Κάθε 15 χρόνια συναντιούνται οι απόφοιτοι του Βενετοκλείου, του έτους 1981. Αυτό έγινε και στις 18 Νοέμβρη 2011. Κατά το πρόγραμμα, η πρώτη συνάντηση έγινε στο «Θέρμαι», εκεί που στην εφηβεία τους, ήταν ο τόπος συνάντησης και αναψυχής.
Είδα φίλους, παλιούς, σφιχτά αγκαλιασμένους. Ώρα πολύ. Δεν άφηνε ο ένας τον άλλο. Ένιωθα βαθιά συγκίνηση, κοιτάζοντας ψυχές και σώματα αγκαλιασμένα. ¶λλους να αδιαφορούν μπροστά στα έκπληκτα μάτια και άλλους να κρατούν με δυσκολία τον κόμπο στο λαιμό με ένα αμήχανο χαμόγελο.
Ζήλεψα. Με τους περισσότερους είμαι φίλος. Δεν υπήρξα συμμαθητής τους. Ανακατεύτηκα κι εγώ μαζί τους κι έγινα ένα. Κοινώνησα λίγο από την συγκίνησή τους, από την φιλία τους, από τα αστεία τους. Ανάδευσα από τις θύμησες εκείνων των χρόνων της αθωότητας, τις πάνω – κάτω, κοινές εμπειρίες. Μεγαλύτερος λίγο στα χρόνια, μικρότερος της περίστασης, δεν έχει σημασία, έζησα για λίγο την ευτυχία της στιγμής. Μια γλυκιά μελαγχολία με συνεπήρε, σαν αυτή που μας θυμίζει, ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι συναδελφωμένοι και αγαπημένοι, χωρίς τα εμπόδια που παρεμβάλλονται από τον εγωισμό, την καχυποψία και την ζήλια, για την πρόοδο των άλλων.
Αισθάνθηκα μια αύρα συντροφικότητας και ανιδιοτελούς φιλίας, να ζεσταίνει το χώρο.
Ήταν η λαχτάρα της συνάντησης; Η μακρόχρονη απουσία; Η αδιαμφισβήτητη εμπιστοσύνη; Η επίγνωση της στιγμής; H αναγνώριση της διαδρομής; Τα κοινά βιώματα; Το νιώσιμο της βαθιάς φιλίας, ή απλά ήταν η αληθινή αγάπη, αυτή που ριζώνει βαθιά στις εφηβικές καθαρές συνειδήσεις;
30 χρόνια κύλησαν σαν πνοή του ανέμου. Λες κι ο χρόνος γύρισε σελίδα από το τότε στο σήμερα, χωρίς να έχει μεσολαβήσει μεσοδιάστημα.
Μαζί με τους παλιούς συμμαθητές, ανακατεύτηκαν οι παλιοί καθηγητές τους. Έγιναν κι αυτοί μια αγκαλιά. Σεμνοί, απλοί, ανθρώπινοι. Αληθινοί ¶νθρωποι που ενέπνεαν σεβασμό και αγάπη, αυστηρότητα και δεκτικότητα, καλοσύνη και ήθος. ¶νθρωποι σύμβολα ήθους και αξιών, που μεταλαμπάδευαν γνώσεις και συναισθήματα.
¶κουσα τον Κο Αντώνιο Κάζα, να λέει: «είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος, γιατί μέχρι σήμερα οι μαθητές μου με προσφωνούν «ΔΑΣΚΑΛΟ» και όχι με το όνομά μου!». Είδα την ταπεινότητα του υπέροχου δασκάλου και ανθρώπου, Κου Χρήστου Καπότου, την οικειότητα του Κου Αντώνη Μπρόκου, την αέναη σταθερότητα του Κου Μιχάλη Ζουμπά, την ευπροσηγορία του Κου Παντελή Κτενιάδη, την αγνή πρόθεση του Κου Βασίλη Λεβέντη, την φιλική διάθεση του Κου Μιχάλη Παυλούς, την καλοσύνη του Κου Ηρακλή Τσιάρτα, την πραότητα του Κου Χαράλαμπου Νταμπαζή και την σοφία να φωτίζει τη μορφή του Κου Παναγιώτη Χαμουζά.
