Τα χέρια τρέμουν… Τι να γράψει κανείς για τον Νικήτα, πώς να γράψει… Ο,τι και να γράψει θα είναι φτωχό, μπροστά στην πένα του Νικήτα.
Είχε (αόριστος…) ένα μοναδικό χάρισμα να πλέκει λέξεις με τέτοιο τρόπο που διαβάζοντάς τες, ξεδιπλώνονταν μπροστά σου εικόνες. Ξεκάθαρος, δίκαιος, παθιασμένος, δοτικός, χαμογελαστός. Νιώθω λίγη και μικρή να γράψω για τον Νικήτα, αλλά του το χρωστώ.
Γνωριστήκαμε πριν από περίπου 20 χρόνια στα γραφεία της «Δράσης», εγώ μόλις ξεκινούσα τα βήματά μου στον χώρο της δημοσιογραφίας κι εκείνος ήταν «Ο» Νικήτας Οικονόμου.
Το γραφείο μου τότε στη «Δράση» ήταν μπροστά από το δικό του. Ούτε μπορώ να θυμηθώ πόσες φορές τον διέκοπτα την ώρα που έγραφε για να με βοηθήσει ή για να μου λύσει απορίες. Πάντα πρόθυμος. Να με συμβουλέψει, να με προστατέψει από κακοτοπιές, να με μυήσει στα… άδυτα του τοπικού συστήματος.
Το πρωινό της Κυριακής, ήταν αφιερωμένο στο άρθρο του, που κάθε Δευτέρα αναζητούσαν όλοι, για να διαβάσουν τι έγραφε ο Νικήτας…
Θαύμαζα τον τρόπο που έγραφε, που έβαζε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του, έχοντας το θάρρος της γνώμης του και την ευθύνη του λόγου του. Μεγάλη υπόθεση…
«Μαριώ, ο δημοσιογράφος πρέπει να υπογράφει τα θέματά του. Μεγάλη υπόθεση η υπογραφή», μου έλεγε. Τα χρόνια πέρασαν, αλλάξαμε δουλειές, αλλάξαμε κι εμείς. Ξανασυναντηθήκαμε όταν πια ήταν στο γραφείο τύπου της Νομαρχίας Δωδεκανήσου και μετέπειτα Περιφέρειας Ν. Αιγαίου.
Οποτε βόλευε πίναμε κανένα πρωινό καφεδάκι στο γραφείο του και λέγαμε τα νέα μας. Η πόρτα του γραφείου του μονίμως ανοιχτή, για τους δημοσιογράφους, για τους συναδέλφους του, για όλο τον κόσμο.
Δεν είχαμε την ευκαιρία να τα λέμε από κοντά συχνά. Ομως για ό,τι χρειαζόμασταν εμείς οι δημοσιογράφοι ο Νικήτας ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει, αρκούσε ακόμα κι ένα τηλεφώνημα.
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω, σκόρπιες σκέψεις… 20 χρόνια είναι πολλά, πώς να χωρέσεις τόσες ξεχωριστές στιγμές σε μια στήλη…
Τελευταία φορά που τον είδα συναντηθήκαμε τυχαία στο σούπερ μάρκετ. Στα βιαστικά. Είχε πάει να ψωνίσει, για να ετοιμάσει φαγητό για την Κατερίνα του. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι άνδρες που να έχουν τιμήσει την σύζυγό τους τόσο όσο ο Νικήτας το Κατερινιώ του. Κι εκείνη δίπλα του, βράχος… Μέχρι την τελευταία στιγμή.
-Νικήτα λείπει η πένα σου και η φωνή σου, του είπα εκεί στη μέση του διαδρόμου του σούπερ μάρκετ.
-Μαριώ, απογοητεύτηκα. Κουράστηκα. Αγριο πράγμα η δημοσιογραφία. Προς το παρόν κάνω αποτοξίνωση. Μια χαρά είμαι τώρα, απολαμβάνω το σπίτι μου με το Κατερινιώ μου και την Λητώ (το αγαπημένο του σκυλάκι).
Επειδή βιαζόταν να ετοιμάσει το φαγητό για να το βρει έτοιμο η Κατερίνα του, δεν προλάβαμε να πούμε πολλά. Φεύγοντας, γύρισε πίσω για να μου πει: «Μαριώ, σε διαβάζω. Χαίρομαι που βλέπω άρθρα με την υπογραφή σου. Μεγάλη υπόθεση για έναν δημοσιογράφο να καταθέτει επωνύμως την άποψή του». Ψέλλισα ένα «να ΄σαι καλά». Μεγάλη υπόθεση για μένα, ήταν να ακούσω από το στόμα του Νικήτα ότι διαβάζει τα άρθρα μου. Ο άνθρωπος που η πένα του καθήλωνε (πάλι αόριστος…) τους αναγνώστες και τους χρήστες του facebook… Ο δημοσιογράφος που θα μπορούσε να είχε κάνει καριέρα σε μέσα πανελλαδικής εμβέλειας, δεν είχε ίχνος κόμπλεξ πάνω του. Κοντοστάθηκε για να μου πει ότι με διαβάζει.
Πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια για να αντιληφθώ, την ευθύνη, το κόστος, το τίμημα και την βαρύτητα της υπογραφής.
Φίλε και συνάδελφε Νικήτα με την όποια βαρύτητα της υπογραφής μου, σήμερα καταθέτω ότι η δημοσιογραφία, ναι, είναι φτωχότερη. Η τοπική μας κοινωνία, ναι, είναι φτωχότερη.
Ολο και περισσότεροι μαζεύεστε εκεί πάνω…
Καλή αντάμωση φίλε μου.
Α-τυπος και υπογραμμός: Για τον Νικήτα
