Συνέντευξη
στον Δημήτρη Γκαρτζώνη
Σε ηλικία μόλις 21 ετών έχει κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μονάχου που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες, ανακηρύχθηκε κορυφαία αθλήτρια για το 2016, σύμφωνα με την Παγκόσμια Ομοσπονδία της Σκοποβολής, ενώ είναι η μόνη Ελληνίδα που έχει κατακτήσει δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση Ολυμπιακών αγώνων (Ρίο 2016), ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Δράμα. Από πολύ νωρίς αγάπησε τη σκοποβολή και αιτία γι’ αυτό ήταν ο πατέρας της, αθλητής και μέλος της Εθνικής Ομάδας Σκοποβολής. Με σκληρή δουλειά, αυτοσυγκέντρωση, οικογενειακή στήριξη «γεύτηκε» πολλές επιτυχίες, προσωπικές και επαγγελματικές.
Ή Άννα Κορακάκη βρέθηκε πριν λίγους μήνες στη Ρόδο και βραβεύτηκε από την Περιφερειακή Αρχή για την προσφορά της στον Αθλητισμό.
Σε συνέντευξή της στη «δημοκρατική» μιλά για τις θυσίες και τους κόπους που απαιτεί ο πρωταθλητισμός, τα συναισθήματά της για την κατάκτηση των δύο ολυμπιακών μεταλλίων και τις εντυπώσεις της από τη Ρόδο.
• Σε συναντήσαμε πρόσφατα στη Ρόδο, όπου βραβεύτηκες από την Περιφερειακή Αρχή για την προσφορά σου στον Ελληνικό Αθλητισμό και τη σημαντική επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου κατέκτησες το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο. Πώς αισθάνεσαι με τέτοιες τιμητικές βραβεύσεις;
Είναι μεγάλη τιμή η κάθε αναγνώριση των προσπαθειών και των επιτυχιών μας. Πριν την επιτυχία οι κόποι του κάθε αθλητή δεν γίνονται ποτέ αντιληπτοί. Η αναγνώριση όσων έχω κάνει μέχρι τώρα, αποτελεί για εμένα ένα κίνητρο για να συνεχίσω να κάνω ό,τι κάνω…
Πριν τους Ολυμπιακούς του Ρίο, είχα κερδίσει αρκετά μετάλλια και παγκόσμια ρεκόρ, αλλά αυτό δεν το γνώριζε κανείς. Πέρα από κάποιους ανθρώπους σε τοπικό επίπεδο ή σε επίπεδο Ομοσπονδίας, κανείς άλλος δεν ήξερε την Άννα Κορακάκη. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση τη δική μου. Ισχύει σε πολλές περιπτώσεις αθλητών οι οποίοι αθόρυβα αγωνίζονται μέχρι τη στιγμή που θα έλθει η μεγάλη διάκριση για να γίνουν ευρέως γνωστοί…
• Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκες τη Ρόδο; Θα μπορούσες να προπονείσαι στο νησί;
Στη Ρόδο είχα έρθει για πρώτη φορά το 2012 για να πάρω μέρος σε ένα αγώνα. Φέτος ήρθα για δεύτερη φορά μαζί με την οικογένειά μου, καλεσμένη της οργανωτικής επιτροπής του Μαραθωνίου Ρόδου.
Μου αρέσει πολύ το νησί. Έβγαλα πάρα πολλές και καταπληκτικές φωτογραφίες. Ήταν δε καταπληκτική η διοργάνωση του Μαραθωνίου. Θα ήθελα να προπονηθώ στη Ρόδο. Απ’ όσο γνωρίζω βέβαια δεν υπάρχει σκοπευτήριο πυροβόλων όπλων, στα οποία προπονούμαι τέτοια περίοδο…
• Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου μετά το Ρίο και πόσο μεγάλο είναι τελικά το… βάρος των ολυμπιακών μεταλλίων;
Πριν πάρω τα μετάλλια στο Ρίο, δεν γνώριζα πώς ήμουν η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που κατακτά δύο ολυμπιακά μετάλλια στην ίδια διοργάνωση. Αυτό το γεγονός είναι ιδιαίτερα τιμητικό. Εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλες Ελληνίδες αθλήτριες οι οποίες θα πετύχουν ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις, ώστε να ακουστεί όσο πιο δυνατά γίνεται η Ελλάδα μας.
