Σ ‘ευχαριστώ που υπήρξες δάσκαλος της εφηβείας μου. Με το πρώτο άκουσμα,δώρο του πατέρα ,εκείνον τον δίσκο από βινύλιο:»Το χαμόγελο της Τζοκόντα». Σ ‘ευχαριστώ που ήσουν αιτία από τότε να ξεχωρίζω και να αποκλείω τους «δήθεν επώνυμους» απ’ τη ζωή μου.΄ Ηξερες καλά να δείχνεις δόντια, να αποκαλύπτεις πάθη, ελαττώματα, γοητευτικές ατέλειες, μέλη ελλιπή, μιας οντότητας που παραδεχόταν πως ήταν ικανή για τα καλύτερα και τα χειρότερα,ταυτόχρονα. Ποτέ δεν καταδέχτηκες να υποδυθείς τον αναμάρτητο. Θυμάμαι την εφηβική μου κατάπληξη, όταν σε τηλεοπτική εκπομπή,(τότε που καθημερινά κάποιοι τον αποκαλούσαν κίναιδο) διάλεξες τρόπο χιουμοριστικό, αλλά και πολιτικό, για να επιβεβαιώσεις την ομοσεξουαλικότητα σου: «Οι Έλληνες καλλιτέχνες είναι είτε αριστεροί είτε ομοφυλόφιλοι -εγώ πάντως αριστερός δεν είμαι…» Μάθημα η κηδεία σου, εκείνο τον τον Ιούνιο του 1994. Δεν επέτρεψες παράτες, δεκάρικους, πολιτικάντικη διαχείριση και τηλεοπτικό κανιβαλισμό. Σ’ευχαριστώ που ακόμη κι από εκεί, από την “Οδό Ονείρων” που είσαι, μου φέρνεις “νερό στη χούφτα για να πιώ να ξεδιψάσω”, όταν διψασμένη και κουρασμένη τρέχω στις σκονισμένες στράτες αυτού του τόπου…Τα παιδιά του Σείριου,τα παιδιά της Λιλιπούπολης,τα παιδιά του Τρίτου σ’ευχαριστούν! “Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού… “.
Εις μνήμην (15.6.1994) του Μεγάλου Έλληνα, του Μεγάλος του Κόσμου, του ακριβού μας, Μάνου Χατζιδάκι.