Αγαπημένοι δάσκαλοι της γνώσης και της ζωής. Για όλους είχαμε βγάλει παρατσούκλια, που μεταδίδονταν από τάξη, σε τάξη, σαν κύρια επώνυμα. Αυτά τους ακολούθησαν σε όλη τους τη διαδρομή.
Αυτοί οι δάσκαλοι με το βλέμμα και τη στάση τους, μας δίδαξαν περισσότερο από τα λόγια τους. Είναι οι δάσκαλοι που τους λέμε ότι τους αγαπάμε όπως την καρδιά μας, κιΆ αυτοί μας απαντούν, ότι θα μας αγαπούν για όσο ζουν, όπως τα πόδια τους, γιατί δεν μας θέλουν με δεκανίκια…
Μέσα από τα σχόλια και τις σελίδες του λευκώματος, που διανεμήθηκε, θυμήθηκα τον θεολόγο Μηνά Ασπράκη, τον τεχνολόγο Γεράσιμο Βλάχο, τον μαθηματικό Νίκο Βολονάκη, τον γυμναστή Μιχάλη Γκογκίδη, την θεολόγο Βαρβάρα Καραγιάννη, τον μαθηματικό Γιώργο Κατσουράκη, τον φιλόλογο Γεράσιμο Μαμαλίγκα, τον μαθηματικό Γιώργο Μανιατάκη, τον φυσικό Ιωάννη Μαυρονικόλα, τον φυσικό Αναστάσιο Μαυρόπουλο, την φιλόγογο Ευαγγελία Μιχέλη, την φιλόλογο Μαρία Μπαϊράμη, τον θεολόγο Γιώργο Μπάρδο, τον φιλόλογο Στέφανο Μπονιάτη, τον φιλόλογο Διονύσιο Παναγιωτίδη, τον θεολόγο Ανδρόνικο Παπαθανασίου, την φιλόλογο ¶ννα Πέρρου – Σωτηράκη, τον μαθηματικό Δημήτρη Πιπίνο και την φιλόλογο Ελένη Καρύδα (που ήμασταν όλοι ερωτευμένοι μαζί της).
Αναφέρθηκαν τα ονόματα των αείμνηστων καθηγητών: Tου φιλολόγου Γιώργου Παγκά, του φιλολόγου Σεβαστιανού Πολίτη, του φιλολόγου Γιώργου Χατζησταμάτη και της αγαπημένης φιλολόγου Ελένης Τριανταφύλλου.
Η σκέψη πέταξε άκοπα στο χρόνο, με ένα παράπονο, με ένα απρόσμενο λαχάνιασμα, με μια αδικαιολόγητη συγνώμη, που δεν είχαμε την ωριμότητα, τότε που ήταν στη ζωή, να τους πούμε, όπως οφείλαμε, ένα μεγάλο ευχαριστώ και ότι το πέρασμά τους από τη ζωή μας ήταν πραγματική ευλογία.
Μετά, οι τότε απουσιολόγοι, Βενετοκλής Αναστάσιος, Μπόκος Ελευθέριος, Φιρογλάνης Μόσχος και Κυριακούλης Κυριάκος, πήραν παρουσίες, ανακοίνωναν τα ονόματα και φώναζε ένας – ένας «παρών».
Απόντες από την εκδήλωση, αλλά και την προσωρινή ζωή ήταν, ο Αλάβανος Στέργος, ο Αναστασάς Βασίλης, ο Δεδούσης Βασίλης, ο Κωστιού Εμμανουήλ, ο Παπαγεωργίου Γεώργιος, ο Παπανθίμου Ησαίας και ο Ψυλλάκης Αθανάσιος.
Πήγα διακριτικά σε ένα σκοτεινό σημείο. Ήθελα να κλάψω. Κρατήθηκα. Νομίζω και πολλοί άλλοι…
ΓιΆ αυτούς τους πρόωρα αδικοχαμένους συμμαθητές και καθηγητές, οι συγκεντρωμένοι φίλοι, προγραμμάτισαν μνημόσυνο την Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011.
Μετά προγραμμάτισαν συγκέντρωση αποφοίτων και καθηγητών στο ιστορικό Βενετόκλειο, για να αναβιώσουν όλοι μαζί, δάσκαλοι και μαθητές, τις διδασκαλικές και μαθητικές τους αναμνήσεις.
