Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Θα τολμήσω να παραθέσω την άποψή μου απο την δίκη μου οπτική, από την οπτική της ανελλιπούς και πολύχρονης προσπάθειας μα και παλι οσο σύντομα και κατανοητά γίνεται.
Ειναι ουκ ολίγοι ετούτοι που στις μέρες μας επικαλούνται το καλό του τόπου, του κάθε τόπου και φυσικά πρωτίστως το δικό μας και που πολλές φορές κρύβουν σ’αυτό το ‘καλο’ ίδια οφελη κυρίως.
Παρακολουθώ λοιπόν, και θα έλεγα άναυδος, τα φετινά τεκταινόμενα της τουριστικής περιόδου. Ωστόσο, όπως έχω ξαναπεί, αλλιώς αντιλαμβάνονται στην Ελλάδα την έννοια του τουρισμού κι αλλιώς στην Δωδεκάνησο.
Το κράτος, μέσω της εκάστοτε κυβέρνησης, είναι ο κυρίως υπεύθυνος για την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται το εθνικό προϊόν που ονομάζεται τουρισμός. Ενα μεγάλο κεφάλαιο και φυσικά απείρως υποσχόμενο για τον κρατικό κορβανά κάθε χώρας.
Οι εκάστοτε υπεύθυνοι δεν φρόντισαν ποτέ να διαχωρίσουν τις τουριστικές περιοχές της χώρας μας ανάλογα με τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους. Παρουσιάζεται το φαινόμενο, να χαρακτηρίζεται η χωρα μας απ’ άκρη σ’ άκρη ως τουριστική, έστω κι αν η σεζόν στην Χαλκιδική -ας πούμε- κρατάει μόνον 60 ημέρες και οι ασχολούμενοι με αυτήν, αντιλαμβάνονται το τουριστικό προϊόν ως παράπλευρη ενέργεια.
Σαν να μην έφθανε αυτό, η πατρίδα αντιμετωπίζει το ίδιο μια περιοχή όπως την Ρόδο, όπου επί 12μηνο μπορεί να δέχεται τουρίστες, με μια άλλη περιοχή κατώτερων υποδομών και δυνατοτήτων. Αντιμετωπίζει εξίσου την παράπλευρη ενέργεια με την μονοκαλλιέργεια και… ας μην γελιόμαστε, αφού στο φόντο κρύβονται επιδοτήσεις άνευ αντικρίσματος ή που το αντίκρισμα είναι τόσο χαμηλό, στα όρια του γελοίου!
Δεν είναι λίγες φορές που είδαμε σε επίσημους πίνακες να συγκρίνονται η Κρήτη με την Ρόδο, κάτι που δεν ευσταθεί διόλου γεωγραφικά, μα ευσταθεί μια χαρά αν μιλάμε για συμφέροντα!
Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούσαμε ή είδαμε ‘αναγκαστικα βαπτισμένες’ περιοχές ως τουριστικές δίχως να βλέπουμε το αντίτιμο ή τις δικές τους επενδυτικές αποδόσεις δεκαετίες μετά.
Μέσα σε όλο αυτό, το εκ βάσεως και νοοτροπίας λανθασμένο σύστημα, προσπαθούν οι τοπικές, υγιείς δυνάμεις να αντεπεξέλθουν στην δυσκολία και τις πιέσεις που χρόνο με τον χρόνο αντιμετωπίζουν και μάλιστα μέσα σε ένα κλίμα καχυποψίας και δυσπιστίας.
Συζητάμε το θέμα των παραλιών, όταν αυτό το θέμα με τα τοπικά κι άκρως επαγγελματικά δεδομένα, θα έπρεπε λογικά να είχε λυθεί αν όχι τον μήνα Φεβρουάριο, τουλάχιστον μέσα στον Μάρτιο. Όμως πάμε με τα ελληνικά δεδομένα, όπου η σεζόν σε πολλές περιοχές της χώρας ξεκινάει τον μήνα Ιούνιο όποτε εξ ου και το πρόβλημα. Θα πρέπει κάποιος να αποδείξει πως στην Ρόδο ή στα Δωδεκάνησα ο μήνας Ιούνιος αποτελεί μήνα αιχμής κι όχι εναρκτήριο μήνα της σεζόν.
Δεν περίμενα και δεν περιμένω να ισχύσει το «διαίρει και βασίλευε» που ως φαίνεται αρκετοί διακαώς ποθούσαν για τον τόπο μας. Ειναι λυπηρό να βλέπω συγκρούσεις μεταξύ επαγγελματιών, συγκρούσεις για τις οποίες ούτε οι ίδιοι, πραγματικά, φταίνε. Ίσως πίστεψαν στον ξένο, πως ο ξένος θα κοιτούσε τον τόπο μας καλύτερα απο εμάς. Είναι δυνατόν ποτέ; Είναι δυνατόν να νοιαστεί κάποιος για την αυλή του σπιτιού σου, εκτός απο εσένα ή, αν θέλετε, να την προσέξει καλύτερα από εσένα;
Μιλάμε για «κράχτες και κράξιμο» όταν η ίδια η πολιτεία δεν έχει οριοθέτησει πότε επακριβώς λαμβάνει χώρα η άγρα πελατών. Να σας πω εδώ, πως στην προηγούμενη δεκαετία, τα δικαστήρια βασίζονταν σε μια απόφαση του Εφετείου Σύρου, με βάση την οποία η παράβαση ήταν πλημμεληματική με πρόστιμο απο 1.000 έως 10.000€.
