Ως τα 11 δισ. ανεβαίνει ο πήχης για τη δόση στην Αθήνα. Πώς διαμορφώνονται τα δεδομένα για το χρέος και την προσδοκία για ένταξη στο QE. Οι πολιτικές δυσκολίες, η γαλλική πρόταση και οι διαρροές πριν την συνάντηση.
Από κει και πέρα, αρχίζουν τα δύσκολα. Τη δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με την οποία προδιέγραφε συμφωνία στο Eurogroup, ανέλαβε χθες το απόγευμα να «μεταφράσει» κοινοτικός αξιωματούχος. Η «μετάφραση» αναδεικνύει τις πολιτικές δυσκολίες αποδοχής της συμφωνίας η οποία αναμένεται να βρεθεί στο τραπέζι του Eurogroup.
Η βάση της, είναι ακριβώς η ανακοίνωση του περυσινού Μαϊου, περί βραχυπρόθεσμων (υλοποιούνται ήδη) μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων (αν χρειαστεί) μέτρων. Σύμφωνα με τον κοινοτικό αξιωματούχο, τα μεσο-μακροπρόθεσμα μέτρα για το χρέος όχι μόνο θα εφαρμοστούν μετά το τέλος του προγράμματος το 2018, αλλά τότε θα συγκεκριμενοποιηθούν στις λεπτομέρειές τους. Αν χρειαστεί(;).
Για να μην υπάρξει η παραμικρή παρανόηση μάλιστα, ο ίδιος προσέθεσε χθες στις Βρυξέλλες: «υπάρχουν αρκετοί, στον Τύπο κυρίως, που νομίζουν εσφαλμένα ακόμα ότι οι αποφάσεις θα ληφθούν σε αυτό το Eurogroup. Ελπίζω πως δεν βρίσκονται σε αυτό το δωμάτιο και σε αυτή την πόλη».
Με τα έως τώρα δεδομένα, κάποιες λεκτικές βελτιώσεις στο ανακοινωθέν του Μαϊου 2016, είναι αναμενόμενες. Δεν δείχνουν να οδηγούν όμως ούτε σε ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (το Bloomberg χθες μετέδωσε επικαλούμενο αρμόδια πηγή ότι η ένταξη στο QE δεν φαίνεται στον ορατό ορίζοντα), ούτε σε πλήρη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.
Αντίθετα, το επικρατέστερο σενάριο προβλέπει ημι-συμμετοχή του Ταμείου χωρίς χρηματοδότηση, μέχρι να υπάρξει η ποσοτικοποίηση των μέτρων για το χρέος.
Αν ο κοινοτικός αξιωματούχος μεταφέρει με ακρίβεια την προβολή των αποφάσεων του Eurogroup αύριο, η συμμετοχή του ΔΝΤ στο Ταμείο δεν πρόκειται να έρθει πριν τον Σεπτέμβριο του 2018, μετά τη λήξη του προγράμματος, εγείροντας εύλογα ερωτηματικά γιατί να μπει με χρηματοδότηση σε ένα πρόγραμμα το οποίο θεωρητικά θα έχει ήδη τελειώσει… Ο Σεπτέμβρης του 2018 όμως απέχει ακόμα πολύ.
Προς το παρόν, επισήμως, ΔΝΤ και ευρωζώνη διαφωνούν αναφορικά με τις προβλέψεις ανάπτυξης τα χρόνια που θα ακολουθήσουν έως το 2060. Και αυτή εμφανίζεται να είναι η βασική τους διαφορά στις προσπάθειες εκπόνησης κοινά αποδεκτής ανάλυσης βιωσιμότητας χρέους.
Ο αξιωματούχος εξήγησε χθες ότι η διαφωνία μεταξύ της ευρωζώνης και του ΔΝΤ δεν αφορά τα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, τα οποία θα εφαρμοστούν το 2018, μετά το τέλος του προγράμματος στη βάση μιας ανάλυσης της βιωσιμότητας του χρέους που θα γίνει τότε, αλλά τις υποθέσεις και τις προβολές για την ανάπτυξη, καθώς και τους στόχους για πρωτογενές πλεόνασμα που θα πρέπει να επιτύχει η Ελλάδα στο μέλλον.
Εδώ υπεισέρχεται το γαλλικό μοντέλο λύσης, με διασύνδεση των μελλοντικών παρεμβάσεων χρέους με τον προβλεπόμενο ρυθμό ανάπτυξης. Η πρόταση, χαρακτηρίστηκε δύσκολη από τον ίδιο τον εμπνευστή της Μπρούνο Λεμέρ.
Η πρόταση θα βρίσκεται στο τραπέζι στη συνεδρίαση του Eurogroup, εκφράζονται όμως -τουλάχιστον- επιφυλάξεις από αρμόδιες πηγές για το κατά πόσο θα μπορούσε να οδηγήσει σε πραγματική λύση του προβλήματος ή απλώς να συμβάλλει στην αναβολή της επίλυσής του.
Έλενα Λάσκαρη-euro2day.gr
