Γράφει
ο Νεκτάριος Καλογήρου
«Εσύ τί αισθάνεσαι όταν βλέπεις έναν πρόσφυγα;» Το ερώτημα έθεσε ευθέως προς τη «δημοκρατική» η νεαρή δασκάλα από τη Συρία, που εγκατέλειψε τη χώρα της, ταξίδεψε με κάθε μέσο και τώρα βρίσκεται στη Ρόδο, ως ενδιάμεση στάση για τη συνέχιση της πορείας της μέχρι τη Γερμανία, εκεί όπου ήδη βρίσκονται οι συγγενείς της. Το ερώτημα «εσύ τι αισθάνεσαι όταν βλέπεις έναν πρόσφυγα», ετέθη στη διάρκεια της έκθεσης φωτογραφίας «το κινητό μου, το ταξίδι μου» και η απάντηση που δόθηκε από τη «Δημοκρατική» δεν έχει τόση σημασία, καθώς στο βάθος τους τα λόγια της κοπέλας έκρυβαν την αγωνία για την αναγνώριση της αξιοπρέπειας που κρύβουν μέσα τους οι άνθρωποι αυτοί.
Η έκθεση «το κινητό μου, το ταξίδι μου» φιλοξενήθηκε για δύο ημέρες (19 & 20 Ιουνίου) στο κατάλυμα της Γαλλίας, στην οδό Ιπποτών της Μεσαιωνικής Πόλης, στο πλαίσιο των δράσεων που έγιναν σε όλο τον κόσμο για να τιμηθεί η παγκόσμια ημέρα προσφύγων. Στους εκθεσιακούς χώρους αναρτήθηκαν οι φωτογραφίες που είχαν στα κινητά τους οι πρόσφυγες δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο κοινό να καταλάβει και να πάρει μια μικρή γεύση από τις εικόνες και τις μνήμες που τους συνοδεύουν. Ιδιαίτερο χαρακτήρα στην έκθεση έδινε η παρουσία των ίδιων των «φωτογράφων», που εξηγούσαν το τι απεικόνιζε η κάθε εικόνα.
Μία δασκάλα από τη Συρία και μία από το Αφγανιστάν ήταν εκείνες που παρουσίασαν στη «δημοκρατική» τις φωτογραφίες από τα μέρη τους, τις τάξεις των σχολείων στις οποίες δίδασκαν και τους μαθητές τους. Οι τελευταίοι, στις φωτογραφίες, φαίνεται ξεκάθαρα να μην κρύβουν την αγάπη τους για το πρόσωπο που τη στιγμή εκείνη τα απαθανάτιζε. Τα λόγια των δύο δασκάλων ήταν γεμάτα υπερηφάνεια για τη δουλειά που έκαναν με τα παιδιά, αλλά και για το ότι κατάφεραν να φτάσουν σώες μέχρι τη Ρόδο και από δω να συνεχίσουν τη μακριά πορεία της ζωής τους. Τόσο η νεαρή από τη Συρία, όσο και η νεαρή από το Αφγανιστάν τόνισαν ότι «το όνειρό μας είναι να ξανασμίξουμε όλη η οικογένεια, αλλά και να δουλέψουμε ώστε να τεθεί ένα τέρμα στην αδικία που υπάρχει στον κόσμο».
Σε μια άλλη γωνιά της έκθεσης φιλοξενήθηκαν οι φωτογραφίες του «Α.», 32 ετών, από τη Συρία και σε αυτές απεικονίζονταν οι δυο του γονείς ανάμεσα στα ερείπια που απέμειναν μετά τους συνεχείς βομβαρδισμούς της πόλης του. Ο πατέρας και η μάνα με τα ελάχιστα που κατάφεραν να περισώσουν κινούνται σ’ ένα συνονθύλευμα απογοήτευσης και οργής. Μεταξύ των ελάχιστων αντικειμένων που έσωσαν ήταν και η φωτογραφία των δικών τους γονέων, που όπως περιέγραψε ο «Α.» δεν την αποχωρίζονται ποτέ, γιατί η μνήμη τους δίνει δύναμη για να συνεχίσουν.
«Εσύ τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις έναν πρόσφυγα;». Η απάντηση στο ερώτημα δεν έχει τόση σημασία, όσο η κατανόηση όλης της ανάγκης που κρύβεται πίσω από τις λέξεις αυτές για τοποθέτηση της αξιοπρέπειας των συγκεκριμένων προσώπων στη θέση που της πρέπει. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πρόσφυγες, είναι πρόσωπα που ξενιτεύτηκαν είτε από ανάγκη, είτε από πεποίθηση κόντρα στο πολιτικό καθεστώς της περιοχής τους. Από μόνη της αυτή η ανάγκη εμπεριέχει τόση αξιοπρέπεια και τόσο θάρρος ώστε είναι αδύνατο να περιγραφεί με μια και μόνη λέξη: «πρόσφυγας».
Πρέπει να σημειωθεί ότι τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της έκθεσης «το κινητό μου, το ταξίδι μου», έχουν αφαιρεθεί σκοπίμως από τις φωτογραφίες που δημοσιεύει σήμερα η «δημοκρατική». Η πολιτική προστασίας των προσώπων είναι από τις βασικές που ακολουθεί η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, αρμόδια για θέματα ασύλου και προσφύγων.