Στη συνέχεια αποφάσισαν, όλοι μαζί, στις 20 Νοέμβρη, να πάνε στη Σουηδική φάρμα της Σαλάκου, για ένα ομαδικό περίπατο, γεύμα και ταυτόχρονη αναπόληση των εφηβικών τους χρόνων. Εκεί ξεναγήθηκαν στις εγκαταστάσεις και έκαναν πεζοπορία στο μονοπάτι της κοιλάδας των πεταλούδων από την Φάρμα έως τα σπήλαια της Σαλάκου.
Μπράβο στον Μιχάλη Σκουμιό, στον Σουλεϊμάν Αλάγιαλη – Τσιαλίκ, στον Γιώργο Κασιώτη, στον Μανώλη Τζανιδάκη, στον Βασίλη Σωτηράκη, στον Βασίλη Καραγιάννη, στον Γιάννη Χατζή, στον Νίκο Καματερό, στον Αναστάσιο Αλεξάνδρου, στον Παναγιώτη Μουστάκη, στον Μιχάλη Κουφό, στον Γεώργιο Μανωλά, στον Κωνσταντίνο Πλιώτα, στον Μάνο Κόνσολα, στον Ηλία Αναστασιάδη, στον Κώστα Πενθερουδάκη, στον Χριστόφορο Κάσδαγλη, στον Ιωάννη Σκλάβο, στον Βασίλη Ράμο, στον Παναγιώτη Βασιλείου που συνέβαλαν για την έκδοση του υπέροχου λευκώματος, που εξέδωσε το απίθανο επιτελείο, του θαυμάσιου σχολείου, «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ».
Μπράβο στον Μίχαλο Δημήτρη, για το C.D. που έγραψε και διανεμήθηκε στους παλιούς συμμαθητές, με τραγούδια εκείνης της εποχής.
Μπράβο στον Μιχάλη Κουφό που προσφέρθηκε να χορηγήσει δωρεάν πούλμαν για την εκδρομή στη Σάλακο.
Δεν υπάρχουν λόγια ευχαριστίας, για τον Κυριάκο Κυριακούλη, που είναι η ψυχή της επανένωσης και για την ηθική επιμονή του, για την πραγματοποίηση των εκδηλώσεων, με σκοπό την σύσφιξη των σχέσεων δασκάλων και μαθητών.
Ο μεγάλος έπαινος όμως, ανήκει σε όλους τους παρευρισκόμενους, γιατί με τη συμμετοχή τους αναγνωρίζουν αυτό που είναι μέσα τους υπαρκτό, ολοκληρωμένο ή αρχόμενο, τόσο, όσο και η σοφία της εκ των προτέρων αναγνώρισης αυτού που υπάρχει σε μια δυναμική κατάσταση, ή που μπορεί να γεννηθεί. Έτσι όλοι σας αγαπημένοι φίλοι, δίνετε την ευκαιρία και την ώθηση να βγαίνετε από την λήθη και το σκοτάδι, στην επίγνωση και το φως.
Κι ύστερα… Ύστερα το ταξίδι τέλειωσε. Μαζί και το ταξίδι στις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Όταν έμειναν όλοι μόνοι, η σκέψη τους καταλάγιασε γαληνεμένη, σαν ένας αετός απαλά στον ωκεανό της Ζωής…Και χάθηκε ξανά στο σήμερα.
Τότε ξέσπασα. Έκλαψα με δάκρυα αληθινής ευτυχίας, καθώς ένιωσα, πως το ταξίδι μας συνεχίζεται…
Αγαπημένοι φίλοι, καλή αντάμωση αύριο. Όταν συναντιόμαστε τυχαία ή ηθελημένα, όλοι θα γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας άτυπος κώδικας βιωμάτων και συναισθημάτων. Να κρατήσουμε το πριν, αυτό που μας ενώνει και μας κάνει αληθινούς συντρόφους. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Η αλληλοβοήθεια και η αγάπη που ανασαίνει μέσα μας, θα είναι για πάντα το ελιξίριο στη μιζέρια και τη μουντή καθημερινότητα της υπόλοιπης ζωής μας.
Με ειλικρινή εκτίμηση και αγάπη για όλους
Νίκος Κωνσταντινίδης
