Ακουσα με πολλή προσοχή τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Βουλή. Κι αυτό, γιατί από τις πρώτες του φράσεις, η ομιλία του ήταν ωδή, για την «αυτονόητη αναγκαιότητα σε ένα κράτος δικαίου της νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου» .Θύμισε μάλιστα, ότι η ΝΔ είναι η πρώτη παράταξη που έφερε νόμο για τη διόρθωση φύλου το 1976, ενώ το 2005 νομοθέτησε την ίση μεταχείριση όλων των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου και θρησκείας. «Δεν υπάρχουν πολίτες δεύτερης κατηγορίες και πολίτες με λιγότερα δικαιώματα. Μας είναι αδιάφορο για το αν είναι ένας ή χιλιάδες» εξήγησε και τελείωσε αυτή την ωδή λέγοντας πως θα καταψηφίσει το κόμμα του. Κρίμα. Ενώ θα μπορούσε να ψηφίσει επί της αρχής αυτή την «αυτονόητη αναγκαιότητα» όπως είπε δεσμευόμενος ότι θα κάνει τις όποιες αλλαγές, όταν έρθει στην εξουσία. Καθοριστικός λόγος που εξελέγη αρχηγός ο Κ. Μητσοτάκης ήταν η προσδοκία ότι κομίζει κάτι «νέο». Ως νέος, φιλελεύθερος, φρέσκος, συναινετικός, αντιλαϊκιστής, δυναμικός ηγέτης, που θα νικούσε τον Τσίπρα και άλλα πολλά. Εν πάση περιπτώσει θα έδιωχνε τη μούχλα. Ο ψυχίατρος με τον νεαρό στον Υμηττό και τον εξωγήινο μου θύμισε διάφορες επικές καφενειακές συζητήσεις και απίθανες αποκαλύψεις, στις οποίες «κάποιος» έχει πει στον αφηγητή κάποιο φοβερό και τρομερό μυστικό. Στα καφενεία όμως. Όχι στη Βουλή και όχι από έναν νέο άνθρωπο και ηγέτη.
Τι κρίμα!
