Ένα κορίτσι μιλά στην τηλεόραση για την επιτυχία της στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ευχαριστεί το φροντιστήριο της και τους δυο καθηγητές που της έκαναν ιδιαίτερα μαθήματα και της έδωσαν την δυνατότητα να πετύχει πρωτιά στην πανεπιστημιακή σχολή που είχε επιλέξει. Όνειρό της λέει, είναι να τελειώσει την σχολή της και να βρει μια μόνιμη (!) θέση εργασίας από την οποία «να μην την κουνήσει ποτέ κανείς»(!). Το όνειρο και το όραμα ενός νέου ανθρώπου, το κίνητρο της τεράστιας προσπάθειας που κατέβαλε, αν όχι για τρία χρόνια τουλάχιστον για τον τελευταίο, η απόλυτη ακινησία. Αγώνας για το δικαίωμα στη ζωή των ήδη ακίνητων και τελματωμένων… Παιδιά απαντούν σε εφημερίδες περιγράφοντας το όνειρό τους. Επτά στα δέκα , που είτε έχουν ολοκληρώσει είτε ολοκληρώνουν τις σπουδές τους, θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα για μια δουλειά στο εξωτερικό. Ήδη τέσσερα στα δέκα από αυτά έχουν ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες μετανάστευσης. Κάποτε η γραμμή 11 του σιδηροδρομικού σταθμού του Μονάχου λεγόταν και «γραμμή της ελπίδας». Μισό αιώνα μετά, θα είναι μια πτήση στο Ελευθέριος Βενιζέλος…
«Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε…ολόκληρο το βράδυ. Έγραψε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ’ άστρα.. Να τα μετρήσει όλα…σιγά σιγά…ένα – ένα…Όλα… Και τα βρήκε σωστά.»
Πολλά παιδιά μετράνε τα άστρα …