• Τελικά τι θυσίες χρειάζεται για να αναδειχθεί ένας αθλητής σε Ολυμπιονίκη; Πόσο εύκολο ή δύσκολο μπορεί να είναι;
Αυτό πιστεύω ότι είναι ένα κοινό μυστικό. Πάνω κάτω όλοι γνωρίζουν ότι τίποτε δεν έρχεται με λίγη δουλειά και χωρίς μόχθο. Ένας ολυμπιακός αθλητής ζει σε έντονους ρυθμούς, όλα είναι στον υπερθετικό βαθμό. Απαιτείται πάρα πολλή δουλειά, πάρα πολύς κόπος και μόχθος, πάρα πολύ πείσμα, μεθοδικότητα και προγραμματισμός.
Αυτό ισχύει βέβαια για καθένα που θέλει να προκόψει και να διακριθεί στον τομέα του. Κανείς δεν έχει αριστεύσει με λίγο διάβασμα, κανείς δεν προκόβει με λίγη δουλειά. Η σκληρή δουλειά είναι το μυστικό και η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις.
• Έχουν ακουστεί πολλά για το σκοπευτήριο στη Δράμα, όπου προπονιόσουν. Ενώ βρισκόσουν στο Ρίο και είχες κατακτήσει τα μετάλλια, το σκοπευτήριό σου, είχε κατεδαφιστεί… Τι συνέβη πραγματικά;
Η αλήθεια είναι ότι όσο ήμουν στο Ρίο και όταν επέστρεψα δεν είχα διαβάσει τι είχε γραφτεί. Για να ξεκαθαρίσω όμως τα πράγματα, έχω να πω ότι αληθεύει πώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονούμουν ήταν πάρα πολύ άσχημες. Αυτό βέβαια ισχύει από τότε που μου ήμουν 12 χρονών. Μιλάμε όχι απλά για αντιαισθητικές συνθήκες αλλά και για ανθυγιεινές. Προσωπικά το δικό μου παιδί δεν θα το άφηνα να προπονείται εκεί. Θα το έγραφα καλύτερα στο γυμναστήριο, παρά να βρίσκεται για δύο ώρες κάθε μέρα σε ένα τέτοιο χώρο. Αγαπούσα ωστόσο πολύ αυτό που έκανα και παρόλο που ήμουν σε μικρή ηλικία, σκεφτόμουν ότι θα πορευτώ αναγκαστικά με αυτό που έχω γιατί αν το σταματήσω, δεν έχω εναλλακτική. Πορεύτηκα λοιπόν με ό,τι είχα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Πάντως η συγκεκριμένη ιστορία, λόγω της δημοσιότητας που πήρε ίσως και να έκανε καλό, με την έννοια ότι βοήθησε να αναδειχτούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλοί νέοι και νέες που κάνουν πρωταθλητισμό.
• Σε βοήθησε να συνεχίσεις, το γεγονός ότι προπονητής είναι ο πατέρας σου;
Ήταν καθοριστικό το γεγονός ότι προπονούμουν με τον πατέρα μου. Αν είχα άλλο προπονητή, ίσως και να άφηνα το άθλημα πιο εύκολα. Τις στιγμές που ήμουν αδύναμη μου έδινε κουράγιο, με ενθάρρυνε, φέρνοντάς μου παραδείγματα άλλων αθλητών οι οποίοι κάτω από δύσκολες συνθήκες διέπρεψαν, έγιναν αθλητές είδωλα. Ήταν πολύ σημαντικός ο ρόλος του πατέρα μου ως προπονητή και εμψυχωτή μου.
• Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον; Συνεχίζεις τις προπονήσεις;
Για τον επόμενο ενάμιση χρόνο δεν έχουμε πολλές προσδοκίες. Δουλεύουμε όσο μπορούμε, με βάση πάντα το πρόγραμμα των σπουδών μου. Μετά το Ρίο δεν υπάρχουν καν προκριματικοί αγώνες για τους επόμενους ολυμπιακούς αγώνες παρά μόνο το 2018 με το 2020. Θέλω λοιπόν να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία και να αφοσιωθώ στις σπουδές μου.
• Τελικά, ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από τους Ολυμπιακούς του Ρίο;
Από το Ρίο έχω να θυμάμαι μόνο θετικά πράγματα. Αλίμονο αν μία τόσο σημαντική στιγμή δεν σου άφηνε θετικές αναμνήσεις. Πριν το Ρίο, το ολυμπιακό μετάλλιο μου φαινόταν κάτι πολύ μεγάλο και αφού κατέκτησα τα δύο μετάλλια, μου πήρε αρκετό χρόνο για να το συνειδητοποιήσω…
• Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου ως Ολυμπιονίκη;
Έχει αλλάξει πάρα πολύ λόγω της αναγνωρισμότητας. Η αγάπη του κόσμου είναι απερίγραπτη. Όλοι με χαιρετούν όπου πάω, θέλουν να με κεράσουν, να μου προσφέρουν πράγματα, εκφράζοντας την αγάπη τους. Εισπράττω απεριόριστη θετική ενέργεια και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.
