Σκέφτομαι και γράφω για τη γιορτή – παραμύθι

Κάποτε, κάποιοι καλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν και έφτιαξαν έναν κατάλογο για να κάνουν ευτυχισμένα τα παιδιά όλου του κόσμου. Από τότε, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, αυτό το γιορτάζουμε. Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού το λένε. Αυτή την ημέρα, έχω καταλάβει, από όσα λένε διάφοροι καλοί άνθρωποι συγκινημένοι στην τηλεόραση, ότι  δεν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που σκοτώνονται που κοιμούνται σε χαρτόκουτα, που δεν πάνε σχολείο, που δεν τα κακοποιούν, που δεν πνίγονται και γίνονται όλα όσα λέει ο κατάλογος  Αλλά μόλις χτυπήσει το ρολόϊ μεσάνυχτα, κάποια μάγισσα  χτυπάει με το ραβδάκι την ημέρα της γιορτής και γίνεται κολοκύθα. Ετσι, τα παιδιά εξακολουθούν να διψάνε, να πεινάνε, να μην πηγαίνουν σχολείο ( μερικά πάνε, αλλά δεν έχουν ρεύμα να διαβάσουν και κρυώνουν γιατί δεν έχουν πετρέλαιο), να κοιμούνται σε χαρτόκουτα, να ζητιανεύουν στα φανάρια και κάποια, έλεγε ένας κύριος στην τηλεόραση, οι γονείς τους τα “δίνουν” στα παιδικά χωριά SOS γιατί δεν έχουν χρήματα να τους αγοράσουν φαγητό . Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου όμως αυτό το παραμύθι. Δεν είναι σαν της Σταχτοπούτας που ξαναφόρεσε κουρέλια και έγινε η άμαξα κολοκύθα μόλις χτύπησε μεσάνυχτα, αλλά την έσωσε ο καλός Πρίγκηπας και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ισως να έχει δίκιο η μαμά μου που λέει ότι δεν υπάρχουν Πρίγκηπες. Και ο μπαμπάς μού είπε, πως καλύτερα να ακούσω παιδικά τραγούδια σήμερα αντί για παραμύθια ή να διαβάσω το βιβλίο του Ηλία Βενέζη “Το παιδί με τα σπίρτα”«…Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της, Απάνω και κάτω. Σκοτάδι:“Ας μπορούσε ανάβοντας το παιδί μου ένα σπίρτο να φωτίσει τον κόσμο”» …