Ακούγεται συχνά πως τα χρόνια της κρίσης ποτιστήκαμε με πολύ μίσος, με πολύ τοξικότητα. Γενικώς και ειδικώς, ζήσαμε σε ένα τοξικό περιβάλλον για πολύ καιρό. Και πολύ φοβάμαι, ότι πολύ δύσκολα θα αποβάλλουμε την αρρώστια. Ακόμη κι αν τα πράγματα κάποια στιγμή καλυτερέψουν, το μίσος και οι χολερικοί φορείς του θα μας συντροφεύουν για καιρό. Στην Ελλάδα έχουμε επιτρέψει να μετατραπεί ο δημόσιος διάλογος κάτι μεταξύ “ΨΟΦΑ” και “ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ” (οι λέξεις είναι πραγματικές και κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο ακόμη και μεταξύ στελεχών κομμάτων). Τα στρατόπεδα ΔΕΝ είναι ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε είναι «συνεννόηση ή βία». Το κρίσιμο ερώτημα είναι «δημοκρατική κοινωνία ή ζούγκλα του λαϊκισμού». Και όταν πέφτουμε στην παγίδα να λέμε πως κάποιο στρατόπεδο είναι «χειρότερο» από το άλλο, έχουμε δυστυχώς απαντήσει λάθος στο κρίσιμο ερώτημα. Διαλέγουμε που θέλουμε να ζούμε: σε μια κοινωνία που συζητάμε, διαφωνούμε, συμφωνούμε, βρίσκουμε μια λύση, ή σε μια ζούγκλα όπου μια μικρή κλίκα στην κορυφή κάθε κόμματος θέλει να γίνεται χάος κάτω για να της δίνει δικαιολογία να επιβιώνει εις βάρος μας. Είναι εντελώς απλή ερώτηση, και είναι η μόνη που έχει αξία.
Μια απλή ερώτηση
