Ήταν ξημερώματα 24ης Ιουλίου 1974. Το αεροσκάφος του Γάλλου προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντʼ Εστέν προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας μεταφέροντας από το Παρίσι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Χιλιάδες κόσμου με αναστάσιμες λαμπάδες στα χέρια, αποτελεί το λαϊκό ξέσπασμα μετά την επτάχρονη δικτατορία, αλλά και την εισβολή και την τραγωδία της Κύπρου. Και εγένετο αποκατάσταση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος .
Μάλλον όμως, κάτι πήγε στραβά αυτά τα 43 χρόνια.
Πότε και πώς η θριαμβευτικά νομιμοποιημένη δημοκρατία άρχισε να απονομιμοποιείται; Πότε άρχισε να μεταλλάσσεται σε κομματοκρατία. Πώς η ιστορική κατάκτηση της ομαλής εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, κατέληξε σε εναλλαγή της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ και άλλων χρωματιστών κόκκων; Πώς, δηλαδή, το πολιτικό «παιχνίδι» εξέπεσε σε αντιπαράθεση αντίπαλων ομάδων για τη διανομή των πλούτου του κράτους στην πελατεία τους; Πως εμείς καταντήσαμε να γίνουμε πελάτες τους; Τι οδήγησε μια χώρα, που έγινε πρώτη από όλες τις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης ισότιμο μέλος των ευρωπαϊκών κοινοτήτων, να μετατραπεί σε κράτος παρία, χρεοκοπημένο αναξιοπρεπές με ευτελισμένους πολίτες; Και γιατί φέτος, 43 χρόνια μετά, αντί να γιορτάζουμε την Επέτειο της Δημοκρατίας, την ακυρώνουμε και θα παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα το πολιτικό προσωπικό να εκλιπαρεί για τη δόση μας;
Και μιας και ο κ. Παυλόπουλος ζήτησε…περισσυλογή την ημέρα αυτή, δεν υπάρχει καλύτερος στλλογισμός από τον “Ισοκράτους Αεροπαγιτικόν” : “Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν τὴν τοσούτων μὲν κακῶν αἰτίαν πρότερον γενομένην, νῦν δὲ καθ’ ἕκαστον τὸν ἐνιαυτὸν ἐπὶ τὸ χεῖρον φερομένην; πῶς δ’ οὐ χρὴ δεδιέναι μὴ τοιαύτης ἐπιδόσεως γιγνομένης τελευτῶντες εἰς τραχύτερα πράγματα τῶν τότε γενομένων ἐξοκείλωμεν; ““Οἱ γὰρ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον τὴν πόλιν διοικοῦντες κατεστράφησαν πολιτείαν οὐκ ὀνόματι μὲν τῷ κοινοτάτῳ καὶ πραοτάτῳ προσαγορευομένην, ἐπὶ δὲ τῶν πράξεων οὐ τοιαύτην τοῖς ἐντυγχάνουσι φαινομένην, οὐδ’ ἣ τοῦτον τὸν τρόπον ἐπαίδευε τοὺς πολίτας ὥσθ’ ἡγεῖσθαι τὴν μὲν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τὴν δὲ παρανομίαν ἐλευθερίαν, τὴν δὲ παρρησίαν ἰσονομίαν, τὴν δ’ ἐξουσίαν τοῦ ταῦτα ποιεῖν εὐδαιμονίαν, ἀλλὰ μισοῦσα καὶ κολάζουσα τοὺς τοιούτους βελτίους καὶ σωφρονεστέρους ἅπαντας τοὺς πολίτας ἐποίησεν.
“ Πως γίνεται να επαινούμε και να ευνοούμε αυτό το πολίτευμα που έγινε η αιτία τόσων κακών και σήμερα φαίνεται να πηγαίνει προς το χειρότερο; Πως γίνεται να μην φοβόμαστε ότι, αφού η κατάσταση πάει προς το χειρότερο, δεν θα καταντήσουμε σε κατάσταση ακόμα πιο άσχημη από την εποχή εκείνη; Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (αναφέρεται στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν• ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους.”