Αργότερα ήρθε ένας πρόχειρος, αφηρημένος, νόμος που την έκανε πταισματική και χωρίς να καθορίζει επακριβώς ποτέ υφίσταται άγρα. Κανείς ποτέ δεν ρώτησε και δεν είδε σε βάθος το φαινόμενο της άγρας όπως, νοητικά θα έλεγα, υφίσταται αυτή την στιγμή, που μας βολεύει να στοχεύουμε τον κάθε κακομοίρη και το κάθε επισιτιστικό κατάστημα, ασχέτως αν συμβαίνει και από άλλους επαγγελματίες όπως, χρυσοχόους, γουναράδες ,ταξιτζήδες, εμπόρους κλπ.
Θα ήθελα να σας θυμίσω το κατευθυνόμενο εμπόριο απο την εποχή των πενταημερων εκδρομών ακομα, όπου όλοι οι άλλοι θησαύριζαν εις βάρος των ντόπιων και φυσικά του τόπου, και που στο τέλος όταν έγινε γνωστό αυτό, ωσάν να ανακαλύφθηκε εκ νέου η Αμερική, τα ακούσαμε κι απο πάνω!
Το ίδιο εμπόριο στον τουρισμό δεν υπάρχει και τώρα; Ποιος ποτέ το κυνήγησε ή τόλμησε να πάει ενάντια; Βλέπεις στο λιμάνι πλοία-θηρία χωρητικότητας 5.000 και 5.500 επιβατών και την ίδια στιγμή η αγορά εντός των τοίχων θυμίζει ‘Μεγάλη Παρασκευη’!
Βλέπουμε μόνο το δέντρο! Έχουμε χάσει τόσο το δάσος!
Να σας θυμίσω εδώ πως πολλοί ανέφεραν την λέξη «ρεζίλι».
Δεν γίνεσαι ρεζίλι από τις επιλαμβανόμενες διακοπές ρεύματος; Από τις διακοπές και την ποιότητα του νερού; Από την αποκομιδή των σκουπιδιών; Να θυμίσουμε την κατάργηση ή υπολειτουργία της τουριστικής αστυνομίας όπως και της δημοτικής, σε έναν τόπο που αποκαλούν ναυαρχίδα του τουρισμού; Την κατασταση εντός των χώρων αλλά κι εκτός, των Μνημείων; Την κατάσταση του οδικού δικτύου; Τους αθίγγανους οι οποίοι ως άλλοι σερίφηδες συμπεριφέρονται κατά το δοκούν, παραμένοντας περιέργως στο απυρόβλητο, από όλες τις πολιτειακές βαθμίδες; Οταν η/ο υπουργός της χώρας σε επίσημες δηλώσεις ομιλεί για…’κεφάλια’ θέλοντας να δείξει τον αριθμό αφίξεων επισκεπτών;
Τα παραθέτω τελείως παραδειγματικά, αφού ολα αυτά εμείς τα φορτώσαμε σε έναν….23χρονο, χωρίς προς Θεού να θέλω να επικροτήσω τις οποίες τέτοιες ενέργειες.
Την ίδια στιγμή η πόλη έχει γεμίσει απο παράνομους όπου φυσικά ανθεί το παραεμπόριο, οι υποδομές καταρρέουν, κι εμείς το «ρεζίλι» το εντοπίζουμε μόνον στην πλατεία Ιπποκρατους! Έχουμε τόσο χαθεί!
Τελευταία δε, είδα και το δημοσίευμα που εμφάνιζε την Ελλάδα ως φθηνότερο προορισμό.
Ερωτώ, η Ελλάδα καλά κάνει, οι υποδομές κι ο επαγγελματισμός όμως της Ρόδου αντέχει τόσο φθηνά;
Εδώ να πούμε πως, μετά από τόσα κατά τ’αλλα rebrandings που χρειαζόμασταν επειγόντως κατά πολλούς, φθάσαμε να κάνουμε σλόγκαν το…’Ελάτε γιατί είμαστε φθηνοί’ ή να επιδεικνύουμε το ποσοστό της έκπτωσης. Τέτοιο marketing σε μια χώρα ή τόπο- κατα τ’αλλα πρωτοπόρο- δεν ξαναματαείδα!
Πόσα χρήματα άραγε ξοδέψαμε για να εφεύρουμε αυτό το τελευταίας ποιότητας marketing, αντί την ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας;
Τι απέγινε άραγε το «value for money» που διαρκώς άλλοι εδίδασκαν και διακαώς διαφήμιζαν;
Αντέχει καθε επιχείρηση να συνεχίσει την λειτουργία της υπό τις υφιστάμενες συνθήκες και υπό το δεδομένο προσδοκώμενο έσοδο και να το διαφημίζουν κιόλας ως επίτευγμα;
Αλήθεια, ποιος είναι ο επιχειρηματίας αυτός, ο επαγγελματίας αυτός, που θα επένδυε κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αν από πριν και σύμφωνα με τις μελέτες, εγνώριζε πως η πελατεία του η μελλοντική,το μέγιστο που μπορεί να ξοδέψει είναι 5 το πολύ 10€;
Το θαύμα, το όνειρό της Ρόδου, φίλοι και φίλες υπάρχει. Υπάρχει ακομα βαθιά μέσα στον κάθε Ρόδιο, στον κάθε Δωδεκανήσιο που έρχονται να του κάνουν μάθημα, γι αυτό με το οποίο γεννήθηκε και γνωρίζει από παιδί.
Αναλάβετε περισσότερο ευθύνη κι δείξτε εμπιστοσύνη στους εαυτούς σας, και λιγότερο στους κατα τ’αλλα ειδικούς, που έρχονται καθε φορά με σκοπό να σας αποδείξουν πως «τ’αμπελλοχώραφα» ηταν όντως των παππούδων σας κι ας προχωρήσουμε στην δημιουργική εξεύρεση λύσεων κι όχι στην στείρα επίδειξη πρόσκαιρων προβλημάτων.
