποπληρωμή τους από τη σύνταξή του.
Μετά τη μείωση της σύνταξής του, αναγκάζεται να καταπιέζεται οικονομικά αλλά και ψυχικά, αδυνατώντας να αντεπεξέλθει στα έξοδα διαβίωσης του ίδιου και των μελών της οικογένειάς του.
Επεσήμανε επίσης ότι η σύνταξη, που ελάμβανε, ήταν ανταποδοτική διότι οι κρατήσεις από το μισθό του ήταν μεγάλες. Τον Ιούλιο του 2001 ελάμβανε ακαθάριστο μισθό ύψους 611.000 δρχ και οι κρατήσεις για τη σύνταξη του ανέρχοντο στις 252.000 δρχ.. Το 2009 και 2010 οι κρατήσεις ανέρχοντο στο ποσό των 7.000 ευρώ ετησίως.
Στην ίδια αγωγή τόνιζε ότι όλοι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και πολλοί οικονομολόγοι διεθνούς κύρους, έχουν δηλώσει ότι το πρώτο μνημόνιο, που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα, έχει αποτύχει, πως προχωρά η εφαρμογή του δεύτερου, βάσει νέας δανειακής σύμβασης που υπάγεται στο Βρετανικό Δίκαιο, κι ότι αν θα βγεί η χώρα από αυτό το τούνελ, αυτό δεν προβλέπεται να γίνει πριν το 2042 και ο ίδιος θα έχει πλέον… πεθάνει!
Το δικαστήριο με την απόφαση που εξέδωσε απέρριψε την αγωγή διότι αυτή υπεγράφη από τον ίδιο τον ενάγοντα, ο οποίος κατέθεσε το εισαγωγικό δικόγραφο στη Γραμματεία του Δικαστηρίου, υπογράφοντας και την σχετική πράξη κατάθεσης (αρ. 243/26-7-2012), συνοδευόμενο από ένα αντίγραφο (του δικογράφου), ομοίως, υπογεγραμμένο μόνο από τον ενάγοντα. Το Δικαστήριο, λαμβάνοντας ειδικότερα υπ’ όψιν ότι : α) εφόσον ούτε το δικόγραφο της κρινόμενης αγωγής ούτε η οικεία πράξη κατάθεσης (ΣτΕ 1350/2000, 3127/1998) ή άλλο έγγραφο του χρόνου κατάθεσης του εισαγωγικού δικογράφου υπογράφονται από δικηγόρο, η δε έλλειψη αυτή δεν αναπληρώνεται από τη μεταγενέστερη κατάθεση σχετικών υπομνημάτων (στις 5-12-2016, 8-12-2016, 15-12-2016 και 16-12-2016) υπογεγραμμένων από τον δικηγόρο Ιωάννη Παντελίδη ούτε από την παράσταση αυτού στο ακροατήριο (ΣτΕ 1032/2009, 2116/2006, 5817/1995), β) από τα στοιχεία της δικογραφίας δεν προκύπτει ότι ο ενάγων είναι δικηγόρος και γ) η ένδικη διαφορά δεν περιλαμβάνεται μεταξύ εκείνων, στις οποίες, κατά τα άρθρα 45 παρ. 5 και 27 παρ. 2 του Κ.Δ.Δ., είναι δυνατή η υπογραφή του σχετικού δικογράφου από μη δικαστικό πληρεξούσιο, κρίνει ότι το επίμαχο δικόγραφο είναι άκυρο και συνεπώς η κρινόμενη αγωγή πρέπει, κατά τον αυτεπάγγελτο έλεγχο του Δικαστηρίου, να απορριφθεί ως απαράδεκτη.
Απερρίφθη για τυπικούς λόγους η προσφυγή συνταξιούχου της Ρόδου
